9+2 ποιήματα

———————————————  ≈  ———————————————

Η βρά­βευ­ση της Λουίζ Γκλικ (Louise Glück), όπως προ­φέ­ρε­ται το επώ­νυ­μό της, με το Βρα­βείο Νο­μπέλ Λο­γο­τε­χνί­ας 2020 απο­τε­λεί κο­ρυ­φαία ανα­γνώ­ρι­ση μιας σπου­δαί­ας Αμε­ρι­κα­νί­δας ποι­ή­τριας με ιδιαί­τε­ρη σχέ­ση με την ελ­λη­νι­κή μυ­θο­λο­γία και την κλα­σι­κή πα­ρά­δο­ση. Γεν­νη­μέ­νη στη Νέα Υόρ­κη το 1943 και έχο­ντας πε­ρά­σει μια δύ­σκο­λη εφη­βεία στην αμε­ρι­κα­νι­κή Μα­κρό­νη­σο (Λονγκ Άι­λαντ), το 1968 εξέ­δω­σε την πρώ­τη της συλ­λο­γή Πρω­τό­το­κος (Firstborn), ενώ γνω­στή έγι­νε με το βι­βλίο της Ο θρί­αμ­βος του Αχιλ­λέα το 1985, με ποι­ή­μα­τα που εί­χε αρ­χί­σει να γρά­φει όταν κά­η­καν το σπί­τι και όλα τα υπάρ­χο­ντά της. Άρ­χι­σε να γρά­φει τη συλ­λο­γή Αρα­ράτ (1990) με­τά τον θά­να­το του πα­τέ­ρα της.
Η δε­κα­ε­τία του 1990 υπήρ­ξε πο­λύ πα­ρα­γω­γι­κή, με­τά από ένα δύ­σκο­λο δια­ζύ­γιο. Κυ­κλο­φό­ρη­σαν οι συλ­λο­γές Η άγρια ίρις (1992), Λει­μώ­νες (1997) και Νέα ζωή (Vita Nova, 1999). Το 1994 εκ­δό­θη­κε η συλ­λο­γή δο­κι­μί­ων για την ποί­η­ση Απο­δεί­ξεις και θε­ω­ρί­ες, ενώ το 2017 δεύ­τε­ρη συλ­λο­γή δο­κι­μί­ων με τί­τλο Αμε­ρι­κα­νι­κή πρω­το­τυ­πία. Τη συλ­λο­γή ποι­η­μά­των Οι επτά επο­χές (2001) ακο­λού­θη­σαν οι συλ­λο­γές Αβέρ­νο (2006), Μια ζωή στο χω­ριό (2009) και Πι­στή και ενά­ρε­τη νύ­κτα (2014). Κο­ντά στην αρ­χαία Δι­καιαρ­χία (Πο­τσουό­λι) στην επαρ­χία Κα­μπά­νια, η λί­μνη Αβέρ­νο απο­τε­λού­σε εί­σο­δο στον κά­τω κό­σμο. Εί­χαν με­σο­λα­βή­σει συ­γκε­ντρω­τι­κές εκ­δό­σεις και αυ­το­τε­λώς τα ποι­ή­μα­τα Ο κή­πος (1976) και Οκτώ­βριος (2004), όπου ελ­λη­νι­κοί μύ­θοι επι­στρα­τεύ­ο­νται για τη διε­ρεύ­νη­ση του τραύ­μα­τος της επί­θε­σης στους Δί­δυ­μους Πύρ­γους στις 11 Σε­πτεμ­βρί­ου 2001. Έχει τι­μη­θεί με ση­μα­ντι­κά αμε­ρι­κα­νι­κά βρα­βεία.

«Δεν εί­μαι σί­γου­ρη πως θα κρα­τή­σω αυ­τή τη λέ­ξη»: Αυ­στη­ρό­τη­τα και ακρί­βεια στις στο­χα­στι­κά λυ­ρι­κές συ­μπυ­κνώ­σεις της Λουίζ Γκλικ, που δεν ξο­δεύ­ει άσκο­πα τις λέ­ξεις της, τη συν­δέ­ουν με την Έμι­λυ Ντί­κιν­σον και την Ελί­ζα­μπεθ Μπί­σοπ. Δεν εν­στερ­νί­ζε­ται τον εξο­μο­λο­γη­τι­κό τό­νο που υιο­θε­τεί η Σύλ­βια Πλαθ, λό­γου χά­ριν. Τη Λουίζ Γκλικ πρέ­πει να εί­χα στο μυα­λό μου όταν άλ­λο­τε χα­ρα­κτή­ρι­ζα την ποί­η­ση ως «αντι-εξο­μο­λο­γη­τι­κή αυ­το­βιο­γρα­φία».

Στο τεύ­χος #5 (Μαϊ­ου 2019) του Χάρ­τη έχουν δη­μο­σιευ­τεί, σε με­τα­φρά­σεις μου, τα ποι­ή­μα­τά της «Ο θρί­αμ­βος του Αχιλ­λέα» και «Ένας μύ­θος αφο­σί­ω­σης», ενώ στο Ημε­ρο­λό­γιο 2014 της Εται­ρεί­ας Συγ­γρα­φέ­ων, με θέ­μα «Οδυσ­σέ­ας: Ένας διε­θνής ελ­λη­νι­κός μύ­θος», εί­χαν προη­γη­θεί δύο ποι­ή­μα­τα, για την Πη­νε­λό­πη και την Κίρ­κη, που εμ­φα­νί­ζο­νται πά­λι, σε μια επι­λο­γή από αδη­μο­σί­ευ­τες με­τα­φρά­σεις ποι­η­μά­των της Λουίζ Γκλικ που ανα­στο­χά­ζο­νται ελ­λη­νι­κούς μύ­θους.

Τί­τλοι στα αγ­γλι­κά ποι­η­μά­των της Λουίζ Γκλικ, σε από­δο­ση Γιώρ­γου Χου­λιά­ρα, που ακο­λου­θούν: Σει­ρή­να (Siren), Τρα­γού­δι της Πη­νε­λό­πης (Penelope’s Song), Η δύ­να­μη της Κίρ­κης (Circe's Power), Το βα­σα­νι­στή­ριο της Κίρ­κης (Circe's Torment), Η λύ­πη της Κίρ­κης (Circe's Grief), Ο μύ­θος της αθω­ό­τη­τας (The Myth of Innocence), Περ­σε­φό­νη η Πε­ρι­πλα­νώ­με­νη (Persephone the Wanderer), Αβέρ­νο (Averno), Πα­ρα­βο­λή των ομή­ρων (Parable of the Hostages).

——————————  ≈  ——————————

Η δύ­να­μη της Κίρ­κης

Πο­τέ δεν με­τα­μόρ­φω­σα κα­νέ­ναν σε γου­ρού­νι.
Κά­ποιοι άν­θρω­ποι εί­ναι γου­ρού­νια· τους κά­νω
Να φαί­νο­νται σαν γου­ρού­νια.

Έχω σι­χα­θεί τον κό­σμο σου
Που αφή­νει το έξω να με­ταμ­φιέ­ζει το μέ­σα. Δεν ήταν κα­κοί οι άντρες σου ·
Η μη πει­θαρ­χη­μέ­νη ζωή
Τους το έκα­νε αυ­τό. Σαν γου­ρού­νια,

Με τη φρο­ντί­δα τη δι­κή μου
Και των γυ­ναι­κών μου
Γλύ­κα­ναν αμέ­σως.

Με­τά αντέ­στρε­ψα το ξόρ­κι, δεί­χνο­ντάς σου την κα­λο­σύ­νη μου
Κα­θώς και τη δύ­να­μή μου. Εί­δα ότι
Θα μπο­ρού­σα­με να εί­μα­στε ευ­τυ­χι­σμέ­νοι εδώ,
Όπως εί­ναι άντρες και γυ­ναί­κες
Όταν οι ανά­γκες τους εί­ναι απλές. Ταυ­τό­χρο­να,

Προ­έ­βλε­ψα την ανα­χώ­ρη­σή σου,
Οι άντρες σου με τη βο­ή­θειά μου να αψη­φούν
Την κλα­μέ­νη, μα­νια­σμέ­νη θά­λασ­σα. Νο­μί­ζεις

Λί­γα δά­κρυα με στε­νο­χω­ρούν; Φί­λε μου,
Κά­θε μά­γισ­σα εί­ναι
Πραγ­μα­τί­στρια κα­τά βά­θος · κα­νείς δεν βλέ­πει την ου­σία
Αν δεν βλέ­πει όρια. Αν ήθε­λα μό­νο να σε κρα­τή­σω
Θα σε κρα­τού­σα αιχ­μά­λω­το.

——————————  ≈  ——————————

Το βα­σα­νι­στή­ριο της Κίρ­κης

Με­τα­νιώ­νω πι­κρά
Τα χρό­νια που σε αγά­πη­σα
Στην πα­ρου­σία και την απου­σία σου, με­τα­νιώ­νω
Για τον νό­μο, το λει­τούρ­γη­μα
Που μου απα­γο­ρεύ­ουν να σε κρα­τή­σω, η θά­λασ­σα

Ένα σε­ντό­νι από γυα­λί, η ομορ­φιά των
Λευ­κών από τον ήλιο ελ­λη­νι­κών πλοί­ων: πώς
Θα μπο­ρού­σα να έχω τη δύ­να­μη αν
Δεν εί­χα την επι­θυ­μία
Να σε με­τα­μορ­φώ­σω: όπως

Αγα­πού­σες το σώ­μα μου,
Όπως εκεί έβρι­σκες
Το πά­θος που υψώ­σα­με πά­νω
Από κά­θε άλ­λο δώ­ρο, σε εκεί­νη τη μια στιγ­μή
Πά­νω από την τι­μή και την ελ­πί­δα, πά­νω από την
Αφο­σί­ω­ση, στο όνο­μα αυ­τού του δε­σμού
Σου αρ­νού­μαι
Πα­ρό­μοιο αί­σθη­μα για τη γυ­ναί­κα σου
Κα­θώς σε αφή­νω
Να ξα­πλώ­σεις μα­ζί της, σου αρ­νού­μαι
Τον ύπνο ξα­νά
Αν δεν μπο­ρώ να σε έχω.

——————————  ≈  ——————————

Η λύ­πη της Κίρ­κης

Στο τέ­λος, απο­κά­λυ­ψα
Τον εαυ­τό μου στη γυ­ναί­κα σου όπως
Ένας θε­ός θα έκα­νε, στο δι­κό της σπί­τι, στην
Ιθά­κη, μια φω­νή
Χω­ρίς σώ­μα: στα­μά­τη­σε
Να πλέ­κει, γυ­ρί­ζο­ντας το κε­φά­λι της
Πρώ­τα δε­ξιά, έπει­τα αρι­στε­ρά
Αν και δεν υπήρ­χε ελ­πί­δα βέ­βαια
Να συν­δέ­σει τον ήχο με οποια­δή­πο­τε
Πραγ­μα­τι­κή πη­γή: αμ­φι­βάλ­λω
Αν θα γυ­ρί­σει στον αρ­γα­λειό της
Με όσα ξέ­ρει τώ­ρα. Όταν
Θα την ξα­να­δείς, πες της
Έτσι λέ­ει αντίο ένας θε­ός.
Αν εί­μαι στο κε­φά­λι της για πά­ντα
Εί­μαι στη ζωή σου για πά­ντα.

——————————  ≈  ——————————

Ο μύ­θος της αθω­ό­τη­τας

Ένα κα­λο­καί­ρι πη­γαί­νει στον αγρό όπως συ­νή­θως
κά­νο­ντας μία στά­ση στη δε­ξα­με­νή όπου συ­χνά
κοι­τά­ζει τον εαυ­τό της για να δει
αν δια­κρί­νει κα­θό­λου αλ­λα­γές. Βλέ­πει
το ίδιο άτο­μο, τον φρι­κτό μαν­δύα
της θυ­γα­τρι­κό­τη­τας κολ­λη­μέ­νο ακό­μη πά­νω της.

Ο ήλιος φαί­νε­ται, στο νε­ρό, πο­λύ κο­ντά.
Αυ­τός εί­ναι ο θεί­ος μου που πά­λι κα­τα­σκο­πεύ­ει, σκέ­φτε­ται –
τα πά­ντα στη φύ­ση εί­ναι κα­τά κά­ποιον τρό­πο συγ­γε­νείς της.
Δεν εί­μαι πο­τέ μό­νη, σκέ­φτε­ται,
με­τα­τρέ­πο­ντας τη σκέ­ψη σε προ­σευ­χή.
Έπει­τα εμ­φα­νί­ζε­ται ο θά­να­τος, όπως η απά­ντη­ση σε μια προ­σευ­χή.

Κα­νείς δεν κα­τα­λα­βαί­νει πια
πό­σο όμορ­φος ήταν. Αλ­λά η Περ­σε­φό­νη θυ­μά­ται.
Επί­σης ότι την αγκά­λια­ζε, εκεί ακρι­βώς,
με τον θείο της να πα­ρα­κο­λου­θεί. Θυ­μά­ται
το φως του ήλιου να λά­μπει στα γυ­μνά μπρά­τσα του.

Αυ­τή εί­ναι η τε­λευ­ταία στιγ­μή που θυ­μά­ται κα­θα­ρά.
Έπει­τα ο σκο­τει­νός θε­ός την πή­ρε μα­κριά.

Επί­σης θυ­μά­ται, λι­γό­τε­ρο κα­θα­ρά,
την ψυ­χρή επί­γνω­ση πως από εκεί­νη τη στιγ­μή
δεν μπο­ρού­σε πια να ζή­σει χω­ρίς εκεί­νον.

Το κο­ρί­τσι που εξα­φα­νί­ζε­ται από τη δε­ξα­με­νή
δεν θα επι­στρέ­ψει πο­τέ. Μια γυ­ναί­κα θα επι­στρέ­ψει,
ψά­χνο­ντας για το κο­ρί­τσι που υπήρ­ξε.

Στέ­κε­ται στη δε­ξα­με­νή λέ­γο­ντας, πό­τε πό­τε,
ήμουν θύ­μα απα­γω­γής, αλ­λά της ακού­γε­ται
λά­θος, κα­μία σχέ­ση με το τι ένιω­σε.
Έπει­τα λέ­ει, δεν ήμουν θύ­μα απα­γω­γής.
Έπει­τα λέ­ει, προ­σφέρ­θη­κα, ήθε­λα από το σώ­μα μου
να δρα­πε­τεύ­σω. Ακό­μη, κά­ποιες φο­ρές,
το επι­θυ­μού­σα. Αλ­λά η άγνοια

δεν μπο­ρεί να επι­θυ­μή­σει τη γνώ­ση. Η άγνοια
επι­θυ­μεί κά­τι φα­ντα­στι­κό, που πι­στεύ­ει ότι υπάρ­χει.

Όλα τα δια­φο­ρε­τι­κά ου­σια­στι­κά –
τα λέ­ει πε­ρι­στρο­φι­κά.
Θά­να­τος, σύ­ζυ­γος, θε­ός, ξέ­νος.
Όλα ακού­γο­νται τό­σο απλά, τό­σο συμ­βα­τι­κά.
Πρέ­πει να ήμουν, σκέ­φτε­ται, ένα απλό κο­ρί­τσι.

Δεν μπο­ρεί να θυ­μη­θεί τον εαυ­τό της ως εκεί­νο το άτο­μο
αλ­λά συ­νε­χί­ζει να σκέ­φτε­ται ότι η δε­ξα­με­νή θα θυ­μά­ται
και θα της εξη­γή­σει τη ση­μα­σία της προ­σευ­χής της
ώστε να κα­τα­λά­βει
αν απα­ντή­θη­κε ή όχι.

——————————  ≈  ——————————

Περ­σε­φό­νη η Πε­ρι­πλα­νώ­με­νη

Στην πρώ­τη εκ­δο­χή, η Περ­σε­φό­νη
απο­σπά­ται από τη μη­τέ­ρα της
και η θεά της γης
τι­μω­ρεί τη γη – αυ­τό
συμ­φω­νεί με όσα ξέ­ρου­με για την αν­θρώ­πι­νη συ­μπε­ρι­φο­ρά,

ότι τα αν­θρώ­πι­να όντα νιώ­θουν βα­θιά ικα­νο­ποί­η­ση
να κά­νουν κα­κό, ιδί­ως
όχι συ­νει­δη­τό κα­κό:

μπο­ρού­με αυ­τό να το απο­κα­λέ­σου­με
αρ­νη­τι­κή δη­μιουρ­γία.

Στης Περ­σε­φό­νης το αρ­χι­κό
τα­ξί­δι στην κό­λα­ση συ­νε­χί­ζουν
να απλώ­νουν χέ­ρι λό­γιοι που αμ­φι­σβη­τούν
τις αι­σθή­σεις της παρ­θέ­νου:

συ­νερ­γά­στη­κε στον βια­σμό της,
ή ναρ­κώ­θη­κε, ή βιά­στη­κε πα­ρά τη θέ­λη­σή της,
που συμ­βαί­νει τό­σο συ­χνά σε σύγ­χρο­να κο­ρί­τσια.

Όπως εί­ναι γνω­στό, η επι­στρο­φή της αγα­πη­μέ­νης
δεν διορ­θώ­νει
την απώ­λεια της αγα­πη­μέ­νης: η Περ­σε­φό­νη

επι­στρέ­φει σπί­τι
λε­κια­σμέ­νη με κόκ­κι­νο χυ­μό όπως
ένας χα­ρα­κτή­ρας στον Χώ­θορν –

δεν εί­μαι σί­γου­ρη πως
θα κρα­τή­σω αυ­τή τη λέ­ξη: εί­ναι η γη
«σπί­τι» της Περ­σε­φό­νης; Βρί­σκε­ται σπί­τι, εν­δε­χο­μέ­νως,
στο κρε­βά­τι του θε­ού; Δεν εί­ναι
σπί­τι που­θε­νά; Έχει
γεν­νη­θεί πε­ρι­πλα­νώ­με­νη, με άλ­λα λό­για,
ένα υπαρ­ξια­κό
αντί­γρα­φο της μη­τέ­ρας της, που λι­γό­τε­ρο
εμπο­δί­ζουν ιδέ­ες αι­τιό­τη­τας;

Εί­ναι επι­τρε­πτό να μην σας αρέ­σει
κα­νείς, ξέ­ρε­τε. Οι χα­ρα­κτή­ρες
δεν εί­ναι άν­θρω­ποι.
Εί­ναι πλευ­ρές ενός δι­λήμ­μα­τος ή μιας σύ­γκρου­σης.

Τρία μέ­ρη: ακρι­βώς όπως διαι­ρεί­ται η ψυ­χή,
εγώ, υπε­ρε­γώ, εκεί­νο. Πα­ρο­μοί­ως

τα τρία επί­πε­δα του γνω­στού κό­σμου, 
ένα εί­δος δια­γράμ­μα­τος που χω­ρί­ζει
τον ου­ρα­νό από τη γη από την κό­λα­ση.

Πρέ­πει να ανα­ρω­τη­θεί­τε:
πού χιο­νί­ζει;

Το λευ­κό της αμνη­σί­ας
της βε­βή­λω­σης –

Χιο­νί­ζει στη γη · ο πα­γω­μέ­νος αέ­ρας λέ­ει

Η Περ­σε­φό­νη κά­νει έρω­τα στην κό­λα­ση.
Σε αντί­θε­ση με τους υπό­λοι­πους εμάς, δεν γνω­ρί­ζει      
τι εί­ναι χει­μώ­νας, μό­νον ότι
εκεί­νη εί­ναι αυ­τό που τον προ­κα­λεί.

Εί­ναι ξα­πλω­μέ­νη στο κρε­βά­τι του Άδη.

Τι έχει στο μυα­λό της;
Φο­βά­ται; Έχει κά­τι
σβή­σει την ιδέα
του μυα­λού;

Γνω­ρί­ζει ότι η γη
διοι­κεί­ται από μη­τέ­ρες, του­λά­χι­στον αυ­τό
εί­ναι βέ­βαιο. Επί­σης γνω­ρί­ζει
ότι δεν εί­ναι πια αυ­τό
που ονο­μά­ζε­ται κο­ρί­τσι. Σε σχέ­ση
με τη φυ­λά­κι­ση, πι­στεύ­ει

ότι υπήρ­ξε αιχ­μά­λω­τη αφού υπήρ­ξε κό­ρη.

Οι τρο­με­ρές επα­νε­νώ­σεις που της επι­φυ­λάσ­σο­νται
θα εξα­ντλή­σουν το υπό­λοι­πο της ζω­ής της.
Όταν το πά­θος για εξι­λέ­ω­ση
εί­ναι χρό­νιο, σφο­δρό, δεν επι­λέ­γεις
τον τρό­πο που ζεις. Δεν ζεις ·
δεν σου επι­τρέ­πε­ται να πε­θά­νεις.

Πα­ρα­σύ­ρε­σαι με­τα­ξύ γης και θα­νά­του
που μοιά­ζουν, τε­λι­κά,
πε­ριέρ­γως πα­ρό­μοια. Λό­γιοι λέ­νε

πως δεν έχει νό­η­μα να ξέ­ρεις τι θέ­λεις
όταν οι δυ­νά­μεις που σε διεκ­δι­κούν
θα μπο­ρού­σαν να σε σκο­τώ­σουν.

Λευ­κό της αμνη­σί­ας,
λευ­κό της ασφά­λειας –

Λέ­νε
πώς υπάρ­χει ένα ρήγ­μα στην αν­θρώ­πι­νη ψυ­χή
που δεν κα­τα­σκευά­στη­κε για να ανή­κει
εξ ολο­κλή­ρου στη ζωή. Η γη

μας κα­λεί να αρ­νη­θού­με το ρήγ­μα αυ­τό, μια απει­λή
με­ταμ­φιε­σμέ­νη ως πρό­τα­ση –
όπως εί­δα­με
στην ιστο­ρία της Περ­σε­φό­νης
που πρέ­πει να δια­βα­στεί

ως μια αντι­δι­κία με­τα­ξύ της μη­τέ­ρας και του ερα­στή –
η κό­ρη εί­ναι απλώς το κρέ­ας.

Όταν έρ­χε­ται αντι­μέ­τω­πη με τον θά­να­το, πο­τέ δεν βλέ­πει
το λι­βά­δι χω­ρίς τις μαρ­γα­ρί­τες.
Ξαφ­νι­κά δεν τρα­γου­δά πια
τα παρ­θε­νι­κά της τρα­γού­δια
για της μη­τέ­ρας της
την ομορ­φιά και τη γο­νι­μό­τη­τα. Εκεί όπου
εί­ναι το ρήγ­μα, εί­ναι η διά­σπα­ση.

Τρα­γού­δι της γης,
τρα­γού­δι του μυ­θι­κού ορά­μα­τος της αιώ­νιας ζω­ής –

Η ψυ­χή μου
θρυμ­μα­τι­σμέ­νη από την έντα­ση
της προ­σπά­θειας να ανή­κει στη γη –

Τι θα κά­νεις,
όταν έρ­θει η σει­ρά σου στον αγρό με τον θεό;

——————————  ≈  ——————————

Αβέρ­νο

Averno. Αρ­χαίο όνο­μα, Avernus. Μι­κρή λί­μνη σε κρα­τή­ρα, δέ­κα μί­λια από τη Νά­πο­λη, στην Ιτα­λία. Οι αρ­χαί­οι Ρω­μαί­οι τη θε­ω­ρού­σαν εί­σο­δο στον κά­τω κό­σμο.

        I

Πε­θαί­νεις όταν το πνεύ­μα σου πε­θαί­νει.
Αλ­λιώς, ζεις.
Μπο­ρεί να μην το κά­νεις κα­λά, αλ­λά συ­νε­χί­ζεις –
κά­τι για το οποίο δεν έχεις επι­λο­γή.

Όταν το λέω αυ­τό στα παι­διά μου
δεν δί­νουν προ­σο­χή.
Οι ηλι­κιω­μέ­νοι, νο­μί­ζουν –
αυ­τό κά­νουν πά­ντο­τε:
μι­λά­νε για πράγ­μα­τα που κα­νείς δεν μπο­ρεί να δει
για να κα­λύ­ψουν τα εγκε­φα­λι­κά κύτ­τα­ρα που χά­νουν.
Κά­νουν νεύ­μα­τα με­τα­ξύ τους ·
άκου τι λέ­ει, μι­λά για το πνεύ­μα
για­τί δεν θυ­μά­ται πια τη λέ­ξη για την κα­ρέ­κλα.

Εί­ναι φο­βε­ρό να εί­σαι μό­νος σου.
Δεν εν­νοώ να ζεις μό­νος σου –
να εί­σαι μό­νος σου, όπου κα­νείς δεν σε ακού­ει.

Θυ­μά­μαι τη λέ­ξη για την κα­ρέ­κλα.
Θέ­λω να πω – απλώς δεν εν­δια­φέ­ρο­μαι πια.

Ξυ­πνώ με τη σκέ­ψη
πρέ­πει να ετοι­μα­στείς.
Σύ­ντο­μα το πνεύ­μα θα πα­ρα­δο­θεί –
όλες οι κα­ρέ­κλες στον κό­σμο δεν θα με βοη­θή­σουν.

——————————  ≈  ——————————

Πα­ρα­βο­λή των ομή­ρων

Οι Έλ­λη­νες κά­θο­νται στην πα­ρα­λία
και ανα­ρω­τιού­νται τι να κά­νουν όταν τε­λειώ­σει ο πό­λε­μος. Κα­νείς
δεν θέ­λει να πά­ει σπί­τι, πί­σω
σε αυ­τό το κοκ­κα­λιά­ρι­κο νη­σί · όλοι θέ­λουν λί­γο πα­ρα­πά­νω
από όσα υπάρ­χουν στην Τροία, πε­ρισ­σό­τε­ρη
ζωή με έντα­ση, αυ­τή την αί­σθη­ση κά­θε ημέ­ρας λες και
εί­ναι γε­μά­τη εκ­πλή­ξεις. Αλ­λά πώς να το εξη­γή­σεις αυ­τό
σε όσους εί­ναι σπί­τι, για τους οποί­ους
το να πά­ρεις μέ­ρος σε έναν πό­λε­μο εί­ναι μια εύ­λο­γη
δι­καιο­λο­γία απου­σί­ας, ενώ
το να ερευ­νή­σεις τις δυ­να­τό­τη­τές σου πε­ρι­σπα­σμών
δεν εί­ναι. Λοι­πόν, αυ­τό μπο­ρεί να αντι­με­τω­πι­στεί
αρ­γό­τε­ρα · εκεί­νοι
εί­ναι άν­δρες της δρά­σης, έτοι­μοι να αφή­σουν
την επί­γνω­ση στις γυ­ναί­κες και τα παι­διά.
Ενώ τα σκέ­φτο­νται αυ­τά στον καυ­τό ήλιο, ικα­νο­ποι­η­μέ­νοι
από μια νέα δύ­να­μη στα μπρά­τσα τους, που φαί­νο­νται
πιο χρυ­σά από όσο στο σπί­τι, σε με­ρι­κούς
αρ­χί­ζει να τους λεί­πει η οι­κο­γέ­νειά τους λί­γο,
να τους λεί­πουν οι γυ­ναί­κες τους, να θέ­λουν να δουν
αν ο πό­λε­μος τούς γέ­ρα­σε. Και λί­γοι γί­νο­νται
κά­πως ανή­συ­χοι: και αν ο πό­λε­μος εί­ναι απλώς
μια αρ­σε­νι­κή εκ­δο­χή του να φο­ρά­με τα κα­λά μας,
ένα παι­χνί­δι που έχει σχε­δια­στεί για να απο­φεύ­γου­με
σο­βα­ρές πνευ­μα­τι­κές ερω­τή­σεις; Α,
μα δεν ήταν μό­νον ο πό­λε­μος. Ο κό­σμος εί­χε αρ­χί­σει
να τους κα­λεί, μια όπε­ρα που ξε­κι­νά με του πο­λέ­μου
τις δυ­να­τές χορ­δές και λή­γει με την πλω­τή άρια των σει­ρή­νων.
Εκεί στην πα­ρα­λία, συ­ζη­τώ­ντας τα δια­φο­ρε­τι­κά
δρο­μο­λό­για επι­στρο­φής στο σπί­τι, κα­νείς δεν πί­στευε
πως θα έπαιρ­νε δέ­κα χρό­νια για να γυ­ρί­σεις στην Ιθά­κη ·
κα­νείς δεν προ­έ­βλε­πε τη δε­κα­ε­τία άλυ­των δι­λημ­μά­των – α, ανυ­πό­κρι­τη
οδύ­νη της αν­θρώ­πι­νης καρ­διάς: πώς να μοι­ρά­σεις
την ομορ­φιά του κό­σμου σε απο­δε­κτές
και μη απο­δε­κτές αγά­πες! Στις ακτές της Τροί­ας,
πώς θα μπο­ρού­σαν να ξέ­ρουν οι Έλ­λη­νες
ότι ήταν όμη­ροι ήδη: όποιος μια φο­ρά
κα­θυ­στε­ρεί το τα­ξί­δι έχει στη γοη­τεία
ήδη υπο­κύ­ψει · πώς θα μπο­ρού­σαν να ξέ­ρουν
ότι από τον μι­κρό τους αριθ­μό
με­ρι­κούς θα κρα­τού­σαν για πά­ντα τα όνει­ρα της ηδο­νής,με­ρι­κούς του ύπνου, με­ρι­κούς της μου­σι­κής

ΣΧΕ­ΤΙ­ΚΑ ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΑ
Χρώ­μα­τα των χαρ­το­γρά­φων της Ελί­ζα­μπεθ Μπί­σοπ
15 Μα­ΐ­ου: Έμι­λυ Ντί­κιν­σον [3 ποι­ή­μα­τα]