Πρωί
Το ξυπνητήρι με σκουντάει στις 6.45. "Ξύπνα Μίλτο, καλημέρα Μίλτο". Η καφετιέρα γουργουρίζει, πλένομαι, ντύνομαι, πίνω μια γουλιά, θα πάω με τα πόδια της λέω και την κλείνω. Ανοίγω την πόρτα και την κλείνω. Δεν έχω κάνει ούτε εξακόσια βήματα και αρχίζει να βρέχει. Κάνω ακόμα έξι και χώνομαι κάτω από μια μαρκίζα που αναβοσβήνει με δυο γράμματα σβηστά "efimer on", φοράω τη στολή μου, μάσκα και αναπνευστήρα. Μακροβουτάω στη Λεωφόρο. Κολυμπάω κάτω από το αυτοκίνητα και πάνω από το τραμ. Βγαίνω στην επιφάνεια. Κολυμπάω δίπλα στα αυτοκίνητα και πάνω από το τραμ. Φτάνω αργοπορημένος και σκαρφαλώνω στο μπαλκόνι από το καραβόσκοινο που έχουν ρίξει. Τα χέρια μου πονάνε φριχτά.
Μεσημέρι
Μπαίνω στο ασανσέρ μαζί με άλλους πέντε. Είμαι ο έκτος. Σε κάθε όροφο μπαίνει ακόμα ένας. Στο ισόγειο είμαστε πλέον έντεκα και δε χωράει να μπει ο δωδέκατος. Οι πόρτες κλείνουν. Σε κάθε όροφο κατεβαίνουν τώρα δύο. Ξαναφτάνω στον έκτο μόνος μου. Βγαίνω.
Απόγευμα
Μια γριούλα με πλησιάζει στη στάση. Είναι πολύ αδύνατη και πολύ εύθραυστη. Τα μαλλιά της —βαθυκόκκινα— ακουμπούν στο πεζοδρόμιο. Ψιθυρίζει, αύριο πάλι θα περιμένω αύριο μια μικρή πληγή θα χαράξει λίγο πιο πάνω από τα μάτια μου θα βγει ένα μπλε λουλούδι και θα τραγουδάει ένα αυστραλέζικο τραγούδι και δε θα θυμάμαι πια τα γατιά που δεν γύρισαν και τα παλιά δε θα φοβάμαι απλούστατα. Έπειτα μου φιλάει το χέρι και φεύγει σαν παιδί που το σκάει. Μπαίνω στο λεωφορείο. Βρίσκω θέση. Δυο στάσεις μετά μια κοπέλα έρχεται και κάθεται στην αγκαλιά μου. Είναι πολύ αδύνατη και πολύ εύθραυστη. Τα μαλλιά της —βαθυκόκκινα— ακουμπούν στο παντελόνι μου. Ψιθυρίζει, αύριο πάλι θα περιμένεις αύριο τα γατιά να γυρίσουν τα λουλούδια να ανθίσουν τραγούδια παλιά να τραγουδήσουν μα η πληγή θυμήσου θα μένει μπλε ανοιχτή θα μένει μπλε ανοιχτή η πληγή μπλε θα μένει. Και μετά κάτι ξεκάρφωτο για την Αυστραλία που απλούστατα δε μπορώ να το θυμηθώ. Έπειτα με φιλάει στο μάγουλο και πετάει έξω από το παράθυρο σαν πουλί που το σκάει. Κατεβαίνω. Πάω μέχρι το περίπτερο να πάρω τσιγάρα και καπνό. Ψάχνω το πορτοφόλι μου. Δεν είναι στην τσέπη μου.
Βράδυ
Ανοίγω την τηλεόραση. Η παρουσιάστρια λέει, στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής μας γραμμής ο Γιώργος Παπαγιώργος θα μας ενημερώσει για τις τελευταίες εξελίξεις. Κανείς δε μιλάει. Τότε η παρουσιάστρια λέει, στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής μας γραμμής είναι ο Γιάννης Παπαγιάννης και θα μας ενημερώσει για τις τελευταίες εξελίξεις. Κανείς δε μιλάει. Τότε η παρουσιάστρια λέει, στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής μας γραμμής είναι ο Κώστα Παπακώστας και θα μας ενημερώσει για τις τελευταίες εξελίξεις και τότε εμφανίζεται έξαλλη η τηλεφωνική τους γραμμή και ουρλιάζει ΕΧΩΜΟΝΟΔΥΟΑΚΡΕΣΗΛΗΘΙΑ κι η οθόνη μαυρίζει. Μετά από λίγο φωτίζεται ξανά, εμφανίζεται μια γυναίκα που γοερά κλαίει και λέει, δεν έχει πετρέλαιο η πολυκατοικία έτσι μου έχουν πει, ποτέ δεν ανοίγουν την κεντρική θέρμανση, τι να φανταστώ, αφού έτσι μας λένε, ότι πια δεν δίνει με πίστωση πετρέλαιο η εταιρεία, έχουν να ανάψουν τα σώματα πάνω από δύο χρόνια, τι να φανταστώ. Από κάτω η λεζάντα γράφει: Σοκ — ξέχασαν το μωρό τους πάνω στο καλοριφέρ. Κλείνω την τηλεόραση και η οθόνη μαυρίζει ξανά. Κάθομαι στον υπολογιστή και η οθόνη φωτίζεται, "Καλώς ήλθες Μίλτο, καλησπέρα Μίλτο". Δεν της απαντάω. Βάζω τα δάχτυλά μου πάνω στο πληκτρολόγιο, πατάω τυχαία τα πλήκτρα και ανοίγουν τυχαίες σελίδες. Για τον Κωνσταντίνο Σπέρα. Για ασκήσεις πέους. Για τον Williams Carlos Williams. Για την κλήρωση του τζόκερ. Πενήντα χάπια που καταπολεμούν το άγχος – το πιο πλουμιστό κοκτέιλ. Βρείτε τι βυζοτύπος είστε. Αυτοκτονήστε ή αποφασίστε. Γιατί νιώθετε τόσο αυτάρεσκοι; Θα είναι η Φώφη Γεννηματά το νέο κορίτσι του Τζέιμς Μποντ; Ιστορικός ή διαλεκτικός κυνισμός; Μήπως φταίει το μαξιλάρι σας που δεν βλέπετε εφιάλτες;
Οι ειδικοί απαντούν: στην πραγματικότητα δεν γίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Βλέπω, λένε, απλά δεν τους θυμάμαι.
