Τι ντροπή
δεν έχω εσωτερικά τέρατα
δεν καπνίζω πίπα ατενίζοντας τον ορίζοντα
πάντως πιστεύω πως τα οστά μου
είναι σημαντικά για μένα και τη σκιά μου
τα σαββατόβραδα μου δίνουν κουράγιο
η μύτη μου τι ντροπή δεν είναι σαν του Γκαίτε
μου είναι αδύνατον να μετανιώσω για τη μελαγχολία μου
και σχεδόν πάντα ξεχνώ πως είναι ανέξοδη η αυτοκτονία
τι ντροπή μου αρέσουν πολύ οι γυναίκες
ιδιαίτερα αν είναι συνεπείς και αδύνατες
και αν δεν συγχέουν τη δίψα με την έξαψη
τι ντροπή θεέ μου δεν μ’ αρέσει ο Ιονέσκο
παρ' όλο που δεν έχω εσωτερικά τέρατα
θα ήθελα να υποσχεθώ αν είναι του Θεού θέλημα
πως θα διστάζω σαν τους πεζογράφους
τι ντροπή τα απογεύματα τι ντροπή
τα πιο μουντά χειμωνιάτικα απογεύματα
μ’ αρέσει ν' αράζω κοντά στο παράθυρο
και να παρακολουθώ πώς διώχνει το ψιλόβροχο τους πιστωτές μου
και έτσι απλά να περιμένω ή ίσως να περιμένω εσένα
σαν ο θάνατος να ‘ταν ένα λανθασμένο σήμα κινδύνου.
[ Από τα Ποιήματα του σήμερα για σήμερα, 1958/1961 ]
