Μια καλοκαιρινή νύχτα, πριν από λίγα χρόνια, τριγύριζα τους απόκοσμα σιωπηλούς δρόμους της πόλης. Προσπαθούσα να ξεχάσω μια γυναίκα που με είχε πληγώσει, με την σαφώς αρχαιότερη τεχνική, αλκοόλ και αγρυπνία μέχρι τη λυτρωτική θέα της αυγής. Νομίζω το όνομα της ήταν Μόνικα, και το γεγονός ότι δεν είμαι σίγουρος αποδεικνύει μάλλον την αποτελεσματικότητα της εν λόγω τεχνικής. Κάποια στιγμή, κάθισα σε ένα παγκάκι για να ξεκουραστώ. Χωρίς να αντιληφθώ την παρουσία του, ένας άνδρας πήρε τη θέση του δίπλα μου. Από όσο θυμάμαι, ήταν φαλακρός, και φορούσε μαύρο πουκάμισο. Ανήκε στο είδος του ανθρώπου που όλοι έχουμε συναντήσει κάποτε, ανάλογα με τον φωτισμό, έδινε είτε την εντύπωση του συμπαθή διανοούμενου, είτε ότι ακροβατούσε στα όρια της σχιζοφρένειας. Με ρώτησε δειλά γιατί ήμουν έξω εκείνη την ώρα, και του απάντησα ότι χρησιμοποιούσα την τεχνική. Έγνεψε, δείχνοντας ότι κατάλαβε αμέσως σε τι αναφερόμουν. Ήταν εμφανές ότι ήταν απεγνωσμένος να μιλήσει σε κάποιον, και του έκανα την ίδια ερώτηση. Τελικά, χρησιμοποιούσε και εκείνος την τεχνική, αλλά όχι εξαιτίας του έρωτα. Είχε αφιερώσει την τελευταία δεκαετία της ζωής του σε ένα έργο κολοσσιαίων διαστάσεων. Ένα προς ένα, είχε καταγράψει τα ονόματα κάθε άστρου του σύμπαντος, από το Άλφα Κενταύρου μέχρι το μακρινό Σύστημα Μπελάκουα, μέσω ενός μείγματος μαθηματικών, αστρονομίας και μεταφυσικής, που του επέτρεπε να προβλέψει με απόλυτη ακρίβεια τα ονόματα άστρων που οι επιστήμονες θα χρειάζονταν ακόμα δεκαετίες για να εντοπίσουν. Δέκα χρόνια σκληρής δουλειάς, μιας εμμονής εξαιτίας της οποίας η οικογένεια του τον είχε εγκαταλείψει, και το πανεπιστήμιο όπου δίδασκε τον είχε απολύσει σιωπηλά, καθώς δεν εμφανιζόταν πια στις διαλέξεις. Και όλη του η δουλειά βρισκόταν σε ένα ψηφιακό αρχείο, εκατομμύρια φορές τα άπαντα του Προυστ σε μέγεθος. Και, νωρίτερα τη νύχτα που τον συνάντησα, μια μικρή φωτιά, που ο ίδιος είκαζε ότι προκλήθηκε από μια ελαττωματική καφετιέρα, κατέστρεψε τον υπολογιστή όπου βρισκόταν το αρχείο. Προσπάθησε να αναδημιουργήσει τουλάχιστον την αρχή του αρχείου από μνήμης, ένα πρώτο βήμα για να διευκολύνει την επανασύσταση του έργου της ζωής του. Αλλά η μνήμη του τον πρόδωσε, έπρεπε να αρχίσει ξανά από το μηδέν. Μπορώ να καταλάβω απόλυτα πώς κάτι τέτοιο οδηγεί έναν άνθρωπο να περιπλανιέται στους δρόμους λίγο πριν την αυγή. Με τον ίδιο συνεσταλμένο τόνο που μου απευθύνθηκε, ο άνδρας ζήτησε συγγνώμη που χαράμισε τον χρόνο μου, και σηκώθηκε από το παγκάκι. Δεν έτυχε να τον ξανασυναντήσω ποτέ, και δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι απέγινε.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, το όνομα της μάλλον δεν ήταν Μόνικα.
