Η πόλη ησύχαζε
Στην Άννα-Μαρία Κάσδαγλη
Τα τριαντάφυλλα φεύγοντας
πήραν μαζί τους τους κήπους
Εγώ έβλεπα όνειρα:
τον εαυτό μου
διάσημη σοπράνο
αλλά άηχη
να ισορροπεί στην άκρη
του μεσαιωνικού κάστρου
Τα παραμύθια άπλωναν ένα κόκκινο χαλί στον ουρανό
Απ’ τις άκρες του ξέφευγαν πουλιά
που οι μάγισσες χαρούμενες τα ίππευαν
μέχρι τον μωβ ορίζοντα της δύσης
Απλωμένη η πόλη ησύχαζε
Κανένας δεν ήξερε
Τι μεγάλωνε κάτω απ’ τα σπίτια
Αν ήταν δράκος ή κισσός ή αμυγδαλιά
Μέχρι να τους τινάξει στον αέρα
Η νύχτα
Γέμισε η νύχτα, Κύριε, με προσδοκίες
Αναμονή σιωπηλή σελήνης
Με ψευδαισθήσεις και φτερά
κοιμήσεων σε σκοτεινά ύψη
Να, κοίταξέ την:
μ’ ένα βαθύ χλιμίντρισμα
σέρνει τ’ αστέρια
Σκιές βαριές τα ποιήματα
Με ξέχασαν-υφαίνω η βουβή
Με ξέχασαν-δαντέλες και κεντήματα
τρέχουν στα δάχτυλά μου
Όταν πεθάνω θα καούν
Αυτά κι άλλα πτερόεντα-μη λέξεις
Ανάλαφρα
Άμορφα
Ασταθή
Μηδαμινές οδύνες των υπαινιγμών
Ψίθυροι
γύρω απ’ τα βουνά
που ξετυλίγουν
τους κυκλικούς χορούς
των ογκολίθων
Αυτοπροσωπογραφία
Τα πόδια μου
είναι χοντρά
γεμάτα φλέβες και γδαρσίματα
(η μάνα μου δε μ΄έπλασε όμορφη)
Όμως μπορώ να σκαρφαλώνω στα βουνά
και τα πουλιά να αιχμαλωτίζω
Να μεταφράζω καλλικέλαδους γκρεμούς
Παυσίλυπα βοτάνια να γνωρίζω
Μπορώ να ψηλαφήσω τον χαμένο καιρό
Με μια μικρή φράση ανέμων
Εκεί που ανθίζουν οι μη ιστορίες
Οι λέξεις τους θυμάρι κι ασκινός
Τη νύχτα μελωδούν και το ξημέρωμα
Πώς μαθαίνουν τα χόρτα;
Πως μαθαίνουν τα φύλλα, οι ρίζες, τα άνθη
με λεπτεπίλεπτα νήματα χρόνου
να πλέκουν γύρω μου βουβές δαντέλες
κι έτσι να γίνομαι μια χρυσαλλίδα λήθης
που περιμένει να μεταμορφωθεί
σε αέρα
Όι όι τα πρόβατα σιωπούν
(τα σφαγμένα της απορίας)
Όι όι οι αγκαθωτές σκιές
ξεσκίζουν τις δαντέλες μου
Κι η θυγατέρα μου με λοιδορεί
Κατάδυση
Έκλεψα τα παιδιά μου
από το εξαίσιο τυχαίο
όμως με σχέδιο καταστρωμένο
βυθίζοντας έρωτες στα ρηχά
Τώρα με απειλούν πάλι οι έρωτες
αμείλικτοι με βέλη και φαρέτρες
όχι πλέον βρέφη χαρμόσυνα
αλλά οδηγοί της πιο βαθιάς κατάδυσης
ακόμα μια φορά
τοξεύοντας δελφίνια με άηχες βολές
ακολουθώντας τα θαλάσσια ρεύματα
εκεί όπου διαχωρίζονται
οι αποχρώσεις του γαλάζιου
εκεί όπου εικόνες πουλιών κι ομορφιάς
αχνά διαγράφονται
εκεί όπου τα είδωλα πληγών
αστράφτουν
