Η Λου και τα ρολόγια

Η Λου μι­σού­σε τα ρο­λό­για. Κά­θε φο­ρά που η κα­μπά­να της εκ­κλη­σί­ας σή­μαι­νε την ώρα, γυρ­νού­σε αγριε­μέ­νη προς τα κει. Η για­γιά έλε­γε πως ήταν Με­γά­λη Πα­ρα­σκευή, όταν τη βρή­κε να κλαί­ει στην κού­νια και οι κα­μπά­νες χτυ­πού­σαν πέν­θι­μα όλη μέ­ρα. Ο Παύ­λος πά­λι, λυ­νό­ταν στα γέ­λια κά­θε φο­ρά που την έβλε­πε.

Στα πρώ­τα της γε­νέ­θλια από την αρ­χή της φι­λί­ας τους, της χά­ρι­σε ένα με­τρο­νό­μο. Τι να τον κά­νω ρε βλά­κα, ήταν το ευ­χα­ρι­στώ της. Πά­με κα­φε­νείο, της εί­πε. Το κα­φε­νείο εί­χε ένα τε­ρά­στιο ρο­λόι στη σά­λα του, κι οι λε­πτο­δεί­κτες του χτυ­πού­σαν τό­σο δυ­να­τά, που η Λου αγ­χω­νό­ταν και μό­νο στη σκέ­ψη. Ωστό­σο, κα­νείς από τους παπ­πού­δες που σύ­χνα­ζαν εκεί όλη μέ­ρα δε φαι­νό­ταν να ενο­χλεί­ται.

Το ακούς; τη ρώ­τη­σε όταν κά­θι­σαν. Θα σε κλω­τσή­σω. Ωραία, βά­λε τώ­ρα το με­τρο­νό­μο να συ­ντο­νι­στεί με τους χτύ­πους του. Κα­θό­ταν απέ­να­ντί του μου­τρω­μέ­νη και πει­σμα­τι­κά ακί­νη­τη. Εκεί­νος ξε­φύ­ση­ξε ανυ­πό­μο­να, τον πή­ρε και τον έφτια­ξε. Εξή­ντα χτυ­πή­μα­τα το λε­πτό, που πα­τού­σαν ακρι­βώς πά­νω στα χτυ­πή­μα­τα του ρο­λο­γιού. Εξα­κο­λου­θού­σε να τον κοι­τά­ζει αντα­ρια­σμέ­νη. Τώ­ρα θα αλ­λά­ξω τη συ­χνό­τη­τα, εί­πε κι η βε­λό­να άρ­χι­σε να πη­γαι­νο­έρ­χε­ται πιο γρή­γο­ρα, και να ακού­γε­ται και ανά­με­σα στο ρο­λόι.

Κερ­δί­ζεις ένα χτύ­πο. Κι αν το βά­λεις ακό­μα πιο γρή­γο­ρα, θα κερ­δί­σεις κι άλ­λο. Υπάρ­χει αρ­κε­τός χρό­νος ανά­με­σα στα δευ­τε­ρό­λε­πτα.

Να μου κά­νεις τη χά­ρη, δε θέ­λω κι άλ­λο χρό­νο. Εδώ δεν ξέ­ρω τι να κά­νω κι αυ­τόν που έχω.

Πο­τέ δεν ξέ­ρεις, μπο­ρεί μια μέ­ρα να τον χρεια­στείς. Εγώ νιώ­θω πως δεν προ­λα­βαί­νω. Έχω τό­σα να κά­νω, τό­σα να μά­θω και να δω, αλ­λά δεν ξέ­ρω αν θα προ­φτά­σω.

Μα­ζέ­ψου ρε, θα μας λυν­τσά­ρουν τα γε­ρό­ντια.

Τα φώ­τα έξω στο δρό­μο άνα­βαν δια­δο­χι­κά, ενώ μέ­σα στο κα­φε­νείο δυο πι­τσι­ρι­κά­δες κά­θο­νταν εδώ και ώρες στο τρα­πε­ζά­κι κά­τω από το ρο­λόι, σκυμ­μέ­νοι με πε­ρί­σκε­ψη πά­νω από το με­τρο­νό­μο.