Ο Αλέξιος Μάινας, από το ξεκίνημά του μέχρι και σήμερα, συνθέτει και συμπληρώνει ένα έργο, το οποίο απαρτίζουν ποιήματα εύρωστα, ολοκληρωμένα και «αρτιμελή», γραμμένα από μία ψυχή, με ρώμη μοναδική, αν και σφαγμένη από την υπαρξιακή, εσωτερική αγωνία που μας επιφέρει η γενετήσια ερημία μας αλλά και το σύγχρονο κοινωνικό αδιέξοδο. Όχι όμως υποστηριγμένη από γλυκερά επιφωνήματα, αλλά ακριβώς το αντίθετο: στηριγμένη σε έναν λόγο «κοφτό», απογυμνωμένο από «φτιασίδια», όπως θα έλεγε και ο Σεφέρης, και με μια γλώσσα στο έπακρο πειθαρχημένη σε αυτό που ο ποιητής Μάινας, με προσήλωση υποδειγματική, επιθυμεί να επιτύχει. Με μια γλώσσα που την κοσμεί μια τρυφερότητα άφατη, με βάθος – αλλά και αυστηρή, στιβαρή ταυτοχρόνως, σπεύδω να επισημάνω, και ποτέ με κάτι το ανώφελο ή το περιττό μέσα της επιβαρυμένη.
Όσο για την πρόσφατη συλλογή του Μάινα «Προσκόμματα και ποιμαντικές λύσεις για την κατάβαση της αγέλης στον κάμπο σε περίπτωση αντάρας», ο πόνος και μαζί του η θλίψη, κάνουν τη ζυγαριά να γέρνει όλο και πιο φανερά προς το μέρος τους, ενώ μια «απώλεια» ακαθόριστη και ένας ζόφος για μια καλά κρυμμένη επερχόμενη λύπη, προσφέρει στη νέα συλλογή μιαν άλλη, σπουδαιότερη ποιότητα.
Θέλω με την αφορμή της παρουσίασης του καινούργιου αυτού βιβλίου να ευχαριστήσω τον Αλέξιο Μάινα, αλλά και τον εκδότη του βιβλίου Παρασκευά Καρασούλο και τον συγγραφέα και κριτικό Κώστα Βούλγαρη, που μου έκαναν την τιμή να με δεχτούν μαζί τους στην παρουσίαση της καινούργιας συλλογής (12 Ιουλίου 2021 στον κήπο/καφέ του Νομισματικού Μουσείου στην Αθήνα), που, κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες, χαρήκαμε μαζί. Εκδότης της Μικρής Άρκτου και της νέας συλλογής του Αλέξιου ο Παρασκευάς, ο τόσο αθόρυβος επί χρόνια κυνηγός του ονείρου, και, όπως είχα πει παλαιότερα και σε μια άλλη περίπτωση, ο σώζων, με δικά του έξοδα, την τιμή της πολιτείας.
Αφού σας δηλώσω την αταλάντευτη εκτίμησή μου για τον εξέχοντα στη γενιά του, και όχι μόνο, ποιητή Καρασούλο, τον προσεκτικό, αυστηρά προσεκτικό σε όλα του Κώστα Βούλγαρη (που συμπαρουσίασε τη συλλογή στο Νομισματικό), από τον οποίο μάλιστα, χάρις στο μεγάλο αίσθημα δικαιοσύνης που τον διακατέχει, έχουμε δει όλοι μας τόσο καλό, χωρίς φειδώ από τη σελίδα του («Αναγνώσεις») στην Αυγή, και αφού αναφέρθηκα ήδη με λίγα λόγια στην ποίηση του λεπτουργού Αλέξιου Μάινα, θέλω να παραθέσω κι ένα ποίημα από την τωρινή συλλογή του, αφιερωμένο στο αδελφάκι μου, τον Κώστα Γ. Παπαγεωργίου, ο οποίος μάς έλεγε ότι ήθελε όσο τίποτα άλλο να είναι στην παρουσίαση του βιβλίου αυτού, και, μάλιστα, να είναι και ομιλητής μαζί με τον Κώστα Βούλγαρη, αλλά, δυστυχώς, τα πράγματα δεν έρχονται συνήθως στη ζωή όπως τα θέλουμε. Ας είναι.
Παραθέτω από το βιβλίο το ποίημα:
