Ο χάρτης των συναισθημάτων μου…
Απ’ τα σημάδια που άφησες στα χρόνια μου
έφτιαξα το χάρτη της αγάπης :
Τα βουνά της αναμονής, τόνισα με καφετί χρώμα.
Τα δάση της ελπίδας, με το πράσινο του φύλλου.
Την πεδιάδα της αγκαλιάς, με το κίτρινο της γύρης
και τις λίμνες του φιλιού, με το γαλάζιο του ουρανού.
Για τους λόφους του στήθους σου
και τις δροσερές πηγές των χειλιών σου,
έβαλα το χρώμα των αιμάτων μου. Φωτιά !
Για τα άλλα χρώματα,
δεν είχα καιρό να σκεφτώ
Ούτε αυτά για μένα.
Τα είχα, μέσα μου !
Διαβατήριο χωρίς όνομα
Υπογράφω σαν μετανάστης,
με δάχτυλα που τρέμουν απ τη κούραση.
Συζώ, με τη ανησυχία πως γεννιέται τα όνειρο
και τον διαβήτη μου,
εμβόλιο να καταπολεμώ την μοναξιά...
Φέτος συμπληρώνω δίδυμες εξαρες
και τις διαβάζω ανάποδα σα’ να ‘τανε ενιαρες…
Αν κάποιος θα δει το όνομα μου
σε εξώφυλλο βιβλίου,
πες του πως θα ζήσω σαν καμένο δάσος…
Θα μείνω παιδι του τόπου μου,
μόνο στο όνομα που κρατώ.
Ποιητής, σε στοίχους με ορθογραφικά λάθη.
Ευαίσθητος, στις άγραφες μεταφορές
και αγαπησιάρης,
στης πληγές που καήκαν έρωτες…
Μετά τη καραντίνα
…έχω μείνει σαν πικρό κρασί:
ούτε μούστος, ούτε ξύδι.
Κουρασμένος γλάρος μοιάζω, που,
ούτε η θάλασσα, ούτε τα κύματα
δεν με προκαλούν…
Φοβισμένος απ’ τον τρόμο των ειδήσεων μένω
και τους ανθρώπους τους φωνάζω
με τη μάσκα που φορούν.
Ξαφνιάζομαι απ’ τις λέξεις που βγαίνουν απ’ τα υφάσματα
και ξέχασα εντελώς τα χείλη που γελούν.
Όλες οι μέρες μου φαίνονται Κυριακάτικες κηδείες,
δίδυμες με το άγχος και τη στενοχώρια.
Ξεχνώ να πάρω τα χάπια της πίεσης το πρωί
και όλη τη νύχτα,
βλέπω ανασκαφές που σκεπάζουν ταπεινές ανάσες…
Ξυπνώ απ᾽ το μνημόσυνο εφιάλτη
μόνο όταν γυρνά απ’ το σχολείο ο εγγονός μου
και μου φωνάζει:
— Παππού, τα πήγα τέλεια στο διαγώνισμα
παρ᾽όλο που είχα τη μάσκα,
μέχρι τα μάτια.
