Ο Σά­μιου­ελ Μπέ­κετ γεν­νή­θη­κε στις 13 Απρι­λί­ου 1906 στο Δου­βλί­νο. Υπήρ­ξε ποι­η­τής, δο­κι­μιο­γρά­φος, με­τα­φρα­στής, πε­ζο­γρά­φος, συγ­γρα­φέ­ας και σκη­νο­θέ­της θε­α­τρι­κών έρ­γων, δη­μιουρ­γός μιας πρω­το­φα­νούς για την επι­μο­νή της στη σω­μα­τι­κή, πνευ­μα­τι­κή και ψυ­χι­κή πα­ρά­λυ­ση κο­σμο­λο­γί­ας. Το 1969 τι­μή­θη­κε με το βρα­βείο Νο­μπέλ λο­γο­τε­χνί­ας, τα χρή­μα­τα του οποί­ου μοί­ρα­σε σε συγ­γρα­φείς, ζω­γρά­φους και σκη­νο­θέ­τες που δια­κρι­τι­κά έμα­θε ότι εί­χαν ανά­γκη οι­κο­νο­μι­κής στή­ρι­ξης. Τα δέ­κα χρό­νια με­τά το τέ­λος του Β' Πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου ήταν τα πιο δη­μιουρ­γι­κά τού Μπέ­κετ. Τό­τε γρά­φει τα με­γά­λα του μυ­θι­στο­ρή­μα­τα και τα δύο πιο ση­μα­ντι­κά θε­α­τρι­κά του έρ­γα: το 1945 τε­λειώ­νει το Βάττ, το 1947 το Μολ­λόυ, το 1948 τε­λειώ­νει το Ο Μαλ­λόν πε­θαί­νει και το 1949 το Πε­ρι­μέ­νο­ντας τον Γκο­ντό. Το 1950 εί­ναι έτοι­μο το Ο Ακα­το­νό­μα­στος. Το 1956 τε­λειώ­νει το Τέ­λος του παι­γνι­διού. Τα θε­α­τρι­κά του έρ­γα, εί­πε ο ίδιος αρ­γό­τε­ρα, τα έγρα­φε για να ξε­κου­ρά­ζε­ται από την επί­πο­νη και οδυ­νη­ρή συγ­γρα­φή των πε­ζών του κει­μέ­νων. Ήταν γι’ αυ­τόν το διά­λειμ­μά του, ένα διά­λειμ­μα που άλ­λα­ξε με τον πιο συ­ντα­ρα­κτι­κό τρό­πο την ου­σία και την ιστο­ρία του θε­ά­τρου. Στα χρό­νια της γερ­μα­νι­κής κα­το­χής έλα­βε μέ­ρος στη γαλ­λι­κή αντί­στα­ση με­τα­φέ­ρο­ντας μη­νύ­μα­τα και φω­το­γρα­φί­ζο­ντας έγ­γρα­φα με μι­κρο­φίλμ. Μό­λις που γλί­τω­σαν, και αυ­τός και η γαλ­λί­δα σύ­ζυ­γός του Σου­ζάν, από την έφο­δο των Γερ­μα­νών και κα­τά­φε­ραν να δια­φύ­γουν στη μη κα­τε­χό­με­νη Γαλ­λία. Το 1945 ο Στρα­τη­γός Ντε Γκολ απέ­νει­με στον Μπέ­κετ τον Σταυ­ρό του Πο­λέ­μου. Το 1961 του απο­νε­μή­θη­κε το Βρα­βείο Φορ­με­ντόρ (από κοι­νού με τον Χόρ­χε Λουίς Μπόρ­χες) Λί­γους μή­νες με­τά τον θά­να­το της Σου­ζάν, ο Μπέ­κετ πέ­θα­νε στις 22 Δε­κεμ­βρί­ου 1989 και εί­ναι θαμ­μέ­νος στο Πα­ρί­σι. (ΒΠ)



Έρ­γα τού Σά­μιου­ελ Μπέ­κετ που κυ­κλο­φο­ρούν στα Ελ­λη­νι­κά
(Πη­γή: ΒΙ­ΒΛΙΟ­ΝΕΤ)

Προυστ, Βι­βλιο­πω­λεί­ον της «Εστί­ας» 2020
Μέρ­φυ, Ύψι­λον 2020
Αυ­τοί που έχουν χα­θεί, Βι­βλιο­πω­λεί­ον της «Εστί­ας» 2020
Δεύ­τε­ρο πρό­χει­ρο σχέ­διο για ένα θε­α­τρι­κό. Και πέ­ντε δο­κί­μια για το μο­ντέρ­νο και το με­τα­μο­ντέρ­νο, Εκ­δό­σεις Πα­πα­ζή­ση 2020
Το τέ­λος, Αλε­ξάν­δρεια 2019
Πε­ρι­μέ­νο­ντας τον Γκο­ντό. Μια τρα­γι­κω­μω­δία σε δύο πρά­ξεις, Νε­φέ­λη 2019
Πε­ρι­μέ­νο­ντας τον Γκο­ντό, Μπι­λιέ­το 2017
Τρεις διά­λο­γοι, Γα­βρι­η­λί­δης 2016
Η τε­λευ­ταία τρι­λο­γία, Γα­βρι­η­λί­δης 2016
Πρώ­τος έρω­τας, Άγρα 2014
Breath, 5 μι­κρά έρ­γα, Αι­γό­κε­ρως 2010
Πώς να πω, Αι­γό­κε­ρως 2010
Ο κό­σμος και το πα­ντε­λό­νι και Ζω­γρά­φοι του εμπο­δί­ου, Ύψι­λον 2008
Ευ­τυ­χι­σμέ­νες μέ­ρες, Κέ­δρος 2008
Πε­ρι­μέ­νο­ντας τον Γκο­ντό (Μια ιλα­ρο­τρα­γω­δία σε δύο πρά­ξεις), Ύψι­λον 2007
Μερ­σιέ και Κα­μιέ, Ύψι­λον 2006
Πώς εί­ναι, Ύψι­λον 2006
Τέ­λος του παι­χνι­διού. Πρά­ξη χω­ρίς λό­για, Ύψι­λον 2006
Μολ­λόυ, Ύψι­λον 2006
Ελευ­θε­ρία, Πα­ρι­σιά­νου 2006
Ο Μα­λόν πε­θαί­νει, Ύψι­λον 2005
Ποι­ή­μα­τα συ­νο­δευό­με­να από σα­χλο­κου­βέ­ντες, Ερα­τώ 2004
Κά­θαρ­ση και άλ­λα έρ­γα, Scripta 2001
Πρό­ζες 1945-1980, Εκ­δό­σεις Πα­τά­κη 1998
Όλοι εκεί­νοι που πέ­φτουν. Ω οι ωραί­ες μέ­ρες, Δω­δώ­νη 1996
Πέ­ντε κεί­με­να: Ο ερη­μω­τής. Συ­ντρο­φιά. Τό­τες που. Να­νού­ρι­σμα. Η ει­κό­να, Γα­βρι­η­λί­δης 1995
Ευ­τυ­χι­σμέ­νες μέ­ρες· ω οι ωραί­ες μέ­ρες, Το Ρο­δα­κιό 1994
Ο ακα­το­νό­μα­στος, Ύψι­λο­ν1994
Χω­ρίς, Νε­φέ­λη 1992
Συ­ριγ­μοί, Πα­ρα­τη­ρη­τής, Θεσ­σα­λο­νί­κη 1992
Σκιρ­τή­μα­τα. Πώς να πω, Εξά­ντα­ς1990
Η ει­κό­να, Λέ­σχη 1990
Μο­νό­πρα­κτα, Δω­δώ­νη 1990
Να­νού­ρι­σμα, Λέ­σχη­1986
Τό­τες που, Λέ­σχη­1985
Συ­ντρο­φιά, Λέ­σχη­1983
Ο ερη­μω­τής, Λέ­σχη 1983


Πα­τώ­ντας την ει­κό­να πα­ρα­κο­λου­θού­με το πρώ­το μέ­ρος ενός ντο­κι­μα­ντέρ
με ελ­λη­νι­κούς υπό­τι­τλους από τη «Βου­λή/Τη­λε­ό­ρα­ση»

———— ≈ ————

Εδώ, το δεύ­τε­ρο μέ­ρος τού ντο­κι­μα­ντέρ


Επι­μέ­λεια αφιε­ρώ­μα­τος Βα­σί­λης Πα­πα­γε­ωρ­γί­ου