Ένας χαιρετισμός αγάπης

Ο Αλέ­ξιος Μάι­νας, από το ξε­κί­νη­μά του μέ­χρι και σή­με­ρα, συν­θέ­τει και συ­μπλη­ρώ­νει ένα έρ­γο, το οποίο απαρ­τί­ζουν ποι­ή­μα­τα εύ­ρω­στα, ολο­κλη­ρω­μέ­να και «αρ­τι­με­λή», γραμ­μέ­να από μία ψυ­χή, με ρώ­μη μο­να­δι­κή, αν και σφαγ­μέ­νη από την υπαρ­ξια­κή, εσω­τε­ρι­κή αγω­νία που μας επι­φέ­ρει η γε­νε­τή­σια ερη­μία μας αλ­λά και το σύγ­χρο­νο κοι­νω­νι­κό αδιέ­ξο­δο. Όχι όμως υπο­στη­ριγ­μέ­νη από γλυ­κε­ρά επι­φω­νή­μα­τα, αλ­λά ακρι­βώς το αντί­θε­το: στη­ριγ­μέ­νη σε έναν λό­γο «κο­φτό», απο­γυ­μνω­μέ­νο από «φτια­σί­δια», όπως θα έλε­γε και ο Σε­φέ­ρης, και με μια γλώσ­σα στο έπα­κρο πει­θαρ­χη­μέ­νη σε αυ­τό που ο ποι­η­τής Μάι­νας, με προ­σή­λω­ση υπο­δειγ­μα­τι­κή, επι­θυ­μεί να επι­τύ­χει. Με μια γλώσ­σα που την κο­σμεί μια τρυ­φε­ρό­τη­τα άφα­τη, με βά­θος – αλ­λά και αυ­στη­ρή, στι­βα­ρή ταυ­το­χρό­νως, σπεύ­δω να επι­ση­μά­νω, και πο­τέ με κά­τι το ανώ­φε­λο ή το πε­ριτ­τό μέ­σα της επι­βα­ρυ­μέ­νη.

Όσο για την πρό­σφα­τη συλ­λο­γή του Μάι­να «Προ­σκόμ­μα­τα και ποι­μα­ντι­κές λύ­σεις για την κα­τά­βα­ση της αγέ­λης στον κά­μπο σε πε­ρί­πτω­ση αντά­ρας», ο πό­νος και μα­ζί του η θλί­ψη, κά­νουν τη ζυ­γα­ριά να γέρ­νει όλο και πιο φα­νε­ρά προς το μέ­ρος τους, ενώ μια «απώ­λεια» ακα­θό­ρι­στη και ένας ζό­φος για μια κα­λά κρυμ­μέ­νη επερ­χό­με­νη λύ­πη, προ­σφέ­ρει στη νέα συλ­λο­γή μιαν άλ­λη, σπου­δαιό­τε­ρη ποιό­τη­τα.
Θέ­λω με την αφορ­μή της πα­ρου­σί­α­σης του και­νούρ­γιου αυ­τού βι­βλί­ου να ευ­χα­ρι­στή­σω τον Αλέ­ξιο Μάι­να, αλ­λά και τον εκ­δό­τη του βι­βλί­ου Πα­ρα­σκευά Κα­ρα­σού­λο και τον συγ­γρα­φέα και κρι­τι­κό Κώ­στα Βούλ­γα­ρη, που μου έκα­ναν την τι­μή να με δε­χτούν μα­ζί τους στην πα­ρου­σί­α­ση της και­νούρ­γιας συλ­λο­γής (12 Ιου­λί­ου 2021 στον κή­πο/κα­φέ του Νο­μι­σμα­τι­κού Μου­σεί­ου στην Αθή­να), που, κά­τω από τό­σο δύ­σκο­λες συν­θή­κες, χα­ρή­κα­με μα­ζί. Εκ­δό­της της Μι­κρής Άρ­κτου και της νέ­ας συλ­λο­γής του Αλέ­ξιου ο Πα­ρα­σκευάς, ο τό­σο αθό­ρυ­βος επί χρό­νια κυ­νη­γός του ονεί­ρου, και, όπως εί­χα πει πα­λαιό­τε­ρα και σε μια άλ­λη πε­ρί­πτω­ση, ο σώ­ζων, με δι­κά του έξο­δα, την τι­μή της πο­λι­τεί­ας.
Αφού σας δη­λώ­σω την ατα­λά­ντευ­τη εκτί­μη­σή μου για τον εξέ­χο­ντα στη γε­νιά του, και όχι μό­νο, ποι­η­τή Κα­ρα­σού­λο, τον προ­σε­κτι­κό, αυ­στη­ρά προ­σε­κτι­κό σε όλα του Κώ­στα Βούλ­γα­ρη (που συ­μπα­ρου­σί­α­σε τη συλ­λο­γή στο Νο­μι­σμα­τι­κό), από τον οποίο μά­λι­στα, χά­ρις στο με­γά­λο αί­σθη­μα δι­καιο­σύ­νης που τον δια­κα­τέ­χει, έχου­με δει όλοι μας τό­σο κα­λό, χω­ρίς φει­δώ από τη σε­λί­δα του («Ανα­γνώ­σεις») στην Αυ­γή, και αφού ανα­φέρ­θη­κα ήδη με λί­γα λό­για στην ποί­η­ση του λε­πτουρ­γού Αλέ­ξιου Μάι­να, θέ­λω να πα­ρα­θέ­σω κι ένα ποί­η­μα από την τω­ρι­νή συλ­λο­γή του, αφιε­ρω­μέ­νο στο αδελ­φά­κι μου, τον Κώ­στα Γ. Πα­πα­γε­ωρ­γί­ου, ο οποί­ος μάς έλε­γε ότι ήθε­λε όσο τί­πο­τα άλ­λο να εί­ναι στην πα­ρου­σί­α­ση του βι­βλί­ου αυ­τού, και, μά­λι­στα, να εί­ναι και ομι­λη­τής μα­ζί με τον Κώ­στα Βούλ­γα­ρη, αλ­λά, δυ­στυ­χώς, τα πράγ­μα­τα δεν έρ­χο­νται συ­νή­θως στη ζωή όπως τα θέ­λου­με. Ας εί­ναι.

Πα­ρα­θέ­τω από το βι­βλίο το ποί­η­μα:

Ο ΑΗ ΓΙΩΡ­ΓΗΣ ΚΑ­ΤΑ­ΤΡΟ­ΠΩ­ΝΕΙ ΚΙ ΟΣΟΥΣ ΑΓΑ­ΠΑ

                    ^{Μια νίκη χωρίς άσκηση
                        μια νίκη δίχως πάθος.
                                (μνήμη Κώστα Γ. Παπαγεωργίου που έφυγε του Αγίου Γεωργίου)}