( στον Mohammed Shormani )
Μια κουταλιά ζάχαρη
στο τσάι μας
και τρεις σιωπή:
Όσα δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να πεις
Όσα δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να πω
Όσα μας απαγορεύει να πούμε η στενότητα
που μας σφίγγει στη μέση
επειδή κάποτε γεννηθήκαμε.
Κι όμως, ακόμα αγαπάμε. Δηλαδή,
πεταλώνουμε ένα τρελό άλογο
στον αιμάτινο βραχόκηπο.
Δηλαδή, μας ορίζει ο στρόβιλος
της λευκής χαίτης του
στο τεντωμένο πανί
της αξημέρωτης νύχτας.
Το ίδιο απλά, απόθεσες
μια μεγάλη πέτρα
στην πλάτη μου και είπες:
«Αυτό είναι το παιδί.
Κάνε το να περπατήσει.
Κάνε το να θυμηθεί μια πρασινάδα
χωρίς σκόνη. Κάνε το
να τραγουδήσει τα τραγούδια
της πατρίδας
χωρίς θλίψη».
Απόθεσες τη μικρή σκιά σου
στο στήθος μου
και είπες: «Δώσε της μπόι.
Κουράστηκε να την τρυπούν
οι κεραίες των μυρμηγκιών εκεί κάτω.
Ντύσε τη με μύες και αγγεία.
Θέλει να γίνει σάρκα».
Καθόμαστε λοιπόν εδώ, ανάμεσα
στα πελώρια γράμματα
που ανθίζουν στην έρημο,
με όλη την Ασία
να μας καίει τη γλώσσα.
Καθόμαστε, έξω απ’ την Πύλη,
κι η ζάχαρη μας γραντζουνάει
τη γλώσσα σαν άμμος.
Με ρωτάς πάλι αν τους είπα
πως ερχόμαστε από μακριά
πως κι ο άνεμος ο ίδιος απόκαμε
να ’ρχεται στο κατόπι μας.
Τους το ’πα. Μου είπαν
πως ο άνεμος δεν απόκαμε,
πως πάντα θα μας διώχνει
απ’ την Πύλη. Μου είπαν
πως δεν υπάρχει το όνομά σου
στο χαρτί.
Μου είπες: «Πάρε το χαρτί.
Γράψε, με αλάθητο χέρι,
όσα δεν γνωρίζεις».
Ξεκινώ όπως μου έμαθες, ανάστροφα,
από τη Δύση προς την Ανατολή
απ’ το ωμέγα του στεναγμού
προς το άλεφ της άλγεβρας
από τη μεταβολή των συνόρων
προς τη μονιμότητα
των βυθών στον αχάτη.
