Οι ήχοι από τα κλιματιστικά και τα ψυγεία στην πόλη συνθέτουν την αστική διασκευή του τζιτζικιού στις μεσοτοιχίες της πρωτευούσης. Στα οικοδομικά τετράγωνα, τα φτιαγμένα από αγάπη, οικειότητα, μπετό, στρώματα άγχους και παραζάλης, αποσυντίθενται τα κτητικά - λιωμένα από τη ζέστη.
Σε μια σακούλα από τον Σκλαβενίτη, με τις φλούδες και τους χυμούς του καρπουζιού, το πεταμένο φαγητό και τα χαρτιά του μπάνιου, συνυπάρχουν στο εξής οι πολυειπωμένες κλητικές προσφωνήσεις, ληγμένες και εξουθενωμένες από την πολλή οικειότητα και την υπερθεματική αγάπη.
Κάποιες προλάβανε να αναγεννηθούν στα νησιά κι αρνήθηκαν με θρασύτητα την επιβίβαση στα συμβατικά πλοία μιας ψευδεπίγραφης ολόισιας γραμμής, που μπορεί να μην σου προεξοφλεί την αγιαστούρα της αστικής ευτυχίας αλλά τουλάχιστον στο τέλος μιας ανυπόφορης χειμωνιάτικης ημέρας σού αφήνει τη γλυκιά γεύση ενός χαμόγελου βουτηγμένου σε ακο(ύ)ραστες λιακάδες και επιγεύσεις ευτυχίας.
Κάποια άλλα βρήκανε τα επόμενα κτητικά του φετινού χειμώνα, μελέτησαν με προσοχή τα πάθη της γραμματικής, τσάκισαν με νοσταλγική ευλάβεια τις σελίδες του Τριανταφυλλίδη — εις κάποια ανάμνηση ερωτική και μυστική, υπογράμμισαν με ενήλικο, κόκκινο στυλό τις αγαπημένες τους αντωνυμίες και άλλα χαθήκανε για πάντα στις αφρισμένες υδατογραφίες των μικρών Κυκλάδων.
Το πλοίο αγκάλιασε ψυχρά το λιμάνι του Πειραιά.
Τώρα την ερημιά της αυγουστιάτικης μεσοτοιχίας διαρρηγνύει με βασιλική αναίδεια το κλάμα ενός συγκαμένου μωρού. Μια ανεπιτυχής και ανυπόμονη προσπάθεια να χαλάσει από πολύ μικρό τον κόσμο δίχως να έχει μάθει να εκφράζεται κατάλληλα για να πετύχει αυτό που θέλει θάβεται άδοξα ανάμεσα στις φερέλπιδες μητροπολιτικές ετεροτοπίες.
Ένα υπεύθυνο και γονικό «σκάσε» ξεπετάγεται από τον φωταγωγό, επαναφέροντας τα σφυρηλατημένα όρια της λογικής και την αδιαπραγμάτευτη αξία των νοημάτων στο κοσμικό προσκήνιο.
Οι «απέναντι» πριν καλά-καλά προλάβει ν' απλώσει ο ήλιος τους πορτοκαλοκόκκινους χυμούς του στο γαλάζιο περιθώριο κοιμίζουν βιαστικά τις καλοκαιρινές τους διαθέσεις και ας μην έχουνε μωρό.
Οι «από πάνω» επιστρέψανε και αυτοί. Με κάτι σπάνια και αραιά τρεκλίσματα του καναπέ καμώνονται ότι ξεγελούν την ανύπαρκτη όρεξη για ζωή στα τέλη Αυγούστου λες και δεν ξέρουμε ότι η θέση που είναι πιο κοντά στην τηλεόραση θα σε κοιμίζει ασθενικά από εδώ και πέρα.
Δύο-τρεις άλλοι χωρίς την παραμικρή διάθεση ανταγωνισμού με το φθινόπωρο γραπωνόμαστε από τις τελευταίες μέρες του και σαν ακούραστα εφηβάκια κουβαλάμε τις ιδρωμένες μας στιγμές ως το ψυγείο.
Πίσω από τα μαγνητάκια, πιο μέσα από το ράφι που φιλοξενεί τα φρούτα, υπάρχει ένας χώρος που θα μας ζεσταίνει συνωμοτικά ως τον χειμώνα.
