Μια ολόκληρη κοινωνία θεσμικά και μη ακυρώνει την τέχνη απόλυτα και ολοκληρωτικά. Η τέχνη χέστηκε, ο κόσμος διψάει και εμείς αιωρούμαστε ανάμεσα σε όλα αυτά προσπαθώντας να εξηγήσουμε και να δικαιολογήσουμε, να καταλάβουμε και να βρούμε ένα μέρος να χωρέσουμε.
2021 — το ζητούμενο είναι ένα και αφορά την ελευθερία. Την ελευθερία και άρα την αλλαγή, τη ρωγμή, την τομή, το σπάσιμο της υπάρχουσας συνθήκης, την αλήθεια. Το αίσθημα είναι έντονο βαρύ και σου σπάει το στομάχι. Οι λέξεις όπως ελευθερία, έμπνευση, τέχνη, ποιήση και έρωτας υποτιμώνται ως ρομαντικές και κρίνονται άξιες να ακουστούν μόνο από χείλη αφελών εφήβων σε μια παραλία το καλοκαίρι μαζί μ’ ένα φιλί.
Στην ενήλικη ζωή και στο χειμώνα ανήκουν λέξεις σοβαρές, άλλες, κυριολεκτικές και τετράγωνες. Λέξεις με κοστούμι και με επιχειρήματα. Με ροή και σοβαρότητα. Λέξεις αντικειμενικές.
Εμείς για λίγο χωρίς κριτική επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να επιστρέψουμε στην αφέλεια, στην παραλία και στο φιλί. Γίναμε φίλοι με τους σουρεαλιστές. Έναν αιώνα μετά, η επανάστασή τους είναι απαραίτητη. Ο σουρεαλισμός διακηρύσσει τον απόλυτο μη κομφορμισμό. Κρυφτήκαμε στα λόγια τους και στις λέξεις τους και αρχίσαμε να κάνουμε χορεύοντας ό,τι έχουν κάνει και ό,τι πρόκειται να κάνουν.
Φτιάξαμε μια έκρηξη. Μια έκρηξη προσωπική, συναισθηματική και απελπισμένη. Μια έκρηξη συλλογική, αστεία, καυστική και τρομακτική. Ανατινάξαμε όλα αυτά που θέλουμε απο καιρό να εξαφανίσουμε. Γελάσαμε παίξαμε και αμφισβητήσαμε, πράξεις επαναστατικές —Ναι, μην κοροιδεύεις—. Το ΑψURDISM είναι ό,τι πιο κοντα σε μια παράσταση. Κρατάει 12-15’ ανάλογα τον θεατή, έχει αφήγηση κανόνες και μουσική. Αρχή δική μας, τέλος δικό μας και μια ψευδαίσθηση συμμετοχής στη μέση. Πιστεύουμε στο θέατρο. Το ζωντανό θέατρο. Αυτό με την κόκκινη, βελούδινη κουρτίνα. Η ψηφιακή παράσταση δεν είναι παράσταση. Μια βιντεοσκοπημένη παράσταση δεν είναι παράσταση. Το AψURDISM δεν είναι παράσταση. Είναι ό,τι πιο κοντινό σε αυτό μπορούμε να σκεφτούμε.
