[ στην Έλλη ]
…Είναι γλυκό να ακούς
μεσάνυχτα το τραγούδι του γονδολιέρη
να χάνεται κάπου μακριά, στα γαλάζια,
λουσμένα στο φως του φεγγαριού, νερά της Αδριατικής.
Είναι γλυκό να βλέπεις να ανατέλλει του δειλινού το πρώτο αστέρι·
γλυκό να ακούς τον άνεμο, νύχτα,
μες απ΄ τα φύλλα να περνά. Είναι γλυκό να βλέπεις στον ωκεανό
το ουράνιο τόξο ν’ απλώνεται στον ουρανό.
Είναι γλυκό να ακούς του σκύλου σου το γάβγισμα,
αγαπημένο καλωσόρισμα στο σπίτι όταν φτάνεις.
Είναι γλυκό να ξέρεις πως ένα μάτι θα προσέξει
το γυρισμό σου κι ότι πιο λαμπερό θα γίνει, όταν εσύ φανείς.
Είναι γλυκό να σε ξυπνάει το κελάηδημα του κορυδαλλού
και να σε νανουρίζει ο ήχος της βροχής. Γλυκό το βούισμα
των μελισσών, η φωνή των κοριτσιών, το τραγούδι των πουλιών,
οι πρώτοι ήχοι των παιδιών, οι πρώτες τους μικρές λεξούλες.
Είναι γλυκό το κλήμα, με τα σταφύλια
στη βακχική τους έκσταση να γέρνουνε στη γη,
νοτίζοντάς την με τον πορφυρό χυμό τους. Είναι γλυκό να δραπετεύεις
αφήνοντας της πόλης τη διασκέδαση για τη χαρά της εξοχής.
Γλυκό για τον φιλάργυρο χρήματα να σωρεύει,
γλυκιά για τον πατέρα η γέννηση του πρώτου του παιδιού.
Είναι γλυκιά η εκδίκηση, ιδίως για τις γυναίκες,
Τα λάφυρα στους στρατιώτες, η λεία για τους πειρατές.
[...]
Είναι γλυκό να κερδίζεις, αδιάφορο το πώς, δάφνες
με αίμα ή μελάνι. Γλυκό να τελειώνει
ένας καυγάς, αν και το ίδιο είναι γλυκό να τον αρχίζεις,
ιδίως με κάποιο φίλο σου πολύ ενοχλητικό.
Γλυκό το παλιό κρασί στα μπουκάλια, η μπύρα στα βαρέλια.
Αγαπημένοι είναι οι αδύναμοι που υπερασπίζουμε
ενάντια στο πλήθος κι αγαπημένα τα μέρη που ζήσαμε παιδιά·
πάντα θα τα θυμόμαστε, έστω κι αν όλοι μας έχουνε ξεχάσει.
Όμως ακόμη πιο γλυκό, το πιο γλυκό απ’ όλα
είναι ο πρώτος, γεμάτος πάθος έρωτας. Στέκεται μόνος,
σαν τον Αδάμ που αναλογίζεται την Πτώση.
Το μήλο της γνώσης έχει κοπεί, ξέρουμε πια τα πάντα,
και όμως τίποτε δε θα βρούμε στη ζωή να αξίζει
πιο πολύ από αυτή την πρώτη αμαρτία, αυτή
τη θεϊκή φωτιά, που ο Προμηθέας,
πλημμυρισμένη αμβροσία, μας έστειλε στη γη.
