Στη Μυρτώ
Ο Μίκης, τα χέρια του, το γελαστό παιδί, τα ποιήματα, η φωνή, η καταγωγή του από τον Απόλλωνα. Ο μουσικός που σμίγει Ανατολή και Δύση. Τα νιάτα μας, που μαζί του συνεχίζονται. Η πολιτική που γίνεται Τέχνη και το αντίστροφο. Το αεράκι του μέλλοντος και του παρόντος. Το παιδί με τις εξορίες, που καλλιεργούσε στο κηπάκι του λουλούδια και ουρανό. Ο Μίκης των μεγάλων χειρονομιών, μας έμαθε να ανάβουμε τα βρεγμένα σπίρτα μας και να γελάμε. Οι μουσικές του να τρέχουν ελεύθερες μέσα σε λιβάδια και να μας τρελαίνουν. Ο άνθρωπος που τα έβαλε με ό,τι ενοχλούσε τον Έλληνα. Θα μπορούσε να ήτανε μαζί με τον Άγγελο Σικελιανό στην παράσταση τού Προμηθέα — να γράψει μουσική και να παίξει τον ρόλο. Ο καλλιτέχνης των μεγάλων συναυλιών και της μουσικής δωματίου. Ο άνθρωπος ιστορία. Ο συνθέτης που οδήγησε τα δάχτυλα του Μανώλη Χιώτη στον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου. Ο Γιώργος Σεφέρης, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Μιχάλης Κατσαρός, ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο Τάκης Σινόπουλος, κάθονται πλάι του και ακούνε.
Οι ποιητές που θα έρθουν ρίχνουν τα πουκάμισά τους στα πόδια του, για να πατήσει ο αρχάγγελος.
[ Ιούλιος 1999. Χειρόγραφο κείμενο του Γιάννη Κοντού δημοσιευμένο στο πρόγραμμα του (αφιερωμένου στον Μ.Θ.) Φεστιβάλ Πρεσπών 1999 ]
