The rain outside was cold in Hadrian’s soul
Ό,τι εισέρχεται γίνεται εξερχόμενο εξαιτίας αυτού του διαστρεβλωτικού νοήματος.
Σε τι βοηθά το υγρό δέρμα της γλώσσας που γλείφει άγρια τους γλουτούς του νεαρού νεκρού,
ακριβώς εκεί που το κόψιμο ακόμη είναι μια υποψία μόνο κύκλου;
Ένα εξάνθημα, μια νεκρή λοίμωξη, μια θηλειά του χρόνου, όπου η άκρη της γλώσσας
καθυστερεί πολύ ώρα, ελπίζοντας να μετριαστεί η αηδία
– Γυρίστε τον ανάσκελα!
Οι θηλές, κάποτε ρόδινες και πρόσφορες για μέθη. Οι βαθιές πτυχές του αφαλού. Το γεννητικό
όργανο. Ναι,
πιάσε το πέος! Πίεσε για τελευταία φορά το δέρμα της παλάμης πάνω στο κρύο δέρμα του
οργάνου. Ο δακτύλιος του πρωκτού σου, που συσπάται. Ένας νεοσσός, νεκρός
που τον βγάζουν μέσ’ από νερόλακκο τα μενεξεδένια ροδοδάχτυλα της λύπης. Το βρέγμα
κομματιάζεται κάτω από τη ραφή των κρανιακών οστών
Άκου το αίμα που καλπάζει στον λαβύρινθο του αυτιού, σαν οργασμός βαρβάτου αλόγου, σαν
αφρός από τα μουγκρητά βοδιού που σφάζεται. Το άστρο πάνω από
τον Νείλο, η βροχή κρύα και κοφτερή από άνεφο ουρανό. Πέσε
στο χώμα, μαύρη γη, και κλάψε. Δεν βοηθά. Δεν υπάρχει σοφία σ’ αυτό που όλοι γνωρίζουν και
περιμένουν. Θάψε τη γλώσσα σου βαθιά σ' όλες τις κρύες τρύπες του σώματος,
δεν υπάρχει τίποτε μελιστάλακτο και ζωντανό, δεν υπάρχουν δυνατότητες, ζωή. Ο θάνατος είναι
τόσο νεκρός, ό,τι είναι νεκρό είναι νεκρό είναι νεκρό
και η βροχή κρύα σε όλα που τώρα ήταν κλεισμένα στη διαστρεβλωμένη ψυχή του. Και η σάρκα
του Αδριανού έστεκε σαν αγκαθωτός ανθότοιχος και έσταζε ζωή στο τίποτε
(Ο τίτλος είναι ο πρώτος στίχος του ποιήματος του Φερνάντο Πεσσόα «Antinous», ένα από τα ποιήματα που ο Πεσσόα έγραψε απευθείας στα αγγλικά.)
