Έχω κάτι για επιδιόρθωση

Ι

ε, τώ­ρα θα σου πω πό­τε εί­ναι /γί­νε­ται/πραγ­μα­τι­κά επι­κίν­δυ­νο:

όταν δεν μπο­ρείς να το πεις/όταν καμ­μία λέ­ξη δεν/το πε­ρι­γρά­φει/ικα­νο­ποι­η­τι­κά/όταν αι­σθά­νε­σαι ότι δεν/σου φτά­νει ο χρό­νος να το πεις/για­τί όσο χρό­νο/και να σου δώ­σουν πρέ­πει/πα­ράλ­λη­λα να ζεις/άρα δεν προ­λα­βαί­νεις/αφού όσο ζεις δεν γί­νε­ται να λες/πα­ράλ­λη­λα πρέ­πει να ψά­χνεις λέ­ξεις/όμως καμ­μία λέ­ξη/δεν θα το πει πο­τέ όπως εσύ θα το ΄λε­γες/αν εί­χες χρό­νο πά­λι δεν θα έφτα­νε/θα χρεια­ζό­ταν επι­πλέ­ον/να στα­μα­τή­σεις εσύ μό­νος σου τον χρό­νο/ ίσως ακό­μη και να έπρε­πε/να στα­μα­τή­σεις

γε­νι­κώς /τί­πο­τα να μη λες/τί­πο­τα και κα­θό­λου να μη ζεις /να πά­ψεις να ανα­σαί­νεις/προ­κει­μέ­νου να το πεις/ικα­νο­ποι­η­τι­κά

ε, τό­τε εί­ναι /γί­νε­ται /πράγ­μα­τι­κά επι­κίν­δυ­νο

II

εκ­σφεν­δο­νί­ζο­ντας ένα μπου­κά­λι

εμ­φια­λω­μέ­νο νε­ρό 500 ml

στον διά­δρο­μο

εί­δα τα όρια της ορ­γής μου

όταν τα­ΐ­ζω τη γά­τα

τα­ΐ­ζω εμέ­να

(αυ­τά εί­ναι τα όρια της στορ­γής μου)

χά­ρε κρίσ­να

χά­ρε ρά­μα

για τους πο­λύ δυ­στυ­χι­σμέ­νους

μια ζωή εί­ναι λί­γη

ΙΙΙ

μη γρά­ψεις ποι­ή­μα­τα γι’ αυ­τό για­τί όταν θα πε­ρά­σει κα­νέ­νας δεν θα θέ­λει να θυ­μά­ται αυ­τά που πέ­ρα­σε

θα ΄ρθει μια μέ­ρα που θα πού­νε όλοι «πέ­ρα­σε!» αλ­λά μπο­ρεί και να μην ξέ­ρουν πια σε τι ανα­φέ­ρο­νται

περ­νούν οι αρ­ρώ­στιες και τα χρό­νια περ­νούν οι πό­νοι και οι έρω­τες περ­νούν αν και κα­λά το ξέ­ρεις ού­τε όλα

ού­τε πά­ντο­τε περ­νούν το άου­σβιτς φε­ρ’ ει­πείν δεν πέ­ρα­σε του κα­θε­νός το άου­σβιτς δεν περ­νά

δεν εί­ναι πά­ντα θέ­μα χρό­νου η θε­ρα­πεία μην κλαις θα σ’ το φι­λή­σω να πε­ρά­σει εί­ναι και κά­τι φι­λιά που δεν πέ­ρα­σαν

κά­τι φι­λιά που όσα χρό­νια κι αν πε­ρά­σουν δεν περ­νούν τώ­ρα λοι­πόν που ο λοι­μός δεν πέ­ρα­σε και η κά­θε μέ­ρα μοιά­ζει αντί­γρα­φο της άλ­λης

μέ­νει ο κα­θέ­νας μο­να­χός με εκεί­νο που δεν πέ­ρα­σε και κά­θε μέ­ρα κά­θε νύ­χτα το αντι­κρί­ζει και κά­θε μέ­ρα κά­θε νύ­χτα το θυ­μά­ται

σα να ‘ναι αδύ­να­τον να το ξε­χά­σει σα να ΄ναι αδύ­να­τον να συγ­χω­ρέ­σει έλα να σ’ το φι­λή­σω να πε­ρά­σει

όλοι μα­ζί το υπο­μέ­νουν μα ο κα­θέ­νας μό­νος του η κά­θε μέ­ρα αντί­γρα­φο της άλ­λης να μη μπο­ρείς το άλ­λο σώ­μα να

να μη μπο­ρείς το άλ­λο φι­λί να μην περ­νά ού­τε στιγ­μή που να μπο­ρείς να ξε­χα­στείς να μη φο­ρέ­σεις προ­σω­πείο

μη γρά­ψεις ποι­ή­μα­τα γι’ αυ­τό για­τί δεν ξέ­ρεις πό­τε θα πε­ρά­σει ού­τε αν το συ­νή­θι­σες αν από δω και μπρος για πά­ντα θα σε συ­νο­δεύ­ει

κλει­σμέ­νος ο κα­θέ­νας σπί­τι του κλει­σμέ­νος ο κα­θέ­νας μες στο σώ­μα του στα ολό­δι­κά του χα­ρα­κώ­μα­τα

ίσως στου κα­θε­νός το πα­ρελ­θόν να έχει μεί­νει κά­τι ασυγ­χώ­ρε­το

ίσως να αρ­γεί πο­λύ η θε­ρα­πεία ίσως αν σ’ το φι­λή­σω αν μ’ αφή­σεις ίσως αν πεις συγ­γνώ­μη ίσως αν

μ’ όλη μου την καρ­διά σε συγ­χω­ρέ­σω ίσως μια μέ­ρα πού­με «πέ­ρα­σε!» του κα­θε­νός του κα­νε­νός το τραύ­μα

έλα να σ’ το φι­λή­σω να ξε­χά­σεις θα λες πως πέ­ρα­σε και τό­σο θα ΄χεις συγ­χω­ρέ­σει

που δεν θα εί­σαι διό­λου σί­γου­ρος τι πέ­ρα­σες όχι δεν θα ΄σαι διό­λου σί­γου­ρος τι πέ­ρα­σε

ού­τε και θα ΄σαι σί­γου­ρος σε τι ανα­φέ­ρε­σαι