Για τη «Η θεατρική αναβίωση του Βιζυηνού»

Σε συμπλήρωση - διόρθωση του προηγούμενου άρθρου μου σχετικά με τη θεατρική αναβίωση του Γεωργίου Βιζυηνού, που δημοσιεύτηκε στο 35^ο τεύχος του Χάρτη, σπεύδω να αποκαταστήσω μια παράλειψή μου και να συμπληρώσω ως σκηνοθέτρια του έργου Μορφές από το έργο του Βιζυηνού - Παράσταση για ένα μόνο ηθοποιό, από κοινού με τον Δήμο Αβδελιώδη, την αείμνηστη δασκάλα του ελληνικού θεάτρου Μίρκα Γεμεντζάκη. Η Γεμεντζάκη συνεργάστηκε με τον Αβδελιώδη σε αυτήν την παράσταση-σταθμό στα θεατρικά δρώμενα της χώρας, που ανέβηκε για πρώτη φορά στο θέατρο «Σφενδόνη» το 1993 και γνώρισε επαναλαμβανόμενες επιτυχημένες παραστάσεις. Η ίδια, άλλωστε, μετέφερε επί σκηνής τη Φόνισσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη το 1991, σε μια παράσταση που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και αποτέλεσε την απαρχή και το έναυσμα και για άλλες παρόμοιες απόπειρες θεατρικής διασκευής και μεταφοράς στο θεατρικό σανίδι έργων προερχόμενων από την αφηγηματική πεζογραφία. Το ίδιο σημαντικές, πρωτοπόρες και πρωτοποριακές ήταν και οι παραστάσεις Φεύγουσα κόρη (2005), βασισμένη στο παπαδιαμαντικό διήγημα «Μια ψυχή» και Θαλασσινοί έρωτες (2011), βασισμένη σε διηγήματα του Παπαδιαμάντη, που επίσης σκηνοθέτησε η Γεμεντζάκη, επικυρώνοντας έτσι την τόσο σημαντική συνεισφορά και συμβολή της στην καλλιέργεια και επικράτηση στο νεοελληνικό θεατρικό πεδίο αυτού του νέου, μεικτού είδους, του θεατρικά διασκευασμένου πεζογραφήματος.