Το γυναικείο στήθος, ως πάντα σημαίνον, οδηγεί τον καθένα μας στην υπαρκτότητα, στον κόσμο των συμβόλων και στη λυτρωτική εικόνα που αέναα δηλώνει τη ζωτική επιθυμία και την ομοιότητα της γυναικείας φύσης με τη συμπαντική.
Ποιος αλήθεια δεν θα θαυμάσει τα πολύμαστα αγάλματα της θεάς Αρτέμιδος της Εφέσου, την τροφό Λύκαινα που θήλασε βασιλείς, τη θεά των φιδιών της Μινωικής Κρήτης με τις επιθετικά ανορθωμένες ρώγες; Ποιος δεν θα ήθελε να υμνήσει την τελειότητα του στήθους της θεάς Αφροδίτης ή δεν θα ήθελε να ξεδιψάσει, πίνοντας από το χρυσό κύπελλο του Μάρκου Αντώνιου με εκμαγείο τον μαστό της Κλεοπάτρας; Ποιός θα τολμήσει να καταδικάσει τους δικαστές που αθώωσαν τη Φρύνη όταν αυτή τους έδειξε το στήθος της; Δόξα και τιμή στον Ρενουάρ που ομολόγησε το υπέροχο: «Αν δεν υπήρχε το γυναικείο στήθος νομίζω πως δεν θα είχα ζωγραφίσει ποτέ». Ποιος δεν θα παραδεχτεί τον βασιλιά Μενέλαο που δεν σκότωσε την άπιστη ωραία Ελένη, όταν αυτή ξεκούμπωσε το φόρεμά της και του πρόβαλε το στήθος της; Και ποιος δεν γοητεύεται από τις γυμνόστηθες χορεύτριες των Χίμπα από τη βόρεια Ναμίμπια;
Δόξα και τιμή στον Γιώργο Σεφέρη: «Οι Πυραμίδες είναι τα βυζιά της άμμου για να βυζαίνει ο ουρανός…», στον Κωστή Παλαμά: «…Κι εσείς, ολόρθα σταλωτά βυζιά, τρεμοσαλεύτε μαζί με τα γιορντάνια σας τα φλωροκαπνισμένα..», στον Άγγελο Σικελιανό: «..γυναίκες που βυζαίνονταν με τα βυζιά στον ήλιο, όλοι σταθήκανε να ιδούν...» και στον εμψυχωτή Δρ. Κάρεν Γουέδερεμπι που υποστηρίζει με σθένος ότι αν για δέκα λεπτά κάποιος εστιάσει την προσοχή του σε ένα πλούσιο γυναικείο στήθος, αυτό ισοδυναμεί με τριάντα λεπτά αεροβικής γυμναστικής. Γιατρός είναι, αυτά λέει…
Στην κορυφή του βράχου Κλίπερτον, στο ομώνυμο μικρό έρημο νησί του Ειρηνικού, βρίσκεται ο Ναός του Στήθους. Η είσοδός του είναι φτιαγμένη από δυο πελώρια ολόφωτα βυζιά, με φλεγόμενες ρώγες, που ανοίγουν και κλείνουν αργά, όπως οι συμπληγάδες πέτρες. Ακολουθεί ένας μεγάλος διάδρομος με θάμνους, δεξιά και αριστερά, του είδους Sambucus nigra, γεμάτους ώριμους καρπούς που μοιάζουν με ρώγες, ενώ από την κορυφή κρέμονται πορφυρά τσαμπιά από σταφύλια ολοστρόγγυλα, γεμάτα χυμούς, που λαμπυρίζουν στο φως του ήλιου. Το δάπεδο διασχίζουν παράλληλες κόκκινες γραμμές, σαν φλέβες, που καταλήγουν όλες στο στήθος της Ανίτα Έμπεργκ, που δεσπόζει στον τρούλλο της οροφής, κάτω από την επιγραφή «Τίποτε πιο μεγάλο, τίποτε πιο ανάγλυφο, από τις ρώγες του στήθους σου». Στο κέντρο του ναού, σε δυο ροζ πολυθρόνες, κάθονται, πλάτη με πλάτη, ο Φελίνι και ο Μπουνιουέλ, κοιτάζοντας με βαθιά ικανοποίηση δυο ζεύγη μεγάλων μαστόσχημων γλυπτών υφάλων, που μια ξεπροβάλλουν και μια κρύβονται στη θάλασσα, ενώ στο βάθος του ναού εκατοντάδες ζώα θηλάζουν τα μωρά τους υπό την προστασία της Παναγιάς της βρεφοκρατούσας.
Στον επάνω όροφο του ναού, οι προσκυνητές στέκονται γονατιστοί περιφερειακά της αίθουσας, στη μέση ορθώνονται στήθη ελαφρά παλλόμενα, ενώ από την κορυφή πύρινες γλώσσες αιωρούνται κατακόκκινες, ίσα που αγγίζουν τις ρώγες τους καθώς το θαλασσινό αεράκι φυσά. Ανάμεσα στους προσκυνητές ο Αντρέας Εμπειρίκος, ο Γκυγιώμ Κολετέ, ο Λακάν, η Μαίριλυν Γιάλομ, ο Τζέημς Τζόυς, ο Στεφάν Μαλαρμέ, ο Φίλιπ Ροθ, ο Διονύσιος Σολωμός, έχουν πιάσει κουβέντα για τις Κέιτ Γουίνσλετ, Σαρί Γιουμπάνκ, Κιμ Μπέισινγκερ και όχι μόνο, ενώ από μακριά ακούγεται η φωνή της Μαρίας Κάλλας που τραγουδά την « Casta Diva» του Bellini.
