Στο Ναό του Στήθους

Το γυ­ναι­κείο στή­θος, ως πά­ντα ση­μαί­νον, οδη­γεί τον κα­θέ­να μας στην υπαρ­κτό­τη­τα, στον κό­σμο των συμ­βό­λων και στη λυ­τρω­τι­κή ει­κό­να που αέ­ναα δη­λώ­νει τη ζω­τι­κή επι­θυ­μία και την ομοιό­τη­τα της γυ­ναι­κεί­ας φύ­σης με τη συ­μπα­ντι­κή.
Ποιος αλή­θεια δεν θα θαυ­μά­σει τα πο­λύ­μα­στα αγάλ­μα­τα της θε­άς Αρ­τέ­μι­δος της Εφέ­σου, την τρο­φό Λύ­και­να που θή­λα­σε βα­σι­λείς, τη θεά των φι­διών της Μι­νω­ι­κής Κρή­της με τις επι­θε­τι­κά ανορ­θω­μέ­νες ρώ­γες; Ποιος δεν θα ήθε­λε να υμνή­σει την τε­λειό­τη­τα του στή­θους της θε­άς Αφρο­δί­της ή δεν θα ήθε­λε να ξε­δι­ψά­σει, πί­νο­ντας από το χρυ­σό κύ­πελ­λο του Μάρ­κου Αντώ­νιου με εκ­μα­γείο τον μα­στό της Κλε­ο­πά­τρας; Ποιός θα τολ­μή­σει να κα­τα­δι­κά­σει τους δι­κα­στές που αθώ­ω­σαν τη Φρύ­νη όταν αυ­τή τους έδει­ξε το στή­θος της; Δό­ξα και τι­μή στον Ρε­νουάρ που ομο­λό­γη­σε το υπέ­ρο­χο: «Αν δεν υπήρ­χε το γυ­ναι­κείο στή­θος νο­μί­ζω πως δεν θα εί­χα ζω­γρα­φί­σει πο­τέ». Ποιος δεν θα πα­ρα­δε­χτεί τον βα­σι­λιά Με­νέ­λαο που δεν σκό­τω­σε την άπι­στη ωραία Ελέ­νη, όταν αυ­τή ξε­κού­μπω­σε το φό­ρε­μά της και του πρό­βα­λε το στή­θος της; Και ποιος δεν γοη­τεύ­ε­ται από τις γυ­μνό­στη­θες χο­ρεύ­τριες των Χί­μπα από τη βό­ρεια Να­μί­μπια;

Δό­ξα και τι­μή στον Γιώρ­γο Σε­φέ­ρη: «Οι Πυ­ρα­μί­δες εί­ναι τα βυ­ζιά της άμ­μου για να βυ­ζαί­νει ο ου­ρα­νός…», στον Κω­στή Πα­λα­μά: «…Κι εσείς, ολόρ­θα στα­λω­τά βυ­ζιά, τρε­μο­σα­λεύ­τε μα­ζί με τα γιορ­ντά­νια σας τα φλω­ρο­κα­πνι­σμέ­να..», στον Άγ­γε­λο Σι­κε­λια­νό: «..γυ­ναί­κες που βυ­ζαί­νο­νταν με τα βυ­ζιά στον ήλιο, όλοι στα­θή­κα­νε να ιδούν...» και στον εμ­ψυ­χω­τή Δρ. Κά­ρεν Γου­έ­δε­ρε­μπι που υπο­στη­ρί­ζει με σθέ­νος ότι αν για δέ­κα λε­πτά κά­ποιος εστιά­σει την προ­σο­χή του σε ένα πλού­σιο γυ­ναι­κείο στή­θος, αυ­τό ισο­δυ­να­μεί με τριά­ντα λε­πτά αε­ρο­βι­κής γυ­μνα­στι­κής. Για­τρός εί­ναι, αυ­τά λέ­ει…

Στην κο­ρυ­φή του βρά­χου Κλί­περ­τον, στο ομώ­νυ­μο μι­κρό έρη­μο νη­σί του Ει­ρη­νι­κού, βρί­σκε­ται ο Να­ός του Στή­θους. Η εί­σο­δός του εί­ναι φτιαγ­μέ­νη από δυο πε­λώ­ρια ολό­φω­τα βυ­ζιά, με φλε­γό­με­νες ρώ­γες, που ανοί­γουν και κλεί­νουν αρ­γά, όπως οι συ­μπλη­γά­δες πέ­τρες. Ακο­λου­θεί ένας με­γά­λος διά­δρο­μος με θά­μνους, δε­ξιά και αρι­στε­ρά, του εί­δους Sambucus nigra, γε­μά­τους ώρι­μους καρ­πούς που μοιά­ζουν με ρώ­γες, ενώ από την κο­ρυ­φή κρέ­μο­νται πορ­φυ­ρά τσα­μπιά από στα­φύ­λια ολο­στρόγ­γυ­λα, γε­μά­τα χυ­μούς, που λα­μπυ­ρί­ζουν στο φως του ήλιου. Το δά­πε­δο δια­σχί­ζουν πα­ράλ­λη­λες κόκ­κι­νες γραμ­μές, σαν φλέ­βες, που κα­τα­λή­γουν όλες στο στή­θος της Ανί­τα Έμπεργκ, που δε­σπό­ζει στον τρούλ­λο της ορο­φής, κά­τω από την επι­γρα­φή «Τί­πο­τε πιο με­γά­λο, τί­πο­τε πιο ανά­γλυ­φο, από τις ρώ­γες του στή­θους σου». Στο κέ­ντρο του να­ού, σε δυο ροζ πο­λυ­θρό­νες, κά­θο­νται, πλά­τη με πλά­τη, ο Φε­λί­νι και ο Μπου­νιου­έλ, κοι­τά­ζο­ντας με βα­θιά ικα­νο­ποί­η­ση δυο ζεύ­γη με­γά­λων μα­στό­σχη­μων γλυ­πτών υφά­λων, που μια ξε­προ­βάλ­λουν και μια κρύ­βο­νται στη θά­λασ­σα, ενώ στο βά­θος του να­ού εκα­το­ντά­δες ζώα θη­λά­ζουν τα μω­ρά τους υπό την προ­στα­σία της Πα­να­γιάς της βρε­φο­κρα­τού­σας.

Στον επά­νω όρο­φο του να­ού, οι προ­σκυ­νη­τές στέ­κο­νται γο­να­τι­στοί πε­ρι­φε­ρεια­κά της αί­θου­σας, στη μέ­ση ορ­θώ­νο­νται στή­θη ελα­φρά παλ­λό­με­να, ενώ από την κο­ρυ­φή πύ­ρι­νες γλώσ­σες αιω­ρού­νται κα­τα­κόκ­κι­νες, ίσα που αγ­γί­ζουν τις ρώ­γες τους κα­θώς το θα­λασ­σι­νό αε­ρά­κι φυ­σά. Ανά­με­σα στους προ­σκυ­νη­τές ο Αντρέ­ας Εμπει­ρί­κος, ο Γκυ­γιώμ Κο­λε­τέ, ο Λα­κάν, η Μαί­ρι­λυν Γιά­λομ, ο Τζέ­ημς Τζό­υς, ο Στε­φάν Μα­λαρ­μέ, ο Φί­λιπ Ροθ, ο Διο­νύ­σιος Σο­λω­μός, έχουν πιά­σει κου­βέ­ντα για τις Κέιτ Γουίν­σλετ, Σα­ρί Γιου­μπάνκ, Κιμ Μπέι­σιν­γκερ και όχι μό­νο, ενώ από μα­κριά ακού­γε­ται η φω­νή της Μα­ρί­ας Κάλ­λας που τρα­γου­δά την « Casta Diva» του Bellini.