I.
Η ώρα
φεύγει
κοιτάζοντας
τον καθρέφτη
οι ουρανοί
πετάνε στο δρόμο
μονομαχίες
οι καθρέφτες γίνονται επτά
η μπλε ραψωδία ξεκίνησε
κεκλεισμένων των θυρών
η αγάπη
αυτή
μεγαλώνει
II.
Ο χρόνος
παύει να υπάρχει
όταν οι πόρτες ενώνονται
μαζί με ένα διάφανο έρωτα
οι μορφές μεγαλώνουν
πίσω από το γυαλί
το κεφάλι γέρνει ελαφρά
η πόρτα ανοίγει πάλι
βρεθήκαμε
εκεί που η ζωή
ελευθερώνει
τον χρόνο
III.
Στη σιωπή
το ιερό ζευγάρι
επανέρχεται
γίνεται ένα
το κερί δεν ανάβει
εικόνες
φιγούρες
σκιές
ζωντανεύουν
στον καθρέφτη
σαν τα μυστήρια
που συνεχίζουν
να υπάρχουν
πέρα από αυτόν
τον κόσμο
IV.
Η συνάντηση
ισορροπία πάνω σε γυαλί
μετά έρχεται
η προσδοκία
η αναμονή
η ολοκλήρωση
ο άλλος εαυτός
–το κοίταγμα–
όλες οι διέξοδοι
μέσα μας
V.
Δεν ακούγεται
τίποτα
μόνο οι
σταγόνες
που πέφτουν
ο φόβος ακολουθεί
τη φαντασία
δεν υπάρχει λογική
για μερικούς σημαίνει
ειρωνεία
για άλλους
πεπρωμένο
το νέο αυτό
παιγνίδι
θέλει υπομονή
καθώς ακίνητοι
στεκόμαστε
πίσω από
τις κλειδωμένες
πόρτες
VI.
Οι σκιές αυτές
επιστρέφουν
ο μύθος
η μόνη αλήθεια
ένα πέρασμα
στον επόμενο χρόνο
οι πόρτες ανοίγουν
κάθε ένα λεπτό
επτά φορές
σαν φως
κοίταγμα
πέρα από
τη γέφυρα
VII.
Σε μαύρο τοίχο
ο ίδιος καθρέφτης
ξανά
το ιερό ζεύγος
σαν ψευδαίσθηση
την στιγμή που
ακούγεται η προφητεία
τα επτά μυστήρια είναι εδώ
η μνήμη
πριν από το τώρα
δυναμώνει
