Μιας πτώσης και άλλη έπεται

Την ώρα που προ­σπα­θού­σα να συ­γκε­ντρω­θώ στον τρί­το τό­μο της Ιστο­ρί­ας της πα­ρακ­μής και της πτώ­σης της ρω­μαϊ­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας του Γίβ­βω­να –εκεί όπου πε­ρι­γρά­φει με συ­ναρ­πα­στι­κές λε­πτο­μέ­ρειες και αγ­γλο­σα­ξο­νι­κό φλέγ­μα τις διώ­ξεις του Νέ­ρω­να– ει­σέ­βα­λε ξαφ­νι­κά στο γρα­φείο μου φο­ρώ­ντας ένα μαύ­ρο νε­γκλι­ζέ και με λά­γνο ύφος με ρώ­τη­σε προ­κλη­τι­κά: «Ξέ­ρεις τι εί­ναι ένα magnum opus;» «Ναι», της εί­πα, «μια ογκώ­δης μά­ζα χαρ­τιού που αν τύ­χει και πέ­σει στο κε­φά­λι σου, την ώρα που τα­κτο­ποιείς τη βι­βλιο­θή­κη, σε σκο­τώ­νει επί τό­που».

Στη νε­κρο­ψία ο για­τρός συμ­φώ­νη­σε με τον ορι­σμό που εί­χα δώ­σει και με­τά την κα­τά­θε­σή μου στο Τμή­μα, ο αξιω­μα­τι­κός που με συ­νό­δευ­σε στην έξο­δο εί­πε: «Αυ­τό το πε­ρι­στα­τι­κό εί­ναι από τα πιο αλ­λό­κο­τα που έχω συ­να­ντή­σει στη ζωή μου. Πό­σο πα­ρά­ξε­νη εί­ναι η μοί­ρα του αν­θρώ­που!» Ναι, εί­πα εγώ, με χα­μη­λω­μέ­νο βλέμ­μα, κοι­τά­ζο­ντας επί­μο­να τα αγυά­λι­στα πα­πού­τσια του.

Στον τά­φο της, λί­γο προ­τού ο νε­κρο­θά­φτης κλεί­σει το φέ­ρε­τρο, σε έν­δει­ξη αγά­πης αλ­λά και ευ­γνω­μο­σύ­νης, ενα­πό­θε­σα στα χέ­ρια της το φο­νι­κό ερ­γα­λείο που την εί­χε στεί­λει στον άλ­λο κό­σμο. Με τό­ση ησυ­χία στο δια­μέ­ρι­σμα, το τε­λευ­ταίο που με ένοια­ζε εί­ναι τι απέ­γι­ναν οι Χρι­στια­νοί.