Α μπε μπα μπλον
Πόσοι έχουν απομείνει;
Οκτώ. O Κ., η Ε., ο Λ., ο άλλος Κ., ο Χ., ο Μ, η Μ., ο Φ. Μαζί με εσένα εννιά. Τους τοποθέτησες σε ένα κύκλο.
Παραξενεύτηκαν.
Θα θυμηθούμε τα παλιά. Είπες.
Δέχτηκαν.
Λοιπόν έτοιμοι; Πάμε.
Α μπε μπα μπλον του κι θε μπλον
α μπε μπα μπλον του κι θε μπλον μπλίν
Το μπλον σταμάτησε στον Χ. Ήταν ο πρώτος που έφυγε.
Δίχως πολλά πολλά. Απλά, δίχως να απορήσει κανείς, ούτε καν ο ίδιος, ο χαμηλόφωνος Χ. αποχώρησε.
Συνέχισες με τους υπόλοιπους: Α μπε μπα μπλον κλπ.κλπ.
Η σειρά της M. Κάτι πήγε να πει. Μια υποτυπώδης αντίσταση. Όπως αναμενόταν δεν επέμεινε. Εξαφανίστηκε αθόρυβα.
Συνεχίζεις. Α μπε μπα μπλον
Η σειρά για αποχώρηση του άλλου Κ. Πάντα ζόρικος και πνεύμα αντιλογίας ο άλλος Κ. ΄Όχι’’ είπε. ‘’Γιατί εγώ; Δεν γουστάρω να βγω από το παιχνίδι’’ Με τα πολλά δέχτηκε ότι αυτός ήταν ο κανόνας του παιχνιδιού. Θέλοντας και μη απομακρύνθηκε.
Α μπε μπα μπλον. Η σειρά της Ε.
Mια ζωή έμφοβη και λιπόψυχη η Ε. «Οχι! Σας παρακαλώ κρατήστε με ακόμα λίγο», «Δε θέλω», «Δεν είμαι έτοιμη να φύγω».
Της εξήγησες πως δεν είναι θέμα προετοιμασίας. Είναι θέμα απλής και αναπότρεπτης υπακοής.
«Σας παρακαλώ» επέμεινε.
Έως ότου αποχωρήσει δεν σταμάτησε να εκλιπαρεί. Ετσι είναι η Ε. Μια ατέρμονη παράκληση. Ένα «Μη…σας παρακαλώ»
«Συνεχίζουμε» είπες.
Έχουν μείνει ο Κ. ο Λ. ο Μ. ο Φ.
Α μπε μπα..Ηταν η σειρά του Κ. Την περίμενες την αντίδραση του. ‘’Αποκλείεται’’ είπε ‘’Έγινε κάποιο λάθος’’ Σε υποχρέωσε σε τέσσερις επαναλήψεις. Κανένα λάθος. Ήταν πάντα σε εκείνον που κατέληγε το «Μπλόν». «Fair Play» παραδέχτηκε στο τέλος. Γιατί έτσι ήταν ο Κ.
Δεν θα ήταν το ίδιο με τον Λ. Δεν απόρησες. Ήταν αναμενόμενο. «Αρνούμαι» είπε. «Μου αρέσει το παιχνίδι». «Με βάλατε σχεδόν με το ζόρι. Ούτε που με ρωτήσατε. Θα μείνω». Όσο μιλούσε όμως η φωνή του έσβηνε. Οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν. Ο Φ. και ο Μ. που ήσαν παιδικοί του φίλοι, τον έπιασαν στα χέρια με προσοχή και τον απομάκρυναν.
Επέστρεψαν.
Είναι τώρα ο Φ. ο Μ. εσύ.
Ο επόμενος ήταν ο Μ. Ήταν η πιο εύκολη περίπτωση αποχώρησης. Ο Μ. πολύ πριν ξεκινήσουν να παίζουν βρισκόταν στις παρυφές του παιχνιδιού. Δεν τον ένοιαζε. Από την αρχή της ζωής του ήταν σαν να είχε ήδη με τη θέληση του αποχωρήσει. «Τι είχα, τι έχασα» πρόλαβε μόνο, ήρεμα και γαληνεμένα, να ψιθυρίσει.
Οι δυο σας τώρα. Ο Φ. κι εσύ.
«Να το καθυστερήσουμε για λίγο», σου λέει. «Τώρα που είμαστε οι δυό μας, ότι θέλουμε δεν κάνουμε;» Προς στιγμή σκέφτηκες να υποκύψεις. Ο Φ. διατηρούσε πάντα μια ακαταμάχητη θελκτικότητα. Ασκούσε μια παράδοξη σαγήνη. Σου αποσπούσε αβίαστα ένα «ναι» προτού καν προλάβει να σου ζητήσει κάτι.
Ο υπέροχος Φ.! «Να το καθυστερήσουμε», λέει ξανά.
Σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήσουν ευγνώμων για την απεύθυνση. Θα άρπαζες την ευκαιρία. «Μα ναι! φυσικά αγαπημένε Φ. θέλει και ρώτημα; Ότι θες θα κάνουμε.»
Όμως τώρα είναι αλλιώς.
«Δεν γίνεται», του λες. «Ξέχνα το».
Ο Φ. έχει την εντύπωση ότι ψεύδεσαι. Ότι πρόκειται για κάποιο τέχνασμα. Να καταφέρει κάποιος, εσύ δηλαδή, να σαγηνεύσει τον Μέγα Σαγηνευτή. «Να το καθυστερήσουμε» λέει, βέβαιος για τη συγκατάνευσή σου.
«Όχι» του λες.
Αποσβολωμένος σε βλέπει να συνεχίζεις.
Α μπε μπα μπλον, του κι θε μπλον.
Είναι η σειρά του. Προλαβαίνει μόνο να ικετεύσει «Λίγο ακόμα. Πες μου ναι. Λίγο ακόμα. Πες μου ναι».
Φεύγει.
Έμεινες μόνο εσύ.
Προλαβαίνεις να επανορθώσεις. Ναι! Ναι! Ναι! Ψιθυρίζεις. Φωνάζεις. Ουρλιάζεις.
Ναιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαι!
Δεν είναι κανείς.
Ένα εκτός χρόνου «Ναι!» μένει στον αέρα. Ένα μόνο του Ναι.
