Παιδικές αποκρίσεις

Η ΑΛ­ΦΑ­ΒΗ­ΤΑ

Αναρ­ρι­γά το Ρο στην πρω­ι­νή δρο­σιά των παι­δι­κών ονεί­ρων
κά­θε φο­ρά που η λο­γι­κή γρά­φει «φο­ρώ»
τ’ ασύμ­με­τρα γυα­λιά του Βή­τα
με το ένα μα­το­γυά­λι πιο με­γά­λο, το άλ­λο πιο μι­κρό
και προ­χω­ρώ.
Αρ­γεί το Θή­τα.

Βέ­βη­λη η βε­βαιό­τη­τα του βή­μα­τος
—ακό­μα πολ­λά γράμ­μα­τα μέ­νει να χα­ρα­χτούν—
στα τρί­γω­να των γε­ρα­ρών Βερ­μού­δων
τ’ αβυσ­σα­λέα Δέλ­τα θα μας κα­τα­πιούν.
Η υπερ­βο­λή του Θή­τα στους αθε­ρά­πευ­τα ευαί­σθη­τους:
σ’ αρέ­σει, δεν σ’ αρέ­σει
πά­ντα θα σχη­μα­τί­ζε­ται ένας κύ­κλος
με μια σπα­θιά στη μέ­ση.
Έτσι θα δια­νυ­θεί το δαι­δα­λώ­δες Ζή­τα. Ξι.
Τρεις κά­θε­τες αρ­νή­σεις —ποιος ξι­φουλ­κεί;—
κοί­τα
τρυ­πά­νε το χαρ­τί
τρυ­πά­νε τις αι­σθή­σεις
τρυ­πά­νε κά­θε τι.
Κι αρ­γεί το Θή­τα.

Βρι­σκό­μα­στε ή χα­νό­μα­στε στο Χι;
—Κυ­ρία, το Χι δεν εί­ναι πά­ντα ήτ­τα.
Τι αντι­σταθ­μί­ζουν τα παι­διά
που άλ­λο­τε αφή­νουν να πε­τούν
κι άλ­λο­τε κά­τω απ’ τις γραμ­μές
τα γράμ­μα­τα βυ­θί­ζουν;
Στων αγκυ­λών τις αγκυ­λώ­σεις
φτω­χών νοη­μά­των τραυ­μα­τιο­φο­ρείς.
Αρ­γεί το Θή­τα;

Έι, κύ­ριοι, σεις
πό­τε θα μά­θε­τε την αλ­φα­βή­τα;