Animal Triste

ANIMAL TRISTE
(σχε­δί­α­σμα Β΄)

Το ζώο μου εί­ναι στο εί­δος του μο­να­δι­κό.

Κα­τά μή­κος και κα­τά πλά­τος πη­λός
με υπό­γεια ρεύ­μα­τα να το χτυ­πούν
–ενί­ο­τε– κα­τά πρό­σω­πο.

Το ζώο μου εί­ναι στη θλί­ψη του μο­να­δι­κό.

Ήχος από κα­μπά­νες στον ορί­ζο­ντα.
Ανε­βαί­νει ζέ­στη.
Ιτιές κα­ταρ­ρέ­ουν σε βα­θιά νε­ρά.          

Τους νε­κρούς σου τους έκα­ψες;
Μέ­τρη­σες σω­στά;
Με­ρι­κά κα­λο­καί­ρια με­τά
θα έχει τε­λειώ­σει ο θε­ρι­σμός.
Οι γέ­ρο­ντες θα επι­στρέ­ψουν
στα πα­γκά­κια της συ­ντρο­φευ­μέ­νης μο­να­ξιάς τους
κι εγώ που μή­νες τώ­ρα σου αφιε­ρώ­νω την αιχ­μα­λω­σία μου
θα στα­θώ στο κα­τώ­φλι σου
ακό­μη δι­στα­κτι­κός και
ενώ­πιόν σου θα κρι­θώ.

Ω, κοι­νό­χρη­στη θλί­ψη του τε­τρά­γω­νου ακά­λυ­πτου.

Ω, αγκά­θι­νη κο­ρώ­να της.

ΑΣΤΡΑ

Κά­ποιες φο­ρές
που κά­θο­μαι μό­νη στο πλα­τύ­σκα­λο
σκέ­φτο­μαι ότι ιδιαί­τε­ρη προ­σπά­θεια
βα­ραί­νει τα ασή­μα­ντα πράγ­μα­τα.

Τη μέ­ρα που δύ­ει τυ­λί­γο­ντας
τό­σες ψυ­χές στον μαν­δύα της
τον πε­ρί­πα­το στο γω­νια­κό μπα­κά­λι­κο
με πλή­ρη εξο­πλι­σμό
σαν κλέ­φτες                      
την από­φα­ση να σε χαι­ρε­τή­σω
με χέ­ρια γυ­μνά.          

Τό­τε με πιά­νει από­γνω­ση –  
μια από­γνω­ση που πα­ρα­λύ­ει
τα γό­να­τα και με κρα­τά­ει
καρ­φω­μέ­νη στο πλα­τύ­σκα­λο εκεί
να πλημ­μυ­ρί­ζω άστρα.      

ΑΝΑ­ΜΟ­ΝΗ

Δεν υπάρ­χει τί­πο­τε άλ­λο
πια να γρά­ψου­με.
Οι μυρ­μη­γκο­φω­λιές και
οι κυ­ψέ­λες άδεια­σαν.      

Η ζωή τυ­λί­γε­ται ξα­νά και ξα­νά
γύ­ρω μας σαν αγρά­μπε­λη.
Το φλύ­α­ρο μο­τέρ της ποί­η­σης
σε λί­γο θα πά­ψει.

Δεν μπο­ρού­με να κά­νου­με τί­πο­τε
άλ­λο για την απε­λευ­θέ­ρω­σή μας
απ’ το να πε­ρι­μέ­νου­με.

ΒΕ­ΒΑΙΟ­ΤΗ­ΤΑ

Έξω το χυ­μέ­νο φως
του πρώ­ι­μου μα­γιά­τι­κου
απο­γεύ­μα­τος.

Αύ­ριο θα με­τρή­σου­με το μέ­γε­θος
της κα­τα­στρο­φής
θα υπο­δε­χθού­με άλ­λη μια
αν­θρώ­πι­νη ήτ­τα.

Δεν εί­ναι αρ­γά να γεν­νη­θού­με
αλ­λιώς – κι αυ­τό
απο­μέ­νει ίσως η μό­νη  
βε­βαιό­τη­τα.

_{– Από την ενότητα ποιημάτων: Animal Triste}

ΒΡΕΙ­ΤΕ ΤΑ ΒΙ­ΒΛΙΑ ΤΗΣ Δή­μη­τρας Κω­τού­λα ΣΤΟΝ ΙΑ­ΝΟ.