Δύο ποιήματα

ΕΛΛΕΙΨΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ

Πήρα το σώμα
και το οδήγησα αλλού
Του είπα «Εδώ τώρα.
Κάτσε! Ζήσε! Ευτύχησε!»
Υπάκουσε και ακολούθησε
Λίγο σαν δαρμένο σκυλί
Λίγο σαν αέρινο κολιμπρί
Ήρθε και στάθηκε
Μα να ευτυχήσει, πώς–
Ελλιπής ο νέος τόπος της επιθυμίας
Ελλιπές το νέο κάδρο του αρχιτεχνίτη
Δε βάραινε η βαρύτητα
Και το σώμα τη μια σκόνταφτε στα έπιπλα
και την άλλη το έπαιρνε ο άνεμος
Πού να σταθεί να ευτυχήσει
Στα γήινα βυθιζόταν στο από κάτω χώμα
Στα αέρινα διαλυόταν στον από πάνω ουρανό 
Και το ανάμεσό τους γεμάτο ρεύματα
να το ανεβοκατεβάζουν στις οκτάβες
Άρχισε να αλλάζει σχήμα.
Το σώμα.
Να παίρνει το σχήμα του άερα
το άφαντο.
Το σώμα.
Να παίρνει το σχήμα της γης
το α/γωνιώδες.
Το σώμα.
Και να πλέκει με τα μαλλιά του
κόμπο-κόμπο
την άγκυρά του
Που ξεκινά από τα σωθικά του
κάνει το γύρο του κόσμου
και ξαναγυρνά
στα σωθικά του.

I Dare You

Όλα ξεκίνησαν από ένα παιχνίδι.
Μπορείς;
Μπορώ.
Μπορείς να ισορροπήσεις πάνω σε σανίδα;
Μπορώ.
Μπορείς να βαδίσεις με μάτια κλειστά;
Μπορώ.
Μπορείς να ανοίξεις τα χέρια φτερά και να πετάξεις;
Μπορώ; Ναι. Μπορώ.
Μπορείς να σκίσεις το δίχτυ ασφαλείας;
Μπορείς να βουβαθείς για λίγο; Για πολύ;
Μπορείς να τα χωρέσεις όλα σε μια αγκαλιά;
Μπορώ.
Μπορώ.
Μπο-ρώ!

Έχω μείνει μια σταλίτσα.
Ψηλή και διάφανη.
Όλο μάτια.
Ξαναβρήκα τη φωνή μου
καθώς αποψίλωνα τον εαυτό μου.
Το παιχνίδι συνεχίζεται.
Ως το τέλος.
Ώσπου να εξαφανιστώ
και να μείνει ένα παλλόμενο αηδόνι.
Αν. Μπορώ.