Πριν έξι μήνες με παράτησε η γυναίκα μου. Όπως συνήθως συμβαίνει στις μελοδραματικές ιστορίες —αυτές που εκείνη αποκαλούσε ειρωνικά, «τουρκικό σήριαλ»— τα έφτιαξε με τον καλύτερό μου φίλο. Όλο το διάστημα που η σχέση μας περνούσε κρίση, εγώ εκμυστηρευόμουν στον Αργύρη κάθε λεπτομέρεια της ζωής μου με την Μερόπη και φυσικά του είχα ομολογήσει ότι την είχα απατήσει μια-δυο φορές με μια φίλη, αφού εκείνη αρνιόταν να έχει οποιαδήποτε σωματική επαφή μαζί μου. Ο Αργύρης όχι μόνο έβρισκε τη συμπεριφορά μου απολύτως φυσιολογική, αλλά κατέκρινε τη Μερόπη για τη ανάλγητη, σκληρή της στάση. Την κατάλληλη στιγμή βέβαια έκανε αυτό που όλοι περιμένουν από ένα «τουρκικό σήριαλ»: τίναξε τα πάντα στον αέρα. Χώρισε κι αυτός βέβαια με τη γυναίκα του και τα παιδιά μας σταμάτησαν να κάνουν παρέα. Μετακόμισα από το ωραίο ρετιρέ που είχαμε στο Μετς σ’ ένα τριάρι στα Πετράλωνα, το οποίο επίπλωσα με τα ελάχιστα έπιπλα που μου παραχώρησαν οι γονείς μου. Ο πατέρας μου, που του άρεσε ανέκαθεν να ηθικολογεί, με το δάχτυλο υψωμένο, σαν πάστορας σε ταινία της Άγριας Δύσης, αρκέστηκε να πει: «Κρεῖσσον οἰκεῖν ἐν ἐρήμῳ, ἤ μετὰ γυναικὸς μαχίμου καὶ γλωσσώδους καὶ ὀργίλου». Ένιωθα ράκος.
Η ζωή μου είχε χάσει ξαφνικά κάθε νόημα. Για να συνέλθω αποφάσισα να πάω σε μια ομάδα υποστήριξης που μου σύστησε ένας παλιός συμμαθητής. Τώρα που ο Αργύρης είχε εγκατασταθεί στο σπίτι μου και απολάμβανε τη θέα της Ακρόπολης από το μπαλκόνι μου, είχα ανάγκη να πω τον πόνο μου σε κάποιον. Εκεί γνώρισα τη Στέλλα. Ήταν γιόγκι και είχε μόλις επιστρέψει από ένα Άσραμ — στο Πούνε τής Ινδίας, εκεί όπου κάποιος Μπαγκουάν είχε ιδρύσει την πιο σημαντική, όπως έλεγε, κοινότητα διαλογισμού. Δεν είχα ιδέα τότε ποιος ήταν αυτός ο Μπαγκουάν ή τι έκανε η Στέλλα όταν πήγαινε εκεί. Αυτό που μ’ εντυπωσίασε όταν την πρωτοείδα ήταν το σφιχτοδεμένο κορμί της και τα πράσινα μάτια της, τα οποία σε συνδυασμό με το λευκό δέρμα και τα κατάμαυρα μαλλιά της, την έκαναν να μοιάζει με Γαλλιδούλα — κι εγώ από μικρός είχα αδυναμία στις Γαλλιδούλες. Μετά από δυο-τρεις συναντήσεις μας στο ψυχοθεραπευτικό κέντρο —οι οποίες κατέληγαν πάντοτε στο κρεβάτι της— αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε. Ξενοίκιασα το μικρό μου διαμέρισμα στα Πετράλωνα και μετακόμισα στο ακόμη μικρότερο δικό της στο Θησείο. Ήταν τόσο μικρό που αναγκάστηκα να επιστρέψω τα έπιπλα στους γονείς μου, σχεδόν όλα μου τα βιβλία και πάνω από τα μισά μου ρούχα. Αλλά ήμουν ευτυχισμένος. Μπορεί ο Αργύρης να κοιμόταν με τη Μερόπη, αλλά εγώ είχα στο πλάι μου μια πανέμορφη γυναίκα, που ήταν και είκοσι χρόνια νεότερή της!
Τα σημάδια που αγνοείς στην αρχή, είναι αυτά που αργότερα θα σε καταστρέψουν. Η Στέλλα, αν και γιόγκι, βίγκαν, μέλος της WWF, της Διεθνούς Αμνηστίας, της Greecepeace, της Oxfam, της Οργάνωσης για την προστασία της φώκιας, κι άλλων δεκάδων οργανώσεων, είχε σ’ αυτό το μικροσκοπικό διαμέρισμα πάνω από 150 ζευγάρια παπούτσια! Όταν τα είδα έτσι συμμετρικά τοποθετημένα γύρω από τους τέσσερις τοίχους του, το θεώρησα ως χαριτωμένη extravagance. Έφερα αμέσως στο νου μου, είναι η αλήθεια, την Ιμέλντα Μάρκος και τη δική της συλλογή, αλλά δεν έδωσα σημασία. Είχε επίσης βάλει στη βάση του κρεβατιού δέκα κρυστάλλους που «είχαν μαγικές ιδιότητες — έδιωχναν από τον χώρο τα κακά πνεύματα». Δεν την ρώτησα τότε ποια ήταν αυτά τα πνεύματα, αφού στο διαμέρισμα μπαινοβγαίναμε μόνο οι δυο μας. Λόγω τετραγωνικών δεν μπορούσαμε να καλέσουμε κανέναν. Όταν θέλαμε να φάμε καθόμασταν στο πάτωμα και χρησιμοποιούσαμε ένα χαμηλό πτυσσόμενο τραπέζι, το οποίο μετά κρύβαμε στην ντουλάπα. Ξέχασα να πω ότι σε διάφορα σημεία στο ταβάνι η Στέλλα είχε προσαρμόσει γάντζους από τους οποίους κρέμονταν πολύχρωμα σχοινιά από τα οποία, τρεις φορές την εβδομάδα, κρεμιόταν ανάποδα, αφού «κάνει καλό να το αίμα να πηγαίνει στο κεφάλι». Εκτός από τους κρυστάλλους, κάτω από το μοναδικό παράθυρο του διαμερίσματος υπήρχε ένα μικρό ενυδρείο, χωρίς ψάρια, στον βυθό του οποίου όμως είχε βάλει κάτι μαύρες πέτρες, που κι αυτές είχαν θεραπευτικές ιδιότητες. Όταν τις κοιτούσες επί ώρα «το μυαλό σου καθάριζε από κάθε αρνητική σκέψη». Φυσικά στο διαμέρισμα δεν μπορούσα να καπνίσω, να πιω ή να φάω οτιδήποτε εκτός από ρύζι, όσπρια, λαχανικά και καρύδια. Τα καρύδια, ισχυριζόταν η Στέλλα, υπόσχονται μακροζωία επειδή μοιάζουν με τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Ήμουν πράγματι μαγεμένος από αυτή την παράξενη προσωπικότητα. Μπροστά της η Μερόπη έμοιαζε με πληκτική χαζοαστή, που το μόνο που την ενδιέφερε είναι αν το χρώμα των νυχιών της ταίριαζε με τα βραδινά της ρούχα.
Ένα απόγευμα που έλειπε η Στέλλα, χαζεύοντας στο Netflix, ανακάλυψα ότι υπήρχε ένα ντοκιμαντέρ για τον Μπαγκουάν. Όταν το είδα έμεινα άναυδος! Ο άνθρωπος όχι μόνο ήταν απατεώνας —όταν πέθανε είχε στην κατοχή του 93 Rolls-Royce— αλλά και στυγερός εγκληματίας — είχε αποπειραθεί να δολοφονήσει τον Υπουργό Δικαιοσύνης της Πολιτείας του Όρεγκον για να στήσει εκεί το παράνομο Άσραμ του. Σ’ αυτό οι πιστοί του οργάνωναν καθημερινά «τελετές εξαγνισμού» που δεν ήταν παρά ομαδικά όργια. Όταν επιτέλους επέστρεψε η Στέλλα της είπα όλα όσα είχα μόλις δει. «Και πως ξέρεις ότι είναι αλήθεια;», είπε. «Μα στο ντοκιμαντέρ μιλούν οι πρώην συνεργάτες του», είπα. «Και καταθέτουν αδιάψευστα στοιχεία». «Είναι όλα ψέματα», είπε. «Ωραία, τότε πες μου τι έκανες όταν πήγαινες στην Πούνε», είπα. «Συμμετείχες κι εσύ σ’ αυτές τις ‘τελετές εξαγνισμού’;». «Από πότε έγινες τόσο συντηρητικός;» είπε. «Νόμιζα ότι ήσουν χειραφετημένος;» «Χειραφετημένος;» είπα. «Γιατί γίνεσαι ξαφνικά τόσο κτητικός;» είπε. «Σου έχω δώσει το πνεύμα μου. Δεν σου αρκεί;» είπε. «Θέλεις να μονοπωλείς και το σώμα μου;». «Δηλαδή αυτό σε πόσους το δίνεις;» είπα. «Σε όσους ποθώ», είπε. «Τέτοια σας δίδασκε ο sex guru;» είπα. «Προφανώς δεν θα γίνεις ποτέ ένας Rajneeshee», είπε. «Εννοείς να προσεύχομαι γονατιστός, όπως εσύ, μπροστά στις μαύρες πέτρες;» είπα. «Μη πιάνεις αυτές τις πέτρες στο στόμα σου», είπε. «Είναι ιερές. Τις έχει ευλογήσει ο Μπαγκουάν». «Και τους κρυστάλλους;» είπα. «Κι αυτούς», είπε. «Και τα 150 ζευγάρια παπούτσια;» είπα. «Σ’ έχουν κυριεύσει μοχθηρά πνεύματα», είπε. «Γιατί δεν τα διώχνεις τότε με τους κρυστάλλους σου;» είπα. «Αυτό θα κάνω», είπε. Και ξαφνικά χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στην κοιλιά της ηλεκτρικής σκούπας μαζί με ένα σαμιαμίδι που προφανώς είχε τρυπώσει στο διαμέρισμα. Ήμουν λίγο πιο μεγάλος από αυτό, κι έτσι χωρούσαμε και οι δύο μια χαρά εκεί μέσα. Τελικά ο Μπαγκουάν ήταν αληθινός godman και η Στέλλα μάγισσα. Έπρεπε κι εγώ να είχα γίνει ένας Rajneeshee. Ο Μπαγκουάν έλεγε ότι όλοι μας έχουμε έρθει στη ζωή για να εκπληρώσουμε έναν σκοπό. Μήπως αυτός είναι ο δικός μου; Να είμαι ένα σκουπίδι μέσα στην σακούλα μιας Hoover; Τι να κάνει άραγε τώρα ο Αργύρης με τη Μερόπη; Τους σκέφτομαι που και που όταν το σαμιαμίδι με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια.
