Χρόνοι 2

Είναι δίπλα σχεδόν την αγγίζεις αλλά ταυτόχρονα εκείνο που σε συγκρατεί όπως στον ύπνο από το χειρότερο σε επαναφέρει αν και θα ’λεγες ότι η εφηβική της παρουσία δεν υπόσχεται παρά μια ακόμα αφορμή να κάνεις λογοτεχνία μια ακόμα ηδονική αποτυχία και πρέπει να είσαι ήσυχος να μην πω ευτυχισμένος αφού μπορούν να σε εκμηδενίσουν οι τρελές της χειρονομίες καθώς αρπάζει το ποτήρι και πίνει αλκοόλ ενώ η μητέρα της φωνάζει και μετά τρέχει στο πιάνο με την ίδια παραφορά αφήνοντας στον αέρα πίσω της διαδοχικά τα φωτεινά καρέ που μόνον εσύ τα βλέπεις γιατί σε απασχολούν όσα την αφορούν για δικό σου λογαριασμό τελικά επειδή ξέρεις ότι δεν είσαι σε θέση να της προσφέρεις τίποτε άλλο παρά το άρωμα μιας παραίτησης αλλά δεν είσαι βέβαιος ότι αυτό το πλάσμα θα το ήθελε γιατί αλήθεια θα το υποτιμούσες εάν το φανταζόσουν να βγαίνει μόνο από τον πόθο του ώριμου συγγραφέα που από ανάγκη το εξαφανίζει μέσα στις λέξεις νομίζοντας ότι έτσι θα πάψει να το σκέπτεται εχθρικά επειδή δεν του ανήκει όπως αυτός θα προτιμούσε λες και θα ήταν δυνατόν να μηδενιστούν οι αποστάσεις ηλικίας ξαφνικά όμως αυτά δεν τα ομολογεί ούτε στον εαυτό του εξάλλου θα έμοιαζαν αυτές οι ιδέες τόσο φθαρμένες από την επανάληψη που δεν θα χρησίμευαν παρά μόνο για φτηνές παρακρούσεις γιατί είναι τα ρεμβώδη μάτια της με ταχύτητες ηλικίας που έχουν προλάβει μαγικά να βρεθούν πριν από σένα στον τόπο μιας ηδονικής συντριβής που θα συμβεί αλλά προς το παρόν κάτι ακαθόριστο την επαναφέρει σε άλλες σκέψεις καθώς σε κοιτάζει και χαμογελά στον εαυτό της σαν να καθρεφτίζεται πάνω σου περιμένοντας υποσχέσεις για άλλα ωραία αινίγματα και σε αιφνιδιάζει η νέα της παράδοση γιατί έρχεται με τους δικούς της χρόνους όταν όλα είναι εξουθενωμένα από την αναμονή και τότε φεγγίζει η υποσχετική της ίριδα ενώ εσύ τη βλέπεις ολόκληρη σε σώμα και έκφραση μέσα σε έγχρωμο νοσταλγίας σαν να είχε γίνει το μέλλον σας χθες και της θυμίζεις ότι υπάρχουμε σε αφυπνίσεις με μυστικά νερά πίσω από τους τοίχους σε πρωινό δωμάτιο των τίτλων μιας ονειρικής ταινίας με τα περιστατικά των σκιών που θα ακολουθήσουν καθώς θα απομακρύνονται χωρίς να έχουμε απόλυτα λογαριαστεί μαζί τους αν και μας παρηγορεί ότι κάποιες από αυτές ήσαν πιο γενναιόδωρες όπως εκείνες που περνούν από τα αβρά μάτια της σαν μια προστασία από κάτι εκτυφλωτικό στο γυμνό τοπίο ενώ εσύ της δίνεις χρόνο να βρει τις λέξεις που λείπουν έτσι όπως εκείνη είναι κάτω από το φύλλωμα μιας έμπνευσης ενώ εσύ περιμένεις την επόμενη κίνησή της σε ένα αργό γύρισμα τη μικρή της κατάφαση στις δικές σου απαιτήσεις αλλά ακόμα σαν να υπάρχει ένα πένθος έξω από την πόρτα προσπερνάς δεν πας μακριά λίγα βήματα ένα κενό παραίσθησης μεσολαβεί ασύνδετες οι φράσεις που προσπαθείς δεν βοηθάει και η σιωπή της παρότι άλλοι βρίσκουν νόημα στη βουβή ενατένιση γιατί μπορεί να μη σημαίνει οπωσδήποτε άρνηση ενώ η αμηχανία είναι πάντα ενθαρρυντική γιατί ίσως δεν κρύβει όλη τη θέα και το οξυγόνο που χρειάζεσαι στην ύπνωση για την επιστροφή στο παιδικό της πρόσωπο πίσω από το υγρό κρύσταλλο που αλλοιώνει λεπτομέρειες ωστόσο επιμένεις γιατί σχεδόν αυθαίρετα τις διεκδικείς γιατί ήσουν εσύ που οπισθοχωρώντας ερωτεύτηκες κάποτε την αέρινη αυθάδειά της ανάμεσα στις ομήλικές της στο θαμπό προαύλιο ενός φανταστικού οικοτροφείου που ετοιμάζεται για την τελευταία εκδρομή σε μαγικούς λόφους όπου πολλά κορίτσια θα χαθούν όμως εκείνη θα σωθεί συγκρατώντας τον εαυτό της αφήνοντας παρ’ όλα αυτά στην ερωτική περιπέτεια με τη Φύση κάτι ανεπίστρεπτο που το ομολογεί βιαστικά γιατί φοβάται να το παραδεχθεί αλλά η χαμένη επιθυμία την προδίδει και δεν ξέρει πώς να φερθεί θυμώνει με την επιμονή σου να μάθεις περισσότερα αφού σε ενδιαφέρει όχι να την κατακτήσεις ανιαρά σαν άλλος δάσκαλος των αγγλικών που παίζει με τη μαθήτριά του όπως με τις λέξεις είναι και αυτό επικίνδυνο τελικά τίποτα δεν είναι ανέξοδο λοιπόν πρέπει να αποφασίσει γιατί εσύ περιμένεις αμήχανος μάλλον μπροστά σε μια αποκάλυψη που δεν έρχεται ενώ ταυτόχρονα εκείνη νομίζει ότι ο χρόνος σου είναι ανεξάντλητος