Κοινό μυστικό / Λαμπιόνια

Κοι­νό μυ­στι­κό

_{... ή μήπως ζούμε εμείς κι η ζωή έχει πεθάνει;
———— ΠΑΛΑΔΑΣ}

Πο­νάω ολό­κλη­ρος. Ένα κε­φά­λαιο ο πό­νος μου, αλ­λά
πολ­λών δια­στά­σε­ων, εκτεί­νε­ται στο άπει­ρο. Τώ­ρα ας
πού­με, πο­νάω με έναν τρό­πο ευ­τυ­χι­σμέ­νο, πέ­ραν της
ικα­νο­ποί­η­σης. Ένα πλε­ό­να­σμα ευ­τυ­χί­ας μέ­σα σε αυ­τή
την καρ­διά που βρί­σκε­ται μέ­σα σε ένα μυα­λό του μυα­λού μου.
Πο­νάω όχι από ευ­τυ­χία, αλ­λά με ευ­τυ­χία. Ευ­τυ­χία για­τί νιώ­θω
τα πά­ντα, όλη τη γνώ­ση του κό­σμου που δεν μπο­ρώ να επε­ξερ­γα­στώ
σαν να πε­θαί­νω εδώ, τώ­ρα. Πό­νος για­τί συ­ναι­σθά­νο­μαι άπα­ντες
έχο­ντες πλη­γές. Σαν να βρί­σκο­μαι υπό την επή­ρεια ψυ­χο­δρα­στι­κής
ου­σί­ας, αλ­λά εί­ναι μο­νά­χα η πρω­ταρ­χι­κή συσ­σώ­ρευ­ση αυ­τού του
κε­φα­λαί­ου που εί­ναι οι σχέ­σεις και οι δια­λε­κτι­κές κι­νή­σεις του
ιστο­ρι­κού σώ­μα­τος με το προϊ­στο­ρι­κό.

Κά­νω κα­κό στον εαυ­τό μου, και συ­ναι­σθά­νο­μαι τον εαυ­τό μου που
έχει να αντι­με­τω­πί­σει τον εαυ­τό του· θέ­λω να τον αγκα­λιά­σω τό­σο
πο­λύ αλ­λά δεν μπο­ρώ να τον φτά­σω. Μό­νο με μια άλ­λη ει­δι­κή κί­νη­ση
έχω πρό­σβα­ση πί­σω εκεί — αγκα­λιά­ζο­ντας κά­ποιον άλ­λο. Κι ο άλ­λος
που με αγκα­λιά­ζει ποιον αγκα­λιά­ζει; Ιδού ποια εί­ναι η κί­νη­ση: αυ­τή
των με­λω­διών της φού­γκας. Τον εαυ­τό του εαυ­τού μου αγκα­λιά­ζει, κι εγώ
τον εαυ­τό του εαυ­τού του άλ­λου. Αμ­φό­τε­ροι, έτσι, αγκα­λιά­ζου­με τους εαυ­τούς μας
με δα­νει­κά χέ­ρια.

Χέ­ρια απο­θη­σαυ­ρι­σμέ­να που όταν χαϊ­δεύ­ουν κλεί­νουν ακού­σια και γί­νο­νται γρο­θιές
σαν νευ­ρο­λο­γι­κό κε­κτη­μέ­νο πό­νου.

Ποιος μας ανέ­σκα­ψε εμάς και μας απο­κά­λυ­ψε στον κό­σμο
ο Σλή­μαν ή ο Μαρξ;

Εί­μα­στε νε­κροί ή έχει πε­θά­νει ο κό­σμος;

Έχει πε­θά­νει ή δεν έχει γεν­νη­θεί ακό­μα;

Δεν έχει ση­μα­σία, πα­ρά μό­νο για να γνω­ρί­ζω εγώ που πο­νώ, αν θρη­νώ ή ανα­μέ­νω.

Που εί­ναι με έναν τρό­πο το ίδιο πράγ­μα.

Κα­νείς δε κη­δεύ­τη­κε εδώ, κα­νείς δεν ανα­στή­θη­κε εδώ, κα­νείς δε θα ξα­να­κη­δευ­τεί εδώ.

Κοι­νό μυ­στι­κό που όλοι γνω­ρί­ζουν και πρώ­τος ο Ηρά­κλει­τος.

Ακού­γε­ται μια μου­σι­κή έξω από τον τύμ­βο.