[ Η ποίηση με κρατεί στην πικρότητα οπού ονομάζουμε ζωή ]

Κανένας δε μου γύρεψε να γράφω. Κατά συνέπεια για καμιά δικαίωση δεν έχω τη μαθηματική λογική μέ το μέρος μου. Τελικά προσαρμόζομαι στο να υπάρχω ως ποιητής καθώς ένας που βόσκει το προσωπικό του πρόβατο, που δεν είναι κατά κανένα τρόπο βοσκός. Ενδεχομένως υπάρχω ως ποιητής επειδή δεν έγινα αστρονόμος, όπως παιδί φανταζόμουνα πως θα γίνω, ή ένας φιλόσοφος, όπως αργότερα το σκεφτόμουνα, βυθισμένος αποκλειστικά σε φιλοσοφικά ενδιαφέροντα.
Το γεγονός είναι ένα: η ποίηση με κρατεί στην πικρότητα οπού ονομάζουμε ζωή και η ζωή με αφοσιώνει στην ποίηση.
Το φέρω βαρέως που υπάρχω, μα η ύπαρξη –να πάρει ο διάβολος– έχει και τη λεγόμενη ομορφιά της. Αυτή η αντίφαση με έχει λιανίσει. Θα 'λεγα πως όχι, δεν είμαι αυτοκινητούχος του στίχου, είμαι ένας οδοιπόρος του στίχου· δεν είμαι των λεωφόρων (έλεγε, να αποφεύγουμε ο Πυθαγόρας το βάδισμα σ᾽αυτές)· έκανα μονάχος μου το μονοπάτι μου, δεν το πατεί παρά μονάχα η αγάπη και εγώ.
Το δράμα του ποιητή, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι να εκφράσει την πραγματικότητα, αλλά ναν την ξεπεράσει. Ο αληθινός ποιητής ανοίγει λογαριασμούς με την ύπαρξη –εγώ έτσι πιστεύω– και το όραμά του, χιμαιρικό αν θέλετε, είναι να σπάσει τον κλοιό της πραγματικότητας.
Η ποίηση για μένα είναι μια οντολογική αυταπάτη, εκτός αν ο ποιητής συναντήσει και κατορθώσει τη λευτεριά τής υπάρξεως (ίσον την απόσβεση ή αναγωγή τού εγώ στη νόηση της καρδιάς: ίσoν την άλλοτε ονομαζόμενη αγιότητα) πού θραύει την πραγματικότητα και οδηγεί τον άνθρωπo στο ζωντανό άπειρο της καθολικότητας.