Στην αγορά μπορείς να βρεις ωραίες συσκευασίες λέξεων ανάλογα με την περίσταση: κουτιά από ύφασμα ή από χαρτόνι ζωγραφισμένα στο χέρι, χρωματιστά χαρτιά περιτυλίγματος ή σακούλες δώρου. Όλα είναι κομψά και μικρά, για λόγους οικονομίας φυσικά. Οι λέξεις κοστίζουν πολύ ακριβά από τότε που η Logos αγόρασε όλα τα δικαιώματα χρήσης τους. Κανείς πια δεν μπορεί να στείλει δωρεάν γραπτό μήνυμα, χωρίς να συλληφθεί.
Εκείνος για τις επίσημες στιγμές προτιμούσε πάντα ένα βελούδινο κουτί. Άλλοτε με χρυσή κορδέλα, άλλοτε με χρυσόσκονη. Οι συσκευασίες του ήταν εντυπωσιακές. Τώρα είναι πιο απλές και οικονομικές. Βάζει μέσα τις λέξεις με πολλή προσοχή. Διαλέγει τα γράμματα ένα ένα στους αυτόματους πωλητές. Ξοδεύει πολύ το άλφα και το όμικρον, που είναι πιο φτηνά και έχουν μεγάλη χρήση. Υπάρχουν και έτοιμες λέξεις ή και ολόκληρες προτάσεις, αλλά είναι πιο ακριβές, γιατί έχουν και αυτόματη διόρθωση. Η λέξη «βοήθεια» δίνεται δωρεάν.
Ανάλογα με την περίσταση και την ποσότητα των λέξεων τα κουτιά έχουν διαφορετικά μεγέθη και σχήματα. «Σε αγαπώ», «Συγχαρητήρια», «Να σας ζήσει». Τα θαυμαστικά δεν τα αγοράζει ποτέ. Τα θεωρεί άσκοπη πολυτέλεια κι επίδειξη πλούτου.
Όταν τον άφησε η γυναίκα του, δεν ξόδεψαν λέξεις. Εκείνη πήρε μαζί της μόνο μια βαλίτσα με όσες κουβέντες είχαν ανταλλάξει τα πρώτα χρόνια. Εκείνος φύλαγε τα πιο σημαντικά κουτιά στην αποθήκη. Όταν έμεινε μόνος, τα πέταξε όλα. Τώρα πια δεν χρησιμοποιεί ποτέ βελούδινα κουτιά. Σκέφτεται μάλιστα να νοικιάσει το σπίτι του και να μένει στην αποθήκη.
Από δω κι εμπρός για τις καθημερινές ανάγκες επικοινωνίας, που είναι κυρίως να βρίσει, να δώσει μια εντολή ή να εκφράσει μια απειλή, προτιμά τις απλές, νάιλον σακούλες. Βέβαια, υπάρχει πρόβλημα με την απαγόρευση στη χρήση του πλαστικού, αλλά πάντα βρίσκει τρόπο να εξοικονομεί σακούλες. Όπως, για παράδειγμα, τώρα που χρειάζεται να πει δύο λογάκια στον τύπο που του πιάνει τη θέση πάρκινγκ. Οι μικρές σακούλες του φαρμακείου, που φυλάει για τέτοιες περιπτώσεις, είναι ό,τι πρέπει. Βάζει μέσα τέσσερις λέξεις μόνο: «Είσαι πολύ μαλάκας, φίλε». Πριν του την πετάξει στα μούτρα, σκέφτεται ότι το «πολύ» και το «φίλε» δεν είναι απαραίτητα και τ' αφήνει στην άκρη για κάποια άλλη στιγμή. «Είσαι μαλάκας». Απλά και οικονομικά.
Όταν ο άλλος τον βγάζει κακήν κακώς από το αυτοκίνητο και τον αρχίζει στις μπουνιές, του έρχεται να φωνάξει. Καθώς όμως έχει ξεχαστεί εδώ και χρόνια η προφορική ομιλία, ξέρει ότι αυτό είναι μάταιο. Πριν χάσει εντελώς τις αισθήσεις του, σκορπά όσες λέξεις «βοήθεια» έχει φυλάξει στις τσέπες του για ώρα ανάγκης.
Κάποιος περαστικός βρίσκει τις σκόρπιες λέξεις, όταν είναι πλέον αργά. Εκείνο που προβληματίζει την αστυνομία είναι οι λέξεις «πολύ» και «φίλε» στο κάθισμα του συνοδηγού. Αυτές, όμως, από μόνες τους δεν οδηγούν πουθενά.
