Μεθυσμενάκοι, Μνημόσκυλα, Παρθενοπίπαι

Τα προ­κα­ταρ­κτι­κά

Ένα νή­πιο ενός έτους, βρί­σκε­ται στο σύ­μπαν της πρω­το­γε­νούς και αδια­με­σο­λά­βη­της σή­μαν­σης των εμπει­ριών του μέ­σα από τη φω­νή του, το κλά­μα και την αφό­δευ­ση. Προ­τού ακό­μα ανα­δυ­θεί ο λό­γος, χρη­σι­μο­ποιεί τη φω­νή, αυ­τήν την προ­γλωσ­σι­κή «γλώσ­σα» του σώ­μα­τος. Αυ­τή η άμε­ση σή­μαν­ση των εμπει­ριών του ανα­ζη­τά κι­νή­σεις προς τα «όρια» της γλώσ­σας, σκιρ­τά και τεί­νει προς αυ­τά. Οι πρώ­τες ανα­γνω­ρί­σι­μες μο­νό­φθογ­γες λέ­ξεις που αρ­χί­ζει να εκ­φω­νεί σε λί­γο υπο­δη­λώ­νουν μια ολι­στι­κή αντί­λη­ψη της εμπει­ρί­ας, ονο­μά­ζουν κά­ποια ολι­κά και ατε­μά­χι­στα συμ­βά­ντα, και απο­τε­λούν την κοι­τί­δα της πρό­τα­σης.
Με­γα­λώ­νο­ντας, το νή­πιο αντι­λαμ­βά­νε­ται τον κό­σμο δει­κτι­κά, δη­λα­δή πι­στεύ­ει πως οι λέ­ξεις ανή­κουν στα πράγ­μα­τα και βγαί­νουν μέ­σα από αυ­τά. Δη­λα­δή, το παι­δί σκέ­φτε­ται στην Ευ­κτι­κή, μέ­σα από τον κό­σμο των επι­θυ­μιών του, μέ­σα από το πώς θα ήθε­λε να εί­ναι τα πράγ­μα­τα γύ­ρω του. Δεν σκέ­φτε­ται στην Ορι­στι­κή, δη­λα­δή στην έγκλι­ση της ωμής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας.
Όταν το νή­πιο-παι­δί μι­λά πια «κα­νο­νι­κά», όπως οι «με­γά­λοι», ανα­γκά­ζε­ται να θυ­σιά­σει την ευ­κτι­κή βί­ω­ση της εμπει­ρί­ας ώστε να μπει στο σύ­μπαν του «πο­λι­τι­σμού». Φο­νεύ­ει τα πράγ­μα­τα για να κερ­δί­σει τα σύμ­βο­λα, αφού με αυ­τά θα πε­ρά­σει τη ζωή του, όπως όλοι μας.
Όμως αυ­τή η ευ­κτι­κή φω­νή εξα­κο­λου­θεί να επι­βιώ­νει μέ­σα του ως μνή­μη, ακό­μη κι όταν με­γα­λώ­νει. Οι ορια­κές χρή­σεις της γλώσ­σας, όπως ο μα­γι­κός λό­γος και η ποί­η­ση, πυ­ρο­δο­τού­νται από την έκρη­ξη αυ­τής της εγκλω­βι­σμέ­νης φω­νής.
Ει­δι­κά ο ποι­η­τι­κός λό­γος ει­κο­νο­γρα­φεί την αντί­στρο­φη κί­νη­ση: την πρω­τεϊ­κή ανά­γκη υπέρ­βα­σης της συμ­βο­λι­κής, αφαι­ρε­τι­κής γλώσ­σας. Ο ποι­η­τι­κός λό­γος και ο γλωσ­σι­κός πα­ρο­ξυ­σμός του προ­σπα­θεί να υπερ­βεί τη συμ­βο­λι­κή προ­τα­σια­κή γλώσ­σα και αγω­νί­ζε­ται να ξα­να­κά­νει τον ήχο των λέ­ξε­ων κομ­μά­τι της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας την οποία απο­τε­λούν.

Αμέ­σως με­τά

Ίσως με­ρι­κές λέ­ξεις δεν μας αρέ­σουν για­τί δεν θέ­λου­με να γί­νου­με σαν αυ­τές. Δεν θέ­λου­με να ζού­με στο σύ­μπαν που συ­νι­στούν οι ήχοι τους, δη­λα­δή το πε­ριε­χό­με­νό τους. Δεν θέ­λω ένα σύ­μπαν με «καρ­να­βα­λι­στές», «ψυ­χο­κό­ρες» και «με­θυ­σμε­νά­κια». Ορέ­γο­μαι ένα σύ­μπαν με «πο­λύ­θλι­βους», «ζουρ­λούς» και «ντου­ζέ­νια». Χρό­νια τώ­ρα, κα­τα­γρά­φω τις σι­χα­με­ρές λέ­ξεις και τις πε­τάω έξω από τη γλώσ­σα μου. Κα­τα­γρά­φω τις λα­τρε­μέ­νες λέ­ξεις μου και τις πι­πι­λάω σε κεί­με­να και σε κα­θη­με­ρι­νή ομι­λη­τι­κή χρή­ση.

Κά­νε τις δι­κές σου λί­στες και βά­λε μπρος.