Για τη «Η θεατρική αναβίωση του Βιζυηνού»

Σε συ­μπλή­ρω­ση - διόρ­θω­ση του προη­γού­με­νου άρ­θρου μου σχε­τι­κά με τη θε­α­τρι­κή ανα­βί­ω­ση του Γε­ωρ­γί­ου Βι­ζυ­η­νού, που δη­μο­σιεύ­τη­κε στο 35^ο τεύ­χος του Χάρ­τη, σπεύ­δω να απο­κα­τα­στή­σω μια πα­ρά­λει­ψή μου και να συ­μπλη­ρώ­σω ως σκη­νο­θέ­τρια του έρ­γου Μορ­φές από το έρ­γο του Βι­ζυ­η­νού - Πα­ρά­στα­ση για ένα μό­νο ηθο­ποιό, από κοι­νού με τον Δή­μο Αβδε­λιώ­δη, την αεί­μνη­στη δα­σκά­λα του ελ­λη­νι­κού θε­ά­τρου Μίρ­κα Γε­μεν­τζά­κη. Η Γε­μεν­τζά­κη συ­νερ­γά­στη­κε με τον Αβδε­λιώ­δη σε αυ­τήν την πα­ρά­στα­ση-σταθ­μό στα θε­α­τρι­κά δρώ­με­να της χώ­ρας, που ανέ­βη­κε για πρώ­τη φο­ρά στο θέ­α­τρο «Σφεν­δό­νη» το 1993 και γνώ­ρι­σε επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες επι­τυ­χη­μέ­νες πα­ρα­στά­σεις. Η ίδια, άλ­λω­στε, με­τέ­φε­ρε επί σκη­νής τη Φό­νισ­σα του Αλέ­ξαν­δρου Πα­πα­δια­μά­ντη το 1991, σε μια πα­ρά­στα­ση που απέ­σπα­σε εξαι­ρε­τι­κές κρι­τι­κές και απο­τέ­λε­σε την απαρ­χή και το έναυ­σμα και για άλ­λες πα­ρό­μοιες από­πει­ρες θε­α­τρι­κής δια­σκευ­ής και με­τα­φο­ράς στο θε­α­τρι­κό σα­νί­δι έρ­γων προ­ερ­χό­με­νων από την αφη­γη­μα­τι­κή πε­ζο­γρα­φία. Το ίδιο ση­μα­ντι­κές, πρω­το­πό­ρες και πρω­το­πο­ρια­κές ήταν και οι πα­ρα­στά­σεις Φεύ­γου­σα κό­ρη (2005), βα­σι­σμέ­νη στο πα­πα­δια­μα­ντι­κό δι­ή­γη­μα «Μια ψυ­χή» και Θα­λασ­σι­νοί έρω­τες (2011), βα­σι­σμέ­νη σε δι­η­γή­μα­τα του Πα­πα­δια­μά­ντη, που επί­σης σκη­νο­θέ­τη­σε η Γε­μεν­τζά­κη, επι­κυ­ρώ­νο­ντας έτσι την τό­σο ση­μα­ντι­κή συ­νει­σφο­ρά και συμ­βο­λή της στην καλ­λιέρ­γεια και επι­κρά­τη­ση στο νε­ο­ελ­λη­νι­κό θε­α­τρι­κό πε­δίο αυ­τού του νέ­ου, μει­κτού εί­δους, του θε­α­τρι­κά δια­σκευα­σμέ­νου πε­ζο­γρα­φή­μα­τος.