Νεράτζια
Τα βράδια ξυπνώ και μαζεύω τα νεράντζια από τα δένδρα
τα κόβω κοφτά-κοφτά στον μίσχο και τα χώνω στην χούφτα μου
οι σφαιρικές φολίδες, οι σάρκες βγαλμένες από την σάρκα.
Τα ακροδάχτυλα θα ρουθουνίσουν τις συστάδες
ένας εαυτός φυτεμένος στην επιθυμία
ο φιλοτελιστής της οπώρας με τα κλεμμένα αρώματα και τις κλεμμένες λέξεις.
Το βλέμμα στέκεται γλαρή υπόμνηση
στα ορεινά φυλλώματα των τορνευτών καρπών
μιας νεραντζούλας πόρνης.
Τα νεράντζια ανασαίνουν όταν τα πατάς
ανάσα ελαφριά, μη βρώσιμη.
Ήταν παιδί
Στην μάχη του Κλειδιού ο Ουρανός με τύφλωσε
ήμουν ένας από αυτούς τους μονόφθαλμους οδηγητές
που βάδιζε μπροστά, πολύ μπροστά και δεν πονούσε.
Τα ίχνη μου κατάτρεχαν μπουλντόγκ εννέα και ενενήκοντα
πατριωτάκια κούτσαυλα, λυπητερές φοβέρες
με τους οξείς οδόντες τους, την γλώσσα να κυλιέται
σαν ανοικτή περγαμηνή σ’ακανθωτό μελάνι
έως να κοπεί και αυτή στα δυο να γίνει ραβασάκι
κι εγώ εβάδιζα εμπρός, εμπρός και γαβ στρατιώτες
κι ήμουν ωκύς θηριοποιός και είχα καλή πραμάτεια
μία συλλογή από κορμιά
που αλλού κοιτούν και αλλού είναι η θωριά τους.
Φίλεψα για ώρα τις πληγές Ισμαρικό κρασί
για να ζαλίσω τάχα μου την μέρα που ξεφεύγει
μακριά από τα οράματα, μακριά από τις πίστεις.
Μονάχα ξέρω να αλυχτώ για τις ματιές που χάθηκαν
και για τα βλέφαρα που πνίγηκαν στην όχθη.
Blue
Δυο σταγόνες αίμα
ήταν πηχτό το τελευταίο αντίδωρο
μες στο εγγαστρίμυθο έργο της Κλωθούς
μες στο αλφισμένο δάσος.
Τα δέντρα γέρνουν, πέφτουν, κυλιούνται
κάποτε λιώνουν
μέσα στην λίμνη κατοικώ, μέσα στην λίμνη.
Παιδιά σκληρά, χοντροκομμένα
παιδιά που κοντοστάθηκαν και συνηθίσαν έτσι
πέτρες.
Πάντα φοβάσαι κάτι, πάντα φοβάσαι
μήπως σε γέννησε η γη
μήπως σε γέννησε η διάνοια
έτοιμος άνθρωπος εσύ εν πλήρει εξαρτύσει.
Ανησυχώ για την εφίδρωση που εμφανίζουν οι λαμπτήρες.
