Ο χαρταετός
«Καθαρά Δευτέρα και πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια δεν αμολήσαμε χαρταετό», σχολίασαν τα μεσήλικα παιδιά και τα έφηβα εγγόνια. «Είναι, γιατί εκείνος, που τον έφτιαχνε με περισσή φροντίδα, πέταξε ο ίδιος στον ουρανό∙ τον υπαρκτό ή τον ανύπαρκτο, ποιος ξέρει», είπε, μ’ ένα αμυδρό χαμόγελο απαντοχής, η γιαγιά.
——— ≈ ———
Όψιμος φοιτητής
«Εχθές ξεμπέρδεψα με το Ανατομείο του Πανεπιστημίου Αθηνών», είπες. «Έστειλα συμπληρωμένα όλα τα χαρτιά, με τα οποία αφήνω, μετά θάνατον, τα όργανά μου, στη Σχολή, για να ασκούνται οι φοιτητές και να προοδεύει η επιστήμη. Οι υπεύθυνοι μου επιβεβαίωσαν την παραλαβή των δικαιολογητικών με ευχαριστίες και με την υπόδειξη ότι, μόλις επέλθει το μοιραίον, θα πρέπει να έχω φροντίσει ώστε κάποιος να με πάει εκεί∙ αυτοί δεν αναλαμβάνουν μεταφορές, και μόνος μου θα είναι αδύνατον να το κάνω.
Επιτέλους, θα μπω κι εγώ στο Πανεπιστήμιο, και μάλιστα στην Ιατρική. Να ικανοποιηθεί ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου που το ’χε καημό γιατί δεν κατάφερα να το πετύχω στις Πανελλήνιες. Κάθε πράγμα στον καιρό του» συμπλήρωσες υπομειδιώντας.
——— ≈ ———
Ψύχραιμη αντιμετώπιση
Μεσόκοπη, μοναχική και αρρωστόφοβη γυναίκα, παραπονιέται ότι, στιγμές στιγμές, βλέπει κάτι κάθετες γραμμές και φοβάται μην έχει πάθει εγκεφαλικό. «Το εγκεφαλικό δεν το καταλαβαίνεις εσύ, το καταλαβαίνουν οι άλλοι», την καθησυχάζει η θυμόσοφη φιλενάδα της.
——— ≈ ———
Αμφίφυλες ταυτότητες
«Όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως βιολογικού φύλου ή σεξουαλικής ταυτότητας και έκφρασης, κουβαλούν μέσα τους στοιχεία ανδρόγυνα. Δηλαδή χαρακτηριστικά άνδρα και γυναίκας μαζί». Δεν ξέρω αν το είχα διαβάσει κάπου ή το είχα σκεφτεί μόνος μου.
Ο πατέρας μου, γνωστός βάρδος του λαϊκού τραγουδιού, ήταν ένας άνθρωπος αυστηρός. Δεν του έλειπε βέβαια η τρυφερότητα, την οποία όμως ήξερε να καμουφλάρει. Μεγάλος ο σεβασμός που έτρεφε για τις γυναίκες∙ απέραντη η αγάπη και ο θαυμασμός του για τη μάνα μου∙ την έκανε να νιώθει βασίλισσα. Αλλά και όλες οι φίλες του τον εμπιστεύονταν για να του εκμυστηρευτούν τα πιο μύχια μυστικά τους. Την τρυφερότητα, το παράπονο αλλά και το πείσμα του, έχω, νομίζω, κληρονομήσει.
Κρατώ έντονη στο μυαλό του μια εικόνα του πατέρα μου, από τότε που ήμουν παιδί. Τον είχα δει να κλαίει, γιατί με μάλωσε. Τον ακολούθησα, σαν βρεγμένο γατί, και κρυφοκοίταξα στην κρεβατοκάμαρα, χωρίς να με πάρει είδηση. Κρατούσε το πιτζαμάκι μου αγκαλιά και έκλαιγε, ξαπλωμένος στο κρεβάτι, σαν να ζητούσε συγγνώμη μ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν θυμάμαι να του το είπα ποτέ. Η κίνηση όμως αυτή χαράχτηκε λυτρωτικά μέσα μου. Πολύ νωρίς διαπίστωσα ότι «και οι άντρες κλαίνε» ή «κάποτε κλαίνε κι οι δυνατοί» και ενίσχυσε πιστεύω την θηλυκή μου πλευρά. Αυτήν που ξέρω πια ότι τραβάει τις γυναίκες αλλά και τραυματίζει συχνά την εκάστοτε σύντροφό μου.
——— ≈ ———
Άνθρωπος άλλης κοπής
Ήταν από τους πιο ευφυείς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Μετρίου αναστήματος, ευτραφής, μ’ ένα γλυκό αδιόρατο χαμόγελο στα όρια της ειρωνείας. Βαθύς γνώστης και λάτρης της κλασικής μουσικής και φανατικός θεατρόφιλος. Παρ’ ότι αρχιτέκτονας, και δη περιώνυμος πολεοδόμος, παρακολουθούσε ό,τι συνέβαινε στη λογοτεχνική ζωή. Κάθε που συναντιόμαστε, στον χαιρετισμό ανταλλάσσαμε πιπεράτα ανέκδοτα. Η συζήτηση μαζί του είχε το ενδιαφέρον της πλούσιας ζωής και της ματιάς του μέλλοντος. Πόση έκπληξη ένιωσα, όταν το είδα να ενθουσιάζεται στο άκουσμα των στίχων λαϊκού τραγουδιού: «Και μόνο που με κοιτάς λιώνω, μόνο που με κοιτάς, και μόνο που με κοιτάς λιώνω σκέψου να μ’ αγαπάς». «Τι ωραίο!!!» αναφώνησε.
Άνθρωπος άλλης κοπής, homo universalis, θα έλεγα, αν δεν έτρεμα την υπερβολή.
——— ≈ ———
Προσωπική επαφή
Πάντα πίστευε ο Θεόδωρος ότι είναι όμορφο συναίσθημα να έχεις προσωπική σχέση με τους ανθρώπους που σε εξυπηρετούν. Με τον μπακάλη, τον μανάβη, τον φούρναρη. Στα σύγχρονα σούπερ μάρκετ μάλιστα που τα έχουν όλα, η επαφή γίνεται με τον αντίστοιχο υπάλληλο στο σχετικό τμήμα. Πηγαίνεις στα ψάρια και σου λέει: «Σήμερα, κύριε Θόδωρε, έχουμε φρέσκο γαύρο». Πας στα τυριά και σου προτείνει να δοκιμάσεις την καινούργια γραβιέρα Αμφιλοχίας. Η νεαρά υπάλληλος στα απορρυπαντικά σού υποδεικνύει τις προσφορές.
Η μεγαλύτερη όμως απόλαυση είναι η επίσκεψη στον οπτικό, τον μοναδικό Γιώργο Περάνθη. Υποδοχή με πλατύ χαμόγελο και αγκαλιά, μόλις σε βλέπει∙ απόλυτη γνώση όλων των προσωπικών σου δεδομένων, χωρίς καμία αίσθηση αδιακρισίας∙ συμμετοχή στην επιλογή του σκελετού που ταιριάζει περισσότερο στο πρόσωπο και την προσωπικότητά σου∙ σχολιασμός της επικαιρότητας με ευφυή και καυστικά σχόλια, λαϊκής και λόγιας θυμοσοφίας. Μπαίνεις για ένα ζευγάρι γυαλιά και με μεγάλη έκπτωση, ευκολίες στην πληρωμή –όποτε έχεις και όπως μπορείς μου τα δίνεις– φεύγεις με τρία ζευγάρια.
Λίγο πριν βγεις από το μαγαζί, απαλλαγμένος από κάθε αίσθημα ενοχής για την υπερβολή, σου υπενθυμίζει «Και μην ξεχνάς, φίλε, τα καλύτερα λεφτά είναι τα γλεντισμένα λεφτά, έλεγε ο συχωρεμένος ο πατέρας μου».
——— ≈ ———
Το αδιέξοδο
Η Πάρος είναι ένα από τα ωραιότερα νησιά των Κυκλάδων. Αρχές Ιουλίου φθάνουμε για διακοπές, προσκαλεσμένοι φίλων αγαπημένων. Το σπίτι αρκετά απομακρυσμένο από το κέντρο σε απομονωμένη περιοχή. Μας έχουν δώσει ακριβείς πληροφορίες, για να το βρούμε. «Πηγαίνετε συνέχεια ευθεία», εννοούν ακολουθείτε τον αμαξιτό δρόμο∙ η έννοια της ευθείας είναι ανύπαρκτη στο όλο στροφές κακοφτιαγμένο οδόστρωμα. «Θα έχετε τη θάλασσα αριστερά και μετά από κάποιο σημείο στα δεξιά σας. Η κρίσιμη λεπτομέρεια: «μόλις φτάσετε σ’ ένα αδιέξοδο, θα αγνοήσετε το σήμα και θα μπείτε». Έλα όμως που ο αριθμός των αδιεξόδων ήταν απίστευτος. Χρειάστηκαν πολλά τηλεφωνήματα για να εντοπίσουμε το δικό μας. Οπότε απεφάνθη ο έμπειρος οδηγός Στέλιος: «Γεμάτη αδιέξοδα η Πάρος, σαν τη ζωή».
[ Βλ. και Χάρτης#32 ]
