Το κουτί των θησαυρών
Κάτω από το κρεβάτι
Έχω ένα χάρτινο κουτί παπουτσιών
[που δεν μου κάνουν πια]
Εκεί μέσα φυλάω
Τους πιο μεγάλους θησαυρούς μου
Κοχύλια που μυρίζουν παφλασμό
Πολύτιμα νομίσματα του κόσμου
[τι κι αν το γουάν αξίζει 13 λεπτά;]
Τις σκιές στο σταρένιο λαιμό σου
Καθώς κοιμάσαι σελήνια
Ενώ το φως της αυγής σιγοβράζει
Κι ένα μισογραμμένο σ’ αγαπώ
Στην οθόνη του κινητού
Τεντωμένο σαν τη χορδή
Του τόξου ή της λύρας
Λάχεσις
Σε γέλασαν, φτωχέ Περσέα
όταν σου είπαν πως τη Μέδουσα
θα πρέπει να κοιτάζεις μέσα από καθρέφτη
Γιατί στ' αλήθεια όσα θωρείς
τα βλέπεις σαν αντανακλάσεις πάνω στον
μονάκριβο καθρέφτη της ψυχής σου
Αν καπνισμένος είναι, πανταχού
θα βρίσκεις γκρίζες στάχτες
κι αν ράγισε απ' τους καιρούς
όλος ο κόσμος θα σου φαίνεται κομμάτια
Παράτα την λοιπόν την υψηλή Ανδρομέδα
[είναι στ' αστέρια πια]
και ρίξε μια ματιά σ' αυτή τη φιδομάλλα
που χρόνια στέκει δίπλα σου καρτερικά
Χωρίς καθρέφτες, διόλου άσχημη δεν είναι
