Γυναίκα και ο άντρας κάθονται αντικρυστά στο καφέ με τη θάλασσα στο βάθος και συζητούν με φωνή χαμηλή και αργή. Η γυναίκα σκέφτεται τα πάντα εκτός από τα πάντα, μιλά για τα πάντα εκτός από τα πάντα. Μιλά σαν να μην ανήκει στον κόσμο στον οποίο βρίσκεται, μιλά όμως για τον κόσμο αυτόν με μια αίσθηση ανεξήγητης πληρότητας, αναπνέει τον αέρα του, αλλά είναι ένας αέρας που έρχεται από πολύ μακριά, μιλά αφήνοντας αυτό το μακριά να διαχέεται στον ρυθμό της φωνής της, της ανάσας της, στον τρόπο που κοιτά και φορά το σώμα της, που κάπου κάπου σιάζει το φόρεμά της, ένα πρασινωπό λινό και ριχτό, πολύ αέρινο.
ΑΥΤΟΣ
Περπάτησες; Πήρες ταξί;
ΑΥΤΗ
Περπάτησα. Δυστυχώς. Ευτυχώς.
ΑΥΤΟΣ
Κάνεις πάλι το ίδιο. Πάλι λες το ίδιο. Και πάλι με τον ίδιο τόνο. Ένα μίγμα απελπισίας και ευφορίας.
ΑΥΤΗ
Ξεκίνησα με την ελπίδα πως η μέρα θα είναι διαφορετική. Ότι θα με αφήσει να τη χαρώ περπατώντας.
ΑΥΤΟΣ
Η απόλαυση με τα πόδια να πατούν αργά πάνω στη γη. Και από τη γη να σε υψώνουν στον ουρανό.
ΑΥΤΗ
Η πόλη αυτή, όπως όλη η χώρα, θα παραμείνει για πολύ καιρό, για πολλούς καιρούς, ένα παράδοξο. Φαίνεται ότι θα συνεχίζει να διαλύεται με τον δικό της ανέμελο τρόπο.
ΑΥΤΟΣ
Και με άγνοια για το πώς διαλύεται ο υπόλοιπος κόσμος. Δεν αφουγκράζεται.
ΑΥΤΗ
Εδώ ζούμε σ’ ένα παράλληλο σύμπαν. Ένα που σε απορρυθμίζει, σε αποκοσμίζει με το που έχει ξημερώσει. Κάθε πρωί θέλω να βγω και διστάζω. Δεν μπορώ να περπατήσω ή να πάω με το ποδήλατο ανεμπόδιστα και δίχως να χάσω την ηρεμία μου. Ούτε βέβαια και με τη συγκοινωνία. Άλλωστε αυτή σχεδόν δεν υπάρχει τώρα. Την έχουν λεηλατήσει και καταστρέψει από χρόνια. Δεν μπορείς να χαρείς ή να αξιοποιήσεις όπως θέλεις την πόλη, τη φύση, το σώμα σου, τον ελεύθερο χρόνο σου. Τους συνανθρώπους σου. Σε θλίβει και σε συνθλίβει και μετά σε καταθλίβει η διάχυτη αγένεια και η μικροεγκληματικότητα, ο καθημερινός μικροχουλιγκανισμός, η απαξίωση αρχών, ήθους νόμων, αξιοπρέπειας. Η καταστροφή της φύσης, των δρόμων, των πεζοδρομίων. Η απάθεια και η επιθετικότητα, η άγνοια της συγγνώμης. Οποιαδήποτε ώρα. Τα βράδια ή τις μέρες του λοκντάουν είναι χειρότερα καθώς γεμίζουν τα πεζοδρόμια από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Και οι αρχές είναι ανίκανες, ανίδεες, αδιάφορες. Η βαναυσότητα αυτή σε βρίσκει νυχθημερόν. Δεν λέω τι γίνεται μέσα σε τέσσερις τοίχους. Λέω τι γίνεται έξω, στους δρόμους της πόλης και στη φύση της.
ΑΥΤΟΣ
Αυτά στο μεταξύ ετοιμάζονται μέσα σε τέσσερις τοίχους. Στην καρδιά της κατοικίας.
ΑΥΤΗ
Είμαι εξαντλημένη από αυτή την ανεξήγητη συμπεριφορά. Που είναι γεμάτη κακό ήθος, γεμάτη κακία, γεμάτη από μια συμπαγή, σκοτεινή κακία. Κατάμαυρη. Απαίσια όπως η βρόμα που βγαίνει από τους κάδους, ιδιαίτερα τις Κυριακές και τις γιορτές. Χώρια τα δέντρα και οι κολόνες στα πεζοδρόμια, τα οποία δεν έχουν σκεφτεί καν να διευρύνουν. Τα αυτοκίνητα και οι μηχανές που ανεβαίνουν ανάποδα στους πεζόδρομους και κινδυνεύεις να σε χτυπήσουν, καθώς αναγκαστικά βαδίζεις στην άσφαλτο. Που παρκάρουν ανάποδα και σε μπερδεύουν, με κίνδυνο να μην ξέρεις ποια κατεύθυνση ισχύει για να προστατευτείς. Ή κινδυνεύεις να πέσεις, επειδή κόβουν δέντρα και αφήνουν μεγάλες τρύπες στο πεζοδρόμιο ή το κούτσουρό τους. Δεν φυτεύουν άλλα, δεν το έχω δει. Και όταν βρέχει γλιστρούν τα πεζοδρόμια από τη βρομιά που τα καλύπτει ή από τα πεσμένα φύλλα που σπάνια ή ποτέ δεν μαζεύουν. Και τα νερά τρέχουν ορμητικά και δεν μπορείς να διασχίσεις τους δρόμους. Αυτοκίνητα σε καταβρέχουν και πάντα κορνάρουν αναίτια και πάντα σε πνίγουν σε καυσαέρια και σαματά από παλιές μηχανές, σπινάρουν χωρίς λόγο και στριγγλίζουν. Τα αστικά λεωφορεία και τα φορτηγά κάθε είδους είναι τα χειρότερα με τις παλιές ντίζελ μηχανές.
ΑΥΤΟΣ
Δεν δοκιμάζονται αναίτια ανθρώπινες αντοχές. Διαλύονται.
ΑΥΤΗ
Σαν να μην δοκιμάζονται στο μεταξύ από πιο σοβαρά, πιο επιτακτικά πράγματα. Και τα πράγματα αυτά δοκιμάζονται επιπλέον από αυτή την μικροπρεπή καθημερινή ταλαιπωρία και διάβρωση. Δεν μπορώ να περιπλανηθώ και να συλλογιστώ, να πλησιάσω τη σοβαρότητα της σκέψης μου.
ΑΥΤΟΣ
Οι τακτικές των πλανήτων δεν ισχύουν σήμερα εδώ. Να στοχαστείς καθώς περιπλανιέσαι παραμένει μια μάταιη προσπάθεια και στις περισσότερες πόλεις στην Ελλάδα.
ΑΥΤΗ
Το όχι και ο ακατανόητος λόγος ύπαρξής του καραδοκούν έξω. Σαν μούχλα, σαν ιός, σαν ερυσίβη ή βαμβακίαση που δεν μπορείς να εξοντώσεις. Στέκεται στο λαιμό σου και σε πνίγει. Η καταστροφή είναι πολλαπλή. Φυσική. Πολιτική. Ηθική. Κοινωνική. Σωματική. Γεωγραφική. Οικονομική. Πνευματική. Ψυχολογική. Της φαντασίας. Των αισθημάτων. Άμεση και έμμεση. Στιγμιαία και ακαριαία. Εδώ τώρα. Και όλα αυτά μέσα σε μια απτή αγάπη. Και δεν ξέρω αν η καταστροφή αυτή είναι η παρένθεση στην πραγματικότητά μας ή η αγάπη. Δεν μου δίνεται η δυνατότητα να το στοχαστώ ή να το νιώσω, να το διαισθανθώ.
ΑΥΤΟΣ
Ξεκινάς τη μέρα σου με κατάφαση και αμέσως γκρεμίζεσαι στην άρνηση. Θα ήταν ωραίο να μπορούσες να την παρακάμψεις σαν δέντρο.
ΑΥΤΗ
Στην ευρύτερη πραγματικότητα το κακό αυτό είναι τετριμμένο. Θεωρείται ασήμαντο από αυτούς που το επιβάλλουν ή έστω το επιτρέπουν. Μέχρι να σε βρει ακαριαία. Και σε βρίσκει. Μας βρίσκεις όλους. Φτάνει από παντού γύρω σου. Και το σώμα δεν είναι αυτό που σκέφτεσαι άμεσα, το πόσο καταβάλλεται και αργοπεθαίνει στο περιβάλλον αυτό. Αυτό που σε διαλύει, εμένα, άμεσα είναι που δεν μπορείς να σκεφτείς. Και δεν μπορείς και να μη σκεφτείς. Έτσι αιωρείσαι, εγώ, ανάμεσα σε αποσπάσματα σκέψεων, σε κουράζει η προσπάθεια να συγκρατήσεις να νήματα των νοημάτων. Χάνεις διαρκώς τον τόνο της σκέψης. Είσαι μέσα σε ένα χάσιμο. Στις μέρες του lockdown το χάσιμο αυτό είναι μεγαλύτερο, καθώς οι δρόμοι είναι άδειοι σχεδόν από ανθρώπους. Σου επιτρέπει να εστιάζεις σε αυτό, και αυτό σου επιτίθεται πιο εύκολα. Και στη στενοχώρια της αστικής κατάπτωσης προστίθεται η στενοχώρια για τις επιπτώσεις του ιού. Άμεσες, μεσοπρόθεσμες, μακροπρόθεσμες.
ΑΥΤΟΣ
Η περιπλάνηση είναι λειτουργία που θέλει ένα είδος πολύπλευρης αφοσίωσης. Κάθε φορά δημιουργείται μια πρώτη σελίδα. Η αίσθηση μιας αρχής γεμίζει τη μέρα.
ΑΥΤΗ
Δεν καταλαβαίνω από πού πηγάζουν όλα τα στοιχεία αυτού μίσους, οι κηλίδες της παρατημένης απελπισίας που καλύπτουν την πόλη. Αλλά είναι και ευλογία που τα ίδια αυτά στοιχεία που αναγκάζουν μεγάλες εκτάσεις στο κέντρο ή απόκεντρα να παραμένουν για χρόνια παρατημένες αφήνουν τη φύση στην ησυχία της για να αγριεύει την άνοιξη και να πολλαπλασιάζει έντομα και μικρά ζώα.
ΑΥΤΟΣ
Πού χτυπάει η καρδιά σε μια πόλη σαν αυτή;
ΑΥΤΗ
Πρέπει να προσποιούμε ότι ζω, ότι θέλω να συνεχίζω να ζω, ενώ το μόνο που θέλω είναι να αποσυρθώ σε μια πυκνή σκιά, σε μια βαθιά κρύπτη, να ακολουθήσω ένα ατέλειωτο μονοπάτι. Αόρατη, απρόσιτη.
ΑΥΤΟΣ
Η παρούσα στιγμή και το στίγμα εκκίνησης συνεχώς αλλάζει σε μια γαλήνη. Τίποτε δεν συμβαίνει. Τα πάντα συμβαίνουν.
ΑΥΤΗ
Σου μιλούν, ποιοι, οι σημερινοί πολιτικοί της χώρας, με μια φυσικότητα που είναι ψεύτικη. Σε βλέπουν σαν ξένο, σαν εχθρό. Έχουν ιδιοποιηθεί μια ανωτερότητα που νομίζει ότι πείθει με μελετημένη, πλαστή, άνεση. Κάποιος τους τη δίδαξε, γιατί οι ίδιοι δεν είναι ικανοί να την δημιουργήσουν και να την ενεργοποιήσουν.
ΑΥΤΟΣ
Η στιγμή δημιουργεί μια απόσταση ανάμεσα στον κόσμο και τη ζωή σου. Καταλήγεις για λίγο εκεί και παρατηρείς καλύτερα τον περίγυρό σου. Πριν επιστρέψεις στην καθημερινότητα, στη στιγμή που διανύεις, που ανασυντάσσεις. Αιωρείσαι καθώς περιπλανιέσαι, επιστρέφεις στην καρδιά του οργασμού που δεν έχεις αφήσει ποτέ.
ΑΥΤΗ
Το καιρό αυτόν όλα πιο προσωρινά από ποτέ. Και για μένα πιο σχεδιασμένα στον περιορισμό τους. Πώς φαντάζομαι το αύριο; Όλα τότε πιο τυχαία. Πιο απροσχεδίαστα.
ΑΥΤΟΣ
Όταν η ύπαρξη εμποτίζεται από απουσία, η περιπλάνηση ταυτίζεται, χωρίς καν προσπάθεια, με την ύπαρξη. Καταβύθιση τότε στην ύπαρξη μέσω περιπλάνησης και αντίστροφα. Τα πόδια στη γη, το κεφάλι στον αέρα. Οι άπιαστες σκέψεις είναι γίνονται απτές, γεμίζουν ύλη, γεμίζουν με την υφή της ύλης.
ΑΥΤΗ
Όταν περιπλανιέμαι και βρίσκω τον δικό μου ρυθμό και όχι αυτόν που επιβάλλει ο χώρος, με απορροφά η δύναμη μιας αφοσίωσης που δεν έχει αντικείμενο. Και το μυστήριο ενός αινίγματος που δεν έχει σχέση με κάτι συγκεκριμένο. Η φροντίδα μιας αγάπης που προέρχεται από την ελευθερία της ξενικότητας. Κάτι έρχεται αδιάκοπα προς έμενα και κάτι φεύγει αδιάκοπα από μένα. Και τίποτε δεν θέλει κάτι από μένα. Μόνο όταν περπατώ το νιώθω αυτό. Όχι όταν προσπαθώ να βαδίζω προσεχτικά μη με χτυπήσουν επικίνδυνοι οδηγοί ή όταν τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα παγίδες.
ΑΥΤΟΣ
Είσαι μέσα σε μια παρένθεση, σε κάτι που είναι ανοιχτό παρ’ όλα αυτά, κάτι που επηρεάζει ό,τι προηγείται και ό,τι ακολουθεί. Σαν μια ανάσα που νιώθει τον ανασασμό της, μια στιγμή που νιώθει να διαρκεί, να εμποτίζεται.
ΑΥΤΗ
Η πόλη αυτή παράγει άρνηση και δείχνει σαν να θρέφεται από το κακό. Σαν να της είναι άγνωστη η στιγμή που θα μπορούσε να τη λυτρώσει. Έχει ανοίξει τον ασκό της παρένθεσης.
Ο άντρας είναι παρών, είναι εδώ, την ακούει, την προσέχει, διαβάζει τις κινήσεις των χεριών της, τις μετατοπίσεις του φορέματός της, προσπαθεί να μη διαταράξει το βλέμμα της, τις αναπάντεχες στροφές της σκέψης της, την ορμή της σκέψης αυτής με το επικό της ύψος. Της μιλά όσο πιο προσωπικά μπορεί. Όσο πιο γήινα μπορεί. Κάθονται και δείχνουν να θέλουν να μείνουν εκεί για πάντα, σαν να ήταν εκεί πάντα. Ή σαν να μη μπορούν να κουνηθούν από το κάθισμά τους.
