Ουρές: 1 λάθος και 4 καρδιές χαμένες

Το χταπόδι ίσως κάποτε να ήταν πουλί, μα κάποια στιγμή αποφάσισε, για λόγους άγνωστους και ανεξερεύνητους ακόμη από την επιστήμη, να γίνει υδρόβιο. Τα μόνα που του απόμειναν από την προηγούμενη ζωή του ως πτηνό ουράνιο είναι η αμφίπλευρη συμμετρία και το ράμφος, που έχει κρυμμένο βαθιά μέσα του σαν στόμα. Ένας φυσιοδίφης του 17ου αιώνα έδωσε μια αίολη —κατά τη γνώμη μου— ερμηνεία γι αυτή την αλλαγή: Το χταπόδι από αέρινο έγινε υδρόβιο γιατί διαθέτει υψηλή αναλογία εγκεφάλου/ σώματος κι επιθυμούσε να είναι ακόμη πιο κοντά   στη ρίζα της καταγωγής του ανθρώπου, τη θάλασσα. Ίσως τελικά να είχε δίκιο, γιατί στα νησιά, του Ιονίου, λένε ότι έχουν δει πολλές φορές χταπόδια να βγαίνουν τους καλοκαιρινούς μήνες στη στεριά, να αναπαύονται κάτω από τις ελιές και να τρώνε ώριμα σύκα.

Το γεγονός αυτό και η ερμηνεία του άγνωστου φυσιοδίφη, σε συνδυασμό με την πρόσφατη ανακάλυψη ότι το χταπόδι διαθέτει 10.000 περισσότερα γονίδια από τον άνθρωπο με εντυπωσίασαν. Τόσα σκέφθηκα, θα είχε και το παμπόνηρο χταπόδι του Χοκουζάι στο έργο του «Το όνειρο της γυναίκας του ψαρά» (1820) που ύμνησε ο ποιητής Γιώργης Παυλόπουλος στο ποίημα του «Ο Χοκουζάι και η γυναικά του ψαρά» (Ποιήματα 1943-2008, Κίχλη 2017 ):

Τα ίδια γονίδια θα πρέπει να διέθετε και η Κατερίνα, που είχε εξαιρετική αίσθηση αφής και γεύσης, παρόμοια με αυτή του χταποδιού και της άρεσαν τα ώριμα σύκα και ο βαθύς ίσκιος της ελιάς. Όσο ήμασταν μαζί αναπτύξαμε το πιο πολύπλοκο και το πιο ευαίσθητο σύστημα μυζητήρων, ανιχνεύοντας πολλές από τις περίεργες τάσεις και συνήθειες της συνομοταξίας των Μαλακίων όπου ανήκει το χταπόδι.
Τίποτε όμως δεν διαρκεί για πάντα και οι σχέσεις πάθους, συνήθως δεν έχουν τέλος καλό. Η κακιά στιγμή δεν άργησε να έρθει. Αυτό το πανέξυπνο υδρόβιο την προκάλεσε, αυτό έστησε την παγίδα, είμαι βέβαιος πια, πως γνώριζε τι θα επακολουθούσε και πιάστηκε στην πετονιά μου, για ψάρι πήγαινα, χταπόδι έπιασα. Το άρπαξα με την πρώτη από το κεφάλι και, κυριευμένος από πανάρχαιο ένστικτο, άρχισα, σαν άγριο θηρίο, να το χτυπώ με μανία στα βράχια, να μαλακώσει, να σπάσουν οι μυώδεις   διαμήκεις δομές με τους ισχυρούς εγκάρσιους και κυκλικούς δακτυλίους που έχει στα πλοκάμια του, ώστε να το μαγειρέψουμε, να το ψήσουμε, να το κάνουμε ξιδάτο, στιφάδο, με κοφτό μακαρονάκι, να, να… Η Κατερίνα, σοκαρισμένη από αυτή την πρωτόγονη (όπως τη χαρακτήρισε) συμπεριφορά μου, το είδε αλλιώς, σκότωσες τέσσερις καρδιές, μου είπε συντετριμμένη, μια δική μου και τρεις του χταποδιού (παρεπιπτόντως, το χταπόδι έχει πράγματι τρεις καρδιές). Πέταξε σαν πουλί η Κατερίνα κι όσο και να την αναζήτησα, δεν κατάφερα να την ξαναδώ, άφησε ένα πυκνό σύννεφο μελάνης και χάθηκε σε κάποιον άγνωστο πίνακα του Χοκουζάι ή έγινε χαικού του Γκάμπριελ Ρόζενστοκ.