Η σκούπα
Μια σκούπα στέκει φρουρός
στο Μνημείο της Βαρετής Καθημερινότητας.
Ονειρεύεται να ήταν
ανάμεσα στα σκέλη μιας μάγισσας,
να πετούσαν μαζί
κι ας καίγονταν στο τέλος στην πυρά.
Η κούπα του καφέ
Πολλές φορές το χείλος της φιλάμε κάθε μέρα.
Πάθος ατελείωτο,
δίχως πόνο και απιστία.
Ας ήταν έτσι όλοι οι έρωτες,
να φέρνουν στη χειρότερη περίπτωση
μόνον αϋπνία.
Ελπήνορας
Κάτι από σένα έχουν όλοι, Ελπήνορα,
ακόμη και οι ήρωες.
Το διαφορετικό, που εκείνοι έχουν,
είναι τα επιτεύγματα
και το τέλος τους.
Αυτά επισκιάζουνε τα λάθη τους.
Όμως κι εσύ δεν ήσουν άχρηστος.
Κωπηλατούσες πολύ καιρό.
Συνέβαλες στο έπος.
Έχεις δικαίωμα ν’ απευθυνθείς στον αρχηγό
και στους συντρόφους
για μιαν ελάχιστη τιμή.
Κι εγώ σε αναγνωρίζω μέσα μου,
σε κάθε στραβοπάτημα,
σε κάθε πτώση.
Σε συμπονώ
για να με συγχωρήσω,
για να μπορώ να συνεχίσω
στην Οδύσσεια τη ζωής.
