Αιθέριε τραγουδιστή, που προσκυνάς τα ουράνια,
Τη γη περιφρονείς, όπου έγνοιες τόσες αφθονούν;
Ή μήπως μάτια και καρδιά, όταν με περηφάνια
Φτεροκοπάς, στη γήινη φωλιά σου κατοικούν;
Υγρή φωλιά ─ τρεμάμενα φτερά σε ηρεμία
Εντός της. Και της μουσικής σου παύση ─ ησυχία!
Το σκιερό το δάσος άφησέ το για τ' αηδόνι,
Ιδιωτικό σου καταφύγιο το ένδοξο το φως,
Απ’ όπου μας δωρίζεις αρμονία που δεν τελειώνει,
Με το θεϊκό σου το ένστικτο. Είσαι γνήσιος σοφός ─
Πτήση υψηλή, μα όχι στην περιπλάνηση δοσμένη,
Γη κι ουρανός αληθινά στη μουσική ενωμένοι.
