Λυπάμαι, χάσατε (εξ ορισμού)

ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ

Μέσα στη Βασιλεύουσα, μπροστά από το παλάτι
προσμένουν τα λεβέντικα της Πόλης παλληκάρια·
λάμπουν στον ήλιο τον αψύ τ’ αστραφτερά σκουτάρια
και πλήθος καρτερά ο λαός ώς όπου πάει το μάτι.

Ανοίγει η πόρτα· ο Βασιλιάς προβαίνει απάνω στ’ άτι.
Σιγή παντού κι ουδ’ αναπνιά θωρείς να σει τα σμάρια.
Οι πολεμιστάδες ξαφνικά σηκώνουν τα κοντάρια
και σύσμιχτοι δρομούν φορά πέρα για τον Ευφράτη.

Ώρες περνούν για να διαβούν, κι ο λαός ο συναγμένος
με βάγια και με φοίνικες φαιδρά τους προβοδά.
Κινάει στερνά κι ο Βασιλιάς· με δύναμη τραβά

το χαλινό του αλόγου του και τρέχει αρματωμένος.
Φωνές ακούς κι αλαλαγμούς από χιλιάδες χείλη,
ώς ότου αργά οι βαρδιάτορες κλειούν τη βαριά την πύλη.