Πάντα της άρεσε
να δένει στα μαλλιά, χάρτινες πλεξούδες
για να μακρύνουν κι άλλο και να φτάσουν ως
τη γη.
Έτσι συνήθισε
να μαζεύει και να κρύβει,
κάτω απ΄το κρεβάτι ή μέσα στη ντουλάπα,
μια αγκαλιά χρωματιστά χαρτόνια
τυλιγμένα και κομμένα σε λεπτές λωρίδες.
Απ΄το πρωί
έκοβε με το ψαλίδι της κορδέλες,
λεπτές και μακριές.
Τις έπλεκε με τα μαλλιά της, πλησίαζε
το τοξωτό ψηλό παράθυρο του δωματίου,
μάζευε τη χάρτινη
κοτσίδα και την πέταγε απαλά έξω
μέχρι τη γη.
Έσκυβε να δει αν όντως είχε φτάσει και ένιωθε
τις χάρτινες άκρες ν΄ ακουμπούν, ένιωθε
το χώμα το χορτάρι το λουλούδι τη μεσημεριανή βροχή.
Αυτή η αίσθηση
η ιδέα
της αφής, τη συγκινούσε·
τότε έπαιρνε ξανά
το ψαλίδι και
έκοβε τρίχα
τρίχα το χαρτί.
Έβλεπε
τις τούφες να κατρακυλούν και
να χρωματίζουν
τον πύργο της
και έτρεχε στις στριφογυριστές του σκάλες
όλο χαρά να μαζέψει
κομμάτι κομμάτι
τα χαρτιά,
να τα κολλήσει να τα δέσει να τα κόψει
πάντα της άρεσε πολύ.
