Δέκα ζευγάρια σονέτων

ΤΑΞΙΔΙΑ ΠΟΥ (ΔΕΝ) ΕΚΑΝΑ

Δεν έχω πάει ποτέ στις Πυραμίδες,  
κι ας είμαι εκεί τα βράδια στα όνειρά μου:
μούμιες τριγύρω, μάσκες, προσωπίδες
στο λίκνισμα του Νείλου και της άμμου.

Δεν έχω πάει ποτέ στο Μάτσου Πίτσου.    
Στη μυστική την πόλη είμαι πάντα:              
το τρένο των νεφών, με ζίου ζίτσου,
προβαίνει στα βουνά, σαν μια γιρλάντα.              

Στο Ταζ Μαχάλ δεν μπόρεσα να πάω,                        
στο Σινικό δεν έχω περπατήσει,                                
ούτε στον Άγιο Παύλο του Μακάο

την νότια πρόσοψη έχω μελετήσει.                              
Με το Google Earth σ’ Ανατολή και Δύση                  
είν’ όλα τους ταξίδια αληθινά μου:                          

πάω όπου θέλω – κι όλα είναι δικά μου.        
                   

ΣΤΗ ΝΕΦΕΛΟΚΟΚΚΥΓΙΑ

Ιδανική κι ανάξια θα ’μαι αναγνώστρια
του πιο υπέροχου ελληνικού σονέτου.
Της μνήμης μόνιμη θα μείνω διασώστρια
σε σύνθεση επιστολική ενός ντουέτου.

Κοίτα, αν το δούμε απέξω σκέτη είναι μαγεία∙
(έτσι θα μοιάζει στους ανθρώπους απ’ το μέλλον).
Δυο θεόμουρλοι, σε μια νεφελοκοκκυγία
που όλο συνομιλούν με τάγματα Αρχαγγέλων

κι έχουνε τη σφραγίδα και το χάρισμα
σαν να χορεύουνε δι’ αλληλογραφίας.
Τον Ευριπίδη πατρονάρει ο Άρης, μα

η Αφροδίτη παραστέκει της Σοφίας.
Ίσως ο άγνωστος Θεός δεν παίζει ζάρια∙
μας αναγκάζει να του γράφουμε μιαν άρια.

ΠΤΗΣΗ ΚΑΙ ΠΤΩΣΗ

Τι λεξιλόγιο έχουν οι φύλακες αγγέλοι;
Βρίζουν κι αυτοί, σαν τους θνητούς, καμιά φορά,
λένε κι εκείνοι πότε πότε «δεν με μέλλει»,
βγάζουνε τ’ άσπρα και διπλώνουν τα φτερά

και κατεβαίνουνε στα μπαρ να πιουν ουίσκι;
Λένε λοιπόν «άντε γαμήσου εσύ... κι εσύ ...κι εσύ»
κι απαρηγόρητους η νύχτα πώς τους βρίσκει
με την επίγνωση πως είναι πια κλειστή

η πρώτη εκείνη του παράδεισου η πύλη∙
με την επίγνωση πως άρχισε πια η πτώση,
θα ’ναι το σώμα τους φθαρτό καθώς η ύλη

και θα ’ρθει ο θάνατος για να τους ματαιώσει.
Και τότε εσύ ήρθες να μου πεις: «Μετά τη δύση
εμείς θ’ ανάψουμε ένα φως, που δεν θα σβήσει.»

ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΦΥΛΛΟΜΕΤΡΩΝΤΑΣ Τ’ ΑΣΤΡΑ

– Εσύ κρύβεις το πρόσωπό σου μες στην ψυχανάλυση
κι όχι στην ποίηση. Μα κοίτα, ο κόσμος είναι απλός.
Μα σου διαφεύγει αυτό, απ’ τη μόνιμη ανάλυση.
Θυμίζεις κάποιονε δερματολόγο, που διαρκώς

βλέποντας τσόντες εντοπίζει μελανώματα…
– Ωραία τα λες, μα, δάσκαλε, κι εσύ που μας διδάσκεις
μήπως δεν ρέπεις πάντα στα ίδια παραπτώματα,
με τις γραμματικές, εγκλίσεις, πτώσεις και συντάξεις;

Συνένοχοι, λοιπόν. Γυμνοί μπροστά στην ποίηση
που κάποτε θεωρήσαμε πως μοιάζει μ’ ένα τοίχο,
με μεταμφίεση, με ψέμα, με προσποίηση,

μα πάντα προδοθήκαμε μ’ ένα μονάχα στίχο,
που ο Κανένας έστειλε μέσω ενός ονείρου∙
το μοιραζόμαστε κι οι δυο, σαν χειραψία τ’ απείρου.

ΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΑ ΒΡΟΧΙΑ ΤΟΥ ΠΙΑΣΤΕΙΣ

Μιλάς με γρίφους, γέροντα, για γάμπες και για λάμπες.
(Η σκάλα, ευφυολόγε, κατεβαίνει, της λαγνείας;)
Πού πάνε, όταν φεύγουμε, οι πιο παλιές αγάπες;
(Ο νεαρός ήσουν εσύ, σε χρόνια ακολασίας).

Άραγε υπήρξαν τέτοια χρόνια ή τα ονειρεύτηκες
σκυμμένος πάντα σε χαρτιά και σε βιβλία;
Τυφλός κατά τη δύση του φωτός πορεύτηκες,
χρόνια σμιλεύτηκες μες στη λεξιλαγνεία.

Κι εκείνος ο έφηβος που υπήρξες και υπάρχεις
στη σκέψη, στων ποιημάτων όλα τα Κομμάτια,
θα κατοικεί μόνος κι αιώνιος μονάρχης

μες στα ολοπόρφυρα του ήλιου τα παλάτια.
Δεν είναι δεδομένη ούτ’ η θνητότητα.
Θα πρέπει να οριστεί πρώτα η οντότητα.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΥΡΙ(Υ)ΠΙΔΗ

Εγώ τα βλέπω τα φτερά τώρα στην πλάτη σου∙
κι όσο κι αν τρόμαξες μην γίνεις κατσαρίδα
άγγελος έγινες – και με τον Πήγασο άτι σου
τους ουρανούς να διασχίζετε σας είδα.

Είσαι ένας άγγελος, που του έκοψαν το γράμμα.
Εσύ γεννήθηκες με το ύψιλον του ygrec∙
μα τώρα μ’ ένα γιώτα περπατάμε αντάμα
στου καραβιού της φαντασίας μας το deck.

Λόγια της πλώρης όλο λέμε και της πρύμνης∙
ανάκατα όλα και σπασμένα, σαν φτερά
που αδέξια –δες!– χαϊδεύουν της Νέας Σμύρνης

τα πεζοδρόμια, την πλατεία μια φορά.
Γυμνοί κι οι δυο στην ποίηση, mon semblable, mon frère∙
έχουμε συνομολογήσει, hypocrite lecteur.

ΟΣΤΡΑΚΑ

Σε γνώρισα ολόκλειστο, σαν στρείδι,
βουλιάζοντας στον πιο βαθύ βυθό.
Κι εκεί που ετοιμαζόμουν να πνιγώ
σε είδα, στ’ όστρακό σου, Ευριπίδη.

Και σκέφτηκα στο φως να σ’ ανασύρω∙
μα ίσως εσύ να τράβηξες εμένα
με δύναμη, απ’ τον άβατο πυθμένα
και μ’ έσυρες –ή εγώ σε παρασύρω;–

από το χρώμα τ’ άφωτο, το μαύρο
που ’χαμε τόσα χρόνια κατοικήσει
και που ’γινε η δεύτερή μας φύση.

Μα τ’ όστρακο θ’ ανοίξω κι ίσως θα ’βρω
ν’ αστράφτει, όλο δόξα κι όλο χάρη,
το μέσα σου ακριβό μαργαριτάρι.

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΙΑ

Είμαστ’ εμείς, που ευλογηθήκαμε τη Σκέψη
κι όλο σκεφτόμαστε, αγκαλιάζοντας το χώμα.
Δέντρο από πάνω μας δεν είχαμε προβλέψει,
μήτε τολμούσαμε να ονειρευτούμε ακόμα.

Το ένα τ’ άλλο μόνο έβλεπε, σαν μάτια
που ’ταν ασώματα στ’ ωραίο περιβόλι.
Ο ένας τον άλλον – κι όπως ήμασταν κομμάτια,
την ομορφιά είδαμε, την αθωότητα όλη.

Και τότε βλάστησε θαρρώ η Φοινικιά μας
κι από τα δάκρυα τράφηκε κι απ’ την ασχήμια
κι από τα έντομα, που μες στα πέταλά μας

το νέκταρ μας όλο ρουφούσαν, σαν αγρίμια.
Στον πόνο θέριεψε, μας σκέπει σαν αστέρι∙
βλέπει τα φύλλα μας να πιάνονται απ’ το χέρι.

ΚΑΠΟΤΕ Ο ΣΤΑΤΙΟΣ ΤΟΝ ΒΙΡΓΙΛΙΟ Θ’ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙ

Κάποτε ο Στάτιος θ’ αγκαλιάσει τον Βιργίλιο
κι εμείς, μαζί, τους πιο μεγάλους μας απόντες
που –πάει πια– πέταξαν στ’ αστέρια και τον ήλιο
και είν’ οι τόσοι συγγενείς μας, οι ανιόντες

που θα ’ρθουν όλοι μ’ ένα κόκκινο ελικόπτερο
από ψηλά μια φωτεινή κι εξαίσια μέρα.
Mαζί τους θα ’ρθουν με χρυσό εν’ ανεμόπτερο
κι οι έρωτές μας, τυλιγμένοι στον αιθέρα,

για πάντα νέοι. Κι αχ! εκείνοι που αγαπήσαμε
με ίδια αγάπη, τρυφερή, μας περιβάλλουν.
Μια μουσική κι ένα τραγούδι τώρα αρχίσαμε

προς τους αγγέλους, που όλο αγάλλονται και ψάλλουν.
Κάποτε ο Στάτιος τον Βιργίλιο θ’ αγκαλιάσει
κι εμείς, μαζί, ο ένας τον άλλον, που ’χε χάσει.

ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΜΑΣ Η ΠΙΟ ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ

Όλα αν τα χάσουμε, μας απομένει κάτι
που είναι αναλλοίωτο και λάμπει μες στον χρόνο:
της ποίησής μας η πιο υπέροχη αυταπάτη
κι η μουσική το καταφύγιο είναι το μόνο.

Όταν σου γράφω, εξαφανίζονται η ανία
η οργή, ο θυμός και το κενό, που μεγαλώνει
και με τυλίγει κάποια άνοιξη· κι η ευδία
ας μοιάζει επίπλαστη, στου κόσμου την οθόνη.

Ο νους του ανθρώπου μες στην ποίηση ημερεύει
και τώρα βλέπω πάλι αστρόφως κι αστροσκόνη
καθώς ο στίχος σου να διαβαστεί γυρεύει.

Και θα τους διάβαζα κι αν επιζούσα μόνη
σ’ ερημονήσι, από φριχτό κάποιο ναυάγιο…
Θα είχα Καρυωτάκη, Γαραντούδη, Λάγιο.