«Να λασκάρουν οι βίδες;» είπα. «Αυτό θέλεις;» είπε. «Ν’ αποκεφαλίσεις τη γυναίκα σου;»
Μου αρέσουν οι αστικές συγκοινωνίες, οι φωτογραφίες ταυτότητας, το Παράδοξο του Ράσελ, οι ομπρέλες και οι ραπτομηχανές...
Δεν έφυγε ποτέ από το Καφέ Τριέστ. Ήταν εκεί νυχθημερόν στο ξύλινο τραπέζι του, Ποτέ δεν παραπονέθηκε ότι του διέκοπταν το γράψιμο
Με αφορμή το βιβλίο του Αδαμαντίου Σάμψων, «Πολιτισμοί του Κόσμου, ιστορικό & αρχαιολογικό σχεδίασμα»
Ένα διήγημα του Γεωργιανού συγγραφέα ΚONΣTANTIΝ (Κότε) ΜΑΡΙΑΝΙΣΒΙΛΙ
Μια μέρα αργότερα είχε βρει στις σκάλες ένα σημείωμα: «Τα λέμε την Άνοιξη ή στη Βαλχάλα»
Νέα σειρά: 1. Ο ριζοσπαστικός στοχασμός σε ανελεύθερους καιρούς
Ακόμα και στους διαρκώς μειούμενους φιλέλληνες, οι αναμνήσεις των ηρωικών χρόνων της Επανάστασης είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν...
Ήταν ο καιρός κατάλληλος για ρεμβασμούς, ήταν ο καιρός ιδανικός για τα ουράνια εφαλτήρια...
Διατηρούμε μια αμέριμνη αισιοδοξία, ένα είδος αυτοάμυνας & προστασίας απέναντι στον γενικευμένο ζόφο αυτού του καλοκαιριού
Πώς μπορεί ένας μοντερνιστής πεζογράφος να αποτυπώσει έναν αναστεναγμό, αποφεύγοντας τα «αχ» και τα «βαχ»;
Απ’ την οδό Αγίου Όρους και σε ακτίνα κάποιων χιλιομέτρων άκουγα με τα μάτια και συλλάβιζα ως το πρωί:
Ο πατέρας μου, γνωστός βάρδος του λαϊκού τραγουδιού, ήταν ένας άνθρωπος αυστηρός
Οι ζαχαρωμένες γιορτές των ανθρώπων που κρύβουν τα σφάγια, τη βία και το αίμα θα φαντάζουν μέσα μου σαν ανίερες ιστορίες
Παρά τα όσα τρομακτικά συμβαίνουν γύρω μας, ας αφεθούμε σε μια εικόνα σαν μια γλυκιά παρένθεση, με μια εύθυμη διάθεση
Νιώθω υπερήφανος τις ελάχιστες φορές που καταφέρνω να την ξεγελάσω. Αν ξεγελώ τη μητέρα μου, μπορώ να ξεγελάσω και άλλους;
