Επιστολές ή «Περί άλλα...»

Στη στή­λη «Επι­στο­λές ή πε­ρί άλ­λα...» δη­μο­σιεύ­ο­νται εν­δια­φέ­ρου­σες επι­στο­λές γνω­στών καλ­λι­τε­χνών (συγ­γρα­φέ­ων, μου­σι­κών, ζω­γρά­φων,...) απευ­θυ­νό­με­νες σε φί­λους, συ­να­δέλ­φους, οι­κεί­ους ή απλώς γνω­στούς, στις οποί­ες ανα­φέ­ρο­νται σε θέ­μα­τα που ου­δε­μία σχέ­ση έχουν με το καλ­λι­τε­χνι­κό τους έρ­γο ού­τε, ει δυ­να­τόν, με τις τέ­χνες γε­νι­κό­τε­ρα. Μπο­ρεί να πρό­κει­ται για θέ­μα­τα προ­σω­πι­κά ή επι­και­ρό­τη­τας, να αφο­ρούν τρα­γι­κά συμ­βά­ντα ή να σα­τι­ρί­ζουν κα­τα­στά­σεις και αν­θρώ­πους. Το πιο ση­μα­ντι­κό κρι­τή­ριο για την επι­λο­γή τους θα εί­ναι το εν­δια­φέ­ρον που πα­ρου­σιά­ζουν, φυ­σι­κά, αλ­λά και το κα­τά πό­σο, μέ­σα από αυ­τές, δια­φαί­νο­νται πλευ­ρές της προ­σω­πι­κό­τη­τας των επι­στο­λο­γρά­φων ή των απο­δε­κτών, που απέ­χουν ή και επι­βε­βαιώ­νουν τη συμ­βα­τι­κή ει­κό­να που έχου­με δια­μορ­φώ­σει στο νου μας για τους καλ­λι­τέ­χνες αυ­τούς σαν άτο­μα. Ως εκ τού­του, η επι­λο­γή των επι­στο­λών θα εί­ναι κα­θα­ρά υπο­κει­με­νι­κή.

ΕΠΙ­ΣΤΟ­ΛΗ ΤΟΥ ΓΚΟΥ­ΣΤΑΒ ΜΑ­ΛΕΡ
ΣΤΟΝ ΦΡΙ­ΝΤΡΙΧ ΛΟΡ

———————

Ίγκλα­ου,¹ κα­λο­καί­ρι 1884

Αγα­πη­τέ μου Φριτς,

Με πό­ση χα­ρά έλα­βα τα ορι­στι­κά νέα σχε­τι­κά με την επι­κεί­με­νη άφι­ξή σου! Δεν μπο­ρού­σα να συ­γκρα­τή­σω τα γέ­λια μου, βρε θε­ο­πά­λα­βε, για τους εν­δοια­σμούς σου, που δεν μπο­ρού­σα να τους κα­τα­λά­βω ακό­μα κι όταν ξα­να­διά­βα­σα το πρώ­το σου γράμ­μα. Πώς εί­ναι δυ­να­τόν να υπάρ­χει ακό­μα η όποια πα­ρε­ξή­γη­ση με­τα­ξύ μας; Υπήρ­ξα­με πά­ντα ει­λι­κρι­νείς και ανοι­χτοί ο ένας προς τον άλ­λο και σί­γου­ρα μπο­ρού­με να εμπι­στευό­μα­στε μια τέ­τοια από­λυ­τα ανέ­φε­λη φι­λία, χω­ρίς κα­μία σκιά αμ­φι­βο­λί­ας.
Όλοι μας ανυ­πο­μο­νού­με να σε έχου­με εδώ, μα­ζί μας. Αν κα­τα­λα­βαί­νω σω­στά, παίρ­νεις το με­ση­με­ρια­νό τραί­νο (1.45 μμ) από την Βιέν­νη τη Δευ­τέ­ρα, που φτά­νει στο Ίγκλα­ου στις 7.00 μμ., οπό­τε και θα σε πε­ρι­μέ­νω στο σταθ­μό. Πα­ρε­μπι­πτό­ντως, θα συ­να­ντή­σεις εδώ και την αδελ­φή Πόλ­ντι,² ίσως και τον σύ­ζυ­γό της. Λυ­πά­μαι που θα σ’το πω, όμως πρέ­πει να εί­σαι έτοι­μος και για μία ακό­μη έκ­πλη­ξη· έξω από το πα­ρά­θυ­ρο του δω­μα­τί­ου που θα μοι­ρα­στού­με (εί­ναι το μό­νο που εί­ναι τε­λεί­ως ανε­ξάρ­τη­το από το υπό­λοι­πο σπί­τι και εί­ναι ο λό­γος που θέ­λω να το κρα­τή­σω για το κα­λό και των δυό μας) ο άξιος γεί­το­νας έχει χτί­σει ένα χοι­ρο­στά­σιο, του οποί­ου οι χα­ρι­τω­μέ­νοι ένοι­κοι θα μας τρα­γου­δούν ένα να­νού­ρι­σμα σχε­δόν κά­θε βρά­δυ και μια σε­ρε­νά­τα κά­θε αυ­γή. Επι­πλέ­ον, υπάρ­χει ένα κο­πά­δι κε­φά­τες όρ­νι­θες που απο­θέ­τουν τα αυ­γά τους κά­θε πρωί και δια­λα­λούν το γε­γο­νός αυ­τό προς όλους ανε­ξαι­ρέ­τως με αντι­πα­θέ­στα­τα κα­κα­ρί­σμα­τα.

Ανυ­πο­μο­νώ να σε δω!

Τους θερ­μό­τε­ρους χαι­ρε­τι­σμούς από όλη την οι­κο­γέ­νειά μου και εμέ­να.

Δι­κός σου

Γκού­σταβ

Θα σε συ­να­ντή­σω στο σταθ­μό του Ίγκλα­ου τη Δευ­τέ­ρα το βρά­δυ.

ΣΗ­ΜΕΙΩ­ΣΕΙΣ:

1. Το Ίγκλα­ου (Iglau), ση­με­ρι­νό όνο­μα Τζι­χλά­βα (Jihlava), εί­ναι πό­λη της Τσε­χί­ας, την επο­χή όμως που γρά­φτη­κε η επι­στο­λή αυ­τή ανή­κε στην Αυ­στρο-Ουγ­γα­ρία. Εκεί με­γά­λω­σε ο Γκού­σταβ Μά­λερ και ήταν το πα­τρι­κό του σπί­τι.
2. Πρό­κει­ται για την αδελ­φή του, Λε­ο­πολ­δί­νη Μά­λερ (1863-89), σύ­ζυ­γο του Λού­ντ­βιχ Κίτ­νερ.

Ο Γκού­σταβ Μά­λερ (1860-1911) όταν έγρα­ψε την επι­στο­λή αυ­τή εί­χε ολο­κλη­ρώ­σει τις μου­σι­κές σπου­δές του στο Ωδείο της Βιέν­νης, ήταν «Μου­σι­κός Διευ­θυ­ντής και Διευ­θυ­ντής χο­ρω­δί­ας» στο Βα­σι­λι­κό Θέ­α­τρο της πό­λης Κά­σελ, έχο­ντας μια πο­λύ δύ­σκο­λη σχέ­ση με τον Kapellemeister του Θε­ά­τρου. Εί­χε ήδη συν­θέ­σει τα πρώ­τα του ορ­χη­στρι­κά έρ­γα θα ολο­κλή­ρω­νε την Πρώ­τη Συμ­φω­νία το 1888.

O Φρί­ντριχ Λορ (Friedrich Löhr) (1859-1924) ήταν αρ­χαιο­λό­γος και στε­νός φί­λος του Μά­λερ από τα φοι­τη­τι­κά χρό­νια στη Βιέν­νη. Πα­ρέ­δι­δε ιδιαί­τε­ρα μα­θή­μα­τα και με­τα­ξύ των μα­θη­τών του ήταν ο Ότο και η Έμ­μα Μά­λερ, αδέλ­φια του Γκού­σταβ. Υπήρ­ξε ο πρώ­τος Γραμ­μα­τέ­ας της Αρ­χαιο­λο­γι­κής Εται­ρεί­ας της Βιέν­νης από την ίδρυ­σή της το 1898, θέ­ση που κρά­τη­σε μέ­χρι τον θά­να­τό του.