Ζήλεια για το παρελθόν, ζήλεια για το μέλλον
Έφτιαξαν την πρωτεύουσα
στα νεοκατακτημένα εδάφη
Καινούργια πόλη
Να τρέμει αν καταστραφεί
που καμιά γκραβούρα απ’ το παρελθόν
δεν θα της δώσει
πίσω την όψη της
Στο πρόσωπό της βλέπουν οι αρχές
την ισχύ και την ελπίδα
Επιχείρημα ο πλωτός ποταμός
και γόητρο η παλιά γέφυρα
— το μόνο παλιό στην καινούργια επικράτεια
Ο κυβερνήτης φτάνει με το τραίνο
Κι εδώ ξεκινά
η ιστορία που όλοι γνωρίζετε
——— ≈ ———
Στα ζεν τοπία του φλιτζανιού
ό,τι φτάνει απ’ το παρελθόν
μας σπρώχνει τον έναν πάνω στον άλλον
Κι όσο η μέρα προχωρά
η Άπω Ανατολή γίνεται Εγγύς
Στα βουνά πληθαίνουν
οι εντολές που θέλω να υπακούσω
– θέλω να φύγει το φως
να ‘ρθει η φωνή σου τη νύχτα
——— ≈ ———
…but you are the music while the music lasts.
T.S. Eliot, Four Quartets
Αγαπάει το τσέλο
Αγαπάει τη μουσική
Όμως δεν ξέρω για πόσες νότες
κρατούσε την ανάσα του
και πού κοιμάται τώρα το δοξάρι
Τώρα κοιμάται αυτός
Και το κερί
που ξεπέρασε τις προσδοκίες μας
τρέμει ζωηρό
μου δείχνει
πώς απ' τη μια ανάσα
περνά στην επόμενη
——— ≈ ———
Το άλογο χαίρεται
Λυπάται
Δεν μετανιώνει
Δεν μετανιώνει που έριξε τον πρίγκιπα
Καταστράφηκε κάποιος
που κινδύνευε από καιρό
Κανείς δεν ήξερε·
Είχαν διώξει τους μάντεις από χρόνια
Στο τέλος
του χαρίζουν τη ζωή
Και του ανακοινώνουν όσα απαγορεύονται
Γυρίζει σπίτι
μεσημέρι
Ο ήλιος καίει
χωρίς τον άνεμο του καλπασμού
——— ≈ ———
Δεν έχω έλκηθρο
Δεν θα δεις χαρακιές
ούτε οπλές στο χιόνι
Το χώμα θα κοιμάται
κάτω απ’ το στέρεο νερό
κι εγώ θα σκέφτομαι:
προφέρω σωστά το όνομά σου;
Γιατί ακόμα κι όταν παύει η θύελλα
η πεδιάδα είναι απόλυτη
όπως ατέλειωτη είναι
για τον άνθρωπο η γη
——— ≈ ———
Ήρθε η ώρα να πάμε
πιο πέρα απ’ το βλέμμα
Όμως εύκολο δεν είναι
να ζεις ανάμεσα
στον Εύξεινο και την Κασπία
Ο άνεμος σβήνει τη φωνή
και τα ονόματα
Το φεγγάρι σπάει στο νερό
δεν αρκεί ο Θεός
και πρέπει να γίνεις εσύ
ο πατέρας του ήχου
