Της Ελίζας το μήλο

Ανέ­βη­κα ακρο­πο­δη­τί την σκά­λα της οι­κί­ας και πε­ρί­με­να υπο­μο­νε­τι­κά μπρο­στά στην πόρ­τα του κυ­ρί­ου Λαυ­ρέ­ντιου Στέρ­νη να ακού­σω ότι έσπρω­χνε την κα­ρέ­κλα του κα­τά πί­σω και ότι φώ­να­ζε «έρ­χο­μαι», τώ­ρα που η σύ­ζυ­γός του τον κα­λού­σε με εκεί­νη τη συ­ρί­ζου­σα φω­νή που την χα­ρα­κτή­ρι­ζε, «έλα, για να μην κρυώ­σει η σού­πα», ήταν η ώρα του με­ση­με­ρια­νού φα­γη­τού, ήξε­ρα, όπως το ίδιο ήξε­ρε όλος ο κό­σμος, πως θα με­σο­λα­βού­σε ικα­νό χρο­νι­κό διά­στη­μα προ­κει­μέ­νου να εξέλ­θει του κό­σμου της γρα­φο­μη­χα­νής του ο κύ­ριος Λαυ­ρέ­ντιος Στέρ­νης και να ει­σέλ­θει στον κό­σμο του με­ση­με­ριού, όπου κυ­ριαρ­χού­σε η σού­πα του και η επα­νά­λη­ψη της κλή­σης της συ­ζύ­γου του «έλα, κο­ντεύ­ει να κρυώ­σει». Και ήταν βέ­βαιο πως ο κύ­ριος Λαυ­ρέ­ντιος Στέρ­νης ρου­φού­σε την σού­πα του, επει­δή δεν ακου­γό­ταν ο θό­ρυ­βος της γρα­φο­μη­χα­νής. Για πολ­λούς ήταν η ώρα των συ­ζη­τή­σε­ων, των συ­ναλ­λα­γών, η ώρα όπου οι αν­θρώ­πι­νοι ήχοι έρ­χο­νταν στην επι­φά­νεια για να ανοί­ξουν λο­γα­ρια­σμοί, να κλεί­σουν στό­μα­τα, να αρ­χί­σουν ή να λή­ξουν εκ­κρε­μό­τη­τες και συ­νευ­ρέ­σεις. Εκεί­νοι που απεί­χαν αυ­τής της με­τα­βο­λής και κούρ­δι­ζαν τα ρο­λό­για τους, υπο­λο­γί­ζο­ντας πως ανά­με­σα στην φω­νή της συ­ζύ­γου και στην πρώ­τη κου­τα­λιά σού­πας του κυ­ρί­ου Λαυ­ρέ­ντιου Στέρ­νη με­σο­λα­βού­σε εύ­θε­τος χρό­νος, οπό­τε η δω­δε­κά­τη με­σημ­βρι­νή εί­χε πα­ρέλ­θει ανε­πι­στρε­πτί, ζη­τού­σαν να φά­νε ή, αν απεί­χαν λό­γω της νη­στεί­ας του Δε­κα­πε­νταύ­γου­στου, να πιούν ένα πο­τή­ρι κρύο νε­ρό. Σε εκεί­νο λοι­πόν το χρο­νι­κό διά­στη­μα ανά­με­σα στην δια­κο­πή του ήχου της γρα­φο­μη­χα­νής και στην εμ­φά­νι­ση του κυ­ρί­ου Λαυ­ρέ­ντιου Στέρ­νη μπρο­στά στο πιά­το με την σού­πα του, μπο­ρού­σα να ανοί­ξω αρ­γά την πόρ­τα του γρα­φεί­ου του και να του ανα­κοι­νώ­σω πως πριν λί­γο εί­χε εμ­φα­νι­στεί ο ξέ­νος που με εί­χε ρω­τή­σει κα­τά πού πέ­φτει το Ντό­βερ.

– Ο δρό­μος εί­ναι δε­ξιά από την κου­τσου­πιά, μουρ­μού­ρι­σε ο κύ­ριος Λαυ­ρέ­ντιος Στέρ­νης.
– Αρι­στε­ρά του εί­πα, κύ­ριε.
– Δεν πει­ρά­ζει, παι­δί μου, πή­γαι­νε να φας την σού­πα σου πριν κρυώ­σει και δεν τρώ­γε­ται, ας ανοί­ξει ο άν­θρω­πος τον χάρ­τη του, θα δει πού βρί­σκε­ται η κου­τσου­πιά.
– Δεν κρα­τού­σε χάρ­τη στα χέ­ρια του, κύ­ριε.
– Τό­τε, εί­χε μή­λο στην τσέ­πη του, συ­μπέ­ρα­νε ο κύ­ριος Λαυ­ρέ­ντιος Στέρ­νης.

Με τις ώρες και με τις μέ­ρες, πριν αλέ­κτωρ φω­νή­σει τρις, πριν οι σάλ­πιγ­γες του στε­ρε­ώ­μα­τος αναγ­γεί­λουν «σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τά­ξιν Μελ­χι­σε­δέκ», ο ήχος της γρα­φο­μη­χα­νής έλε­γε του λό­γου το αλη­θές, τα χαρ­τιά, απλω­μέ­να στο πά­τω­μα, τσα­λα­κω­μέ­να στα πό­δια του κυ­ρί­ου Λαυ­ρέ­ντιου Στέρ­νη, σω­ρια­σμέ­να ως το τα­βά­νι, φτε­ρω­τά όσα έβρι­σκαν το πα­ρά­θυ­ρο ανοι­χτό και ανέ­βαι­ναν ως θυ­μί­α­μα στον ου­ρα­νό, τρύ­πια πολ­λά, επει­δή τα πλή­κτρα έπε­φταν πά­νω τους και άνοι­γαν τρύ­πες με­γέ­θους γράμ­μα­τος της αλ­φα­βή­του, πε­ρά­σμα­τα από όπου ξέ­φευ­γαν σπό­ροι, που έπε­φταν στο τρα­πέ­ζι, εκεί που η σού­πα εί­χε κρυώ­σει και φύ­τρω­ναν μυ­ρι­στι­κά πο­λυ­ε­τή, συ­νο­δοί δεν­δρυ­λί­ων που ψι­θύ­ρι­ζαν ηδυ­πα­θώς το όνο­μά τους, ακό­μα και στα γέ­νια του κυ­ρί­ου Λαυ­ρέ­ντιου Στέρ­νη, κα­τη­φο­ρι­κά στο στή­θος του, σε αντί­θε­ση με τα μαλ­λιά του, ορ­θω­μέ­να, ώσπου έγερ­ναν στους ώμους του ή κρέ­μο­νταν στα φρύ­δια του, «ένα μή­λο», εί­χε ζη­τή­σει ο κύ­ριος Λαυ­ρέ­ντιος Στέρ­νης, η γυ­ναί­κα του έγνε­θε τα δα­κτυ­λο­γρα­φη­μέ­να χαρ­τιά, έφτια­χνε μη­λα­ρά­κια ολο­κόκ­κι­να, ολο­πρά­σι­να, ολο­κί­τρι­να, και έπλε­κε ιστο­ρί­ες σε διά­φο­ρα με­γέ­θη ολο­κόκ­κι­να, ολο­πρά­σι­να, ολο­κί­τρι­να, εί­χε στο νου της ποιο μέ­γε­θος θα ταί­ρια­ζε στον τά­δε και τη δεί­να, ενώ, όταν νύ­χτω­νε και άρ­χι­ζαν το πέ­ταγ­μά τους οι νυ­χτε­ρί­δες και ακού­γο­νταν οι κου­κου­βά­γιες, άφη­νε στην άκρη τη ρό­κα και το πλε­κτό της, φό­βος της ήταν πως της νύ­χτας τα κα­μώ­μα­τα τα βλέ­πει η μέ­ρα και γε­λά­ει, μά­ζευε το πιά­το της σού­πας, το έπλε­νε με προ­σο­χή να φύ­γουν οι σπό­ροι, ήξε­ρε πως οι σπό­ροι θα έβρι­σκαν πε­ρά­σμα­τα, υγρά και λά­γνα, όπου θα ρί­ζω­ναν και ξαφ­νι­κά, εκεί που το πε­ρί­με­νες και εκεί όπου δεν το πε­ρί­με­νες θα έβγα­ζαν στο φως ένα χαρ­τί, «κου­ρά­στη­κες, Λαυ­ρέ­ντιε», σχο­λί­α­ζε, «η σού­πα εί­ναι έτοι­μη, δεν πρέ­πει να κρυώ­σει», ο κύ­ριος Λαυ­ρέ­ντιος Στέρ­νης ση­κω­νό­ταν από την κα­ρέ­κλα του φορ­τω­μέ­νος τα χαρ­τιά του, τα χαρ­τιά βου­τού­σαν στην σού­πα του, τα μα­σού­λι­ζε τρώ­γο­ντας αρ­γά, ο για­τρός μας εί­χε συμ­φω­νή­σει πως το αί­τη­μα του κυ­ρί­ου Λαυ­ρέ­ντιου Στέρ­νη να φά­ει ένα μή­λο, ήταν δί­καιο για να μην πρη­στεί εξαι­τί­ας της πο­λυ­φα­γί­ας χαρ­τιών, η καρ­διά του δού­λευε ως μη­χα­νή ατμο­πλοί­ου, η πί­ε­σή του ήταν η πρέ­που­σα, όπως κα­πνο­δό­χος ατμο­μη­χα­νής, δια­σχί­ζου­σα τα πε­δία των ανα­σκα­φών, των μα­χών, των απο­χαι­ρε­τι­σμών στα­χο­μα­ζω­χτρών και βου­κό­λων αδό­ντων οι­νο­φλυ­γώς. Εξάλ­λου, εδι­καιού­το να απο­λαύ­σει ένα μή­λο, αφού δεν εί­χε πα­ρα­δώ­σει κα­νέ­να κομ­μά­τι, όπως προ­έ­βλε­πε η σύμ­βα­ση, ήταν ανώ­τε­ρος χρη­μά­των, δεν πλη­ρώ­νε­ται τέ­τοιο έρ­γο και ως εκ τού­του λοι­μο­κτο­νού­σε, ευ­τυ­χώς που η γυ­ναί­κα του έγνε­θε και έπλε­κε και έβγαι­νε στο μεϊ­ντά­νι, συ­νο­δεύ­ο­ντας την κό­ρη της, την Ελί­ζα Στέρ­νη, να που­λή­σει αντί πι­να­κί­ου σού­πας τα έρ­γα των χε­ριών της, μη­λα­ρά­κια ολο­κόκ­κι­να, ολο­πρά­σι­να, ολο­κί­τρι­να, όλα στις τσέ­πες του φο­ρέ­μα­τος της Ελί­ζας.

Εί­χε φτά­σει στα τε­λευ­ταία του ο κύ­ριος Λαυ­ρέ­ντιος Στέρ­νης. Κα­θι­σμέ­νος μπρο­στά στη γρα­φο­μη­χα­νή του, που εί­χε φτά­σει στα τε­λευ­ταία της και βογ­γού­σε κά­θε φο­ρά που εκεί­νος πα­τού­σε ένα πλή­κτρο, ανα­γνώ­ρι­ζε όμως πως τα δά­χτυ­λα του κυ­ρί­ου Λαυ­ρέ­ντιου Στέρ­νη έπε­φταν όλο και πιο μα­λα­κά, όλο και πιο τρυ­φε­ρά στα πλή­κτρα, όλα έχουν ένα τέ­λος, ας εί­μα­στε ευ­χα­ρι­στη­μέ­νοι, αφού φτά­σα­με ως εδώ όπου οι δρό­μοι μας χω­ρί­ζουν.

– Μή­πως αυ­τός που ζή­τη­σε να μά­θει κα­τά που πέ­φτει το Ντό­βερ, ήταν Εβραί­ος; με ρώ­τη­σε.
– Δεν τον ξε­χώ­ρι­σα, απά­ντη­σα.
– Μή­πως λε­γό­ταν Γιε­χού­ντα Αλε­βί;
– Δεν τον ρώ­τη­σα, ψι­θύ­ρι­σα.
– Δεν πει­ρά­ζει, παι­δί μου, τον ρώ­τη­σα εγώ.

Ο κύ­ριος Λαυ­ρέ­ντιος Στέρ­νης βύ­θι­σε το χέ­ρι του στην τσέ­πη του πα­ντα­λο­νιού του και έβγα­λε ένα μή­λο. Το κοί­τα­ξε με αγά­πη. Το ύψω­σε στο κο­κα­λιά­ρι­κο χέ­ρι του και απάγ­γει­λε:

Η πα­ρα­γω­γή μή­λων στην πε­ρι­φέ­ρειά μας ήταν επαρ­κής για το σύ­νο­λο του πλη­θυ­σμού σε όσους δρό­μους και αν χώ­ρι­ζαν και η Με­γά­λη Ιδέα πρό­σφε­ρε το μή­λο της, άλ­λο­τε ολο­κόκ­κι­νο, άλ­λο­τε κα­τα­πρά­σι­νο, άλ­λο­τε κα­τα­κί­τρι­νο, ανά­λο­γα με την αν­θο­φο­ρία των δέ­ντρων. Κου­ρα­σμέ­νος με­τά από τέ­τοια προ­σπά­θεια, πε­ρή­φα­νος για τον πα­τέ­ρα μου, πι­στός στην προ­τρο­πή του για­τρού μας «ένα μή­λο την ημέ­ρα, τον για­τρό τον κά­νει πέ­ρα», κου­βά­λη­σα, ακο­λου­θού­με­νος από όλες τις αδέ­σπο­τες γά­τες, την γυά­λα μέ­σα στα σκο­τά­δια για να μην ενο­χλεί το φως το χρυ­σό­ψα­ρο, η Ελί­ζα με πε­ρί­με­νε πί­σω από την πόρ­τα του σπι­τιού της, μου εί­χε ζη­τή­σει το χρυ­σό­ψα­ρο, επει­δή δεν εί­χε γά­τα στο σπί­τι της, προ­χω­ρή­σα­με ψα­χου­λευ­τά λό­γω του ασέ­λη­νου της νύ­χτας, αλ­λά υπό την μα­γεία των άστρων και του Γα­λα­ξία, στο δω­μά­τιό της, άφη­σα την γυά­λα στο κο­μο­δί­νο της, το εί­χε ζη­τή­σει για να θαυ­μά­ζει το χρώ­μα του, την χα­ρά του στη γυά­λα του, «θα του πά­ρω ένα ταί­ρι», εί­πε η Ελί­ζα, ιδρω­μέ­να τα χεί­λη της, «ένα ταί­ρι», απά­ντη­σα, άπλω­σα το χέ­ρι μου και έπια­σα το ......

– Σου έχω ετοι­μά­σει ένα μή­λο, ψι­θύ­ρι­σε με δυ­σκο­λία η Ελί­ζα· ιδρω­μέ­νο το κορ­μί της.

Γυ­ρό­φε­ρα το χέ­ρι μου στο ......

– Κρά­τα το μή­λο για με­τά, μου σύ­στη­σε η Ελί­ζα ανα­τρι­χια­σμέ­νη, με την τρί­χα όρ­θια όπως λέ­με, να το τρί­ψεις όπως τρί­βεις, να γυα­λί­σει, να πά­ρεις γεύ­ση ότι οι δρό­μοι μας θα χω­ρί­σουν, εί­μα­στε τό­σο νέ­οι.

Εί­μαι λοι­πόν κα­θ’ οδόν για το Ντό­βερ, πλη­σιά­ζω την κου­τσου­πιά.

– Πί­σω από την κου­τσου­πιά, στέ­να­ξε η Ελί­ζα, σφίγ­γο­ντας το χέ­ρι μου στο ......
– Απα­λά, πρό­λα­βε να ψι­θυ­ρί­σει.

Ο δρό­μος για το Ντό­βερ περ­νού­σε πράγ­μα­τι από εκεί­νο το ση­μείο όπου εί­χε φτά­σει το χέ­ρι μου, όχι από αρι­στε­ρά, όπως εί­χα συ­στή­σει στον ξέ­νο, που εί­μαι βέ­βαιος πια πως ήταν ο Γιε­χού­ντα Αλε­βί, εν μέ­σω σφο­δρής θα­λασ­σο­τα­ρα­χής,