ΙΟΥΛΙΕΤΑ
Απ’ τη στιγμή που σε συνάντησα
σε ήθελα πραγματικά δικό μου.
Να σε κομματιάσω σε μικρά αστέρια,
όπως τον Ορφέα οι Μαινάδες,
όπως τον Περσέα οι Βάκχες.
Κάθε μέλος σου να γευτώ ξεχωριστά.
Το τρυφερό ποτάμι
που αναβλύζει απ’ το κορμί μου,
το νέο, μυστικό μου αίμα
που ποτίζει
μία φορά τον μήνα το σεντόνι μου,
θέλω να σου προσφέρω,
να με φας, να με πιείς
να γίνω η Θεία Κοινωνία σου.
Το Όνομα, η Τιμή, η Οικογένεια,
η Ιστορία, Οι υπόλοιποι, Αυτοί,
όλα ένα άδειο κέλυφος
το σαλιγκάρι της στιγμής
κουλουριάζεται μέσα φοβισμένο.
Μα εμείς είμαστε αιώνιοι.
Όχι γιατί τεντώσαμε την αγάπη ως τον θάνατο.
Αλλά γιατί μετά από εμάς
το πάντα
θα σημαίνει πάντα ένα μπαλκόνι στο κενό.
