Φέτος η παγκόσμια μουσική κοινότητα, αυτή τουλάχιστον που ενδιαφέρεται για τη λόγια μουσική, θα γιορτάσει τη συμπλήρωση τριακοσίων χρόνων από τη γέννηση του Λεοπόλδου Μότσαρτ (Leopold Mozart, 1719-1787), πατέρα του πλέον διάσημου Βόλφγκανγκ Αμαντέους, διακοσίων χρόνων από τη γέννηση της Κλάρα Σούμαν (Clara Wieck-Schumann, 1819-1896), συντρόφου του πλέον διάσημου από αυτήν Ρόμπερτ, του Ζακ Όφφενμπαχ (Jacques Offenbach, 1819-1880), αλλά και του Φραντς φον Σουππέ (Franz von Suppé, 1819-1895), εκατόν πενήντα χρόνων από τη γέννηση του Αλμπέρ Ρουσσέλ (Albert Roussel, 1869-1937), εκατόν πενήντα επίσης χρόνων από το θάνατο του Έκτωρος Μπερλιόζ (Hector Berlioz, 1803-1869) και του Λουί Μορώ Γκόττσαλκ (Louis Moreau Gottschalk, 1829-1869), εκατό χρόνων από το θάνατο του Ρουτζέρο Λεονκαβάλλο (Ruggero Leoncavallo, 1857-1919) και πενήντα χρόνων από το θάνατο του Τέοντορ Αντόρνο (Theodor Adorno, 1903-1969) και του Ζοζέφ Κοσμά (Joseph Kosma, 1905-1969). Όλες αυτές συντάσσονται βεβαίως με την προδιαγραφή σύμφωνα με την οποία σπουδαία επέτειος είναι εκείνη η οποία ορίζεται από τα πενήντα χρόνια και τα πολλαπλάσιά τους. Τότε γιορτάζεται επίσημα η επέτειος της γέννησης ή του θανάτου κάποιου σημαντικού. Ναι, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, γιορτάζεται η επέτειος του θανάτου κάποιου. Όσον ο χρόνος που μετρά την αποφράδα στιγμή μακραίνει, η αφορμή θύμησης μετατρέπεται από θλίψη σε γιορτινή χαρά!
Όσο κι αν μερικές από τις προμνημονευθείσες επετείους έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον Έλληνα φιλόμουσο, υπάρχει μια άλλη, αντισυμβατική αυτή, η οποία διεκδικεί την αυξημένη προσοχή του. Θα συμπληρωθούν φέτος, στις 19 Σεπτεμβρίου συγκεκριμένα, εβδομήντα χρόνια από το θάνατο του Νίκου Σκαλκώτα. Με αφορμή το γεγονός αυτό, και επιθυμώντας να αποδώσουν την τιμή που αρμόζει στον Σκαλκώτα, τέσσερις μεγάλοι μουσικοί φορείς που συστεγάζονται στους χώρους του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών ονόμασαν το 2019 «Έτος Σκαλκώτα». Ενώνοντας για πρώτη φορά τις καλλιτεχνικές και επιστημονικές τους δυνάμεις σε μια συλλογική πορεία, διοργανώνουν στο Μέγαρο Μουσικής σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς μια σειρά από επετειακές εκδηλώσεις που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, συναυλίες, έκθεση, συζητήσεις και διαλέξεις, διεθνές συνέδριο, διαγωνισμό σύνθεσης και ποικίλα εκπαιδευτικά προγράμματα. Οι φορείς αυτοί είναι: Ο σύλλογος Οι Φίλοι της Μουσικής, με τη Μουσική του Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη», ο Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και η Ένωση Ελλήνων Μουσουργών. Για τη συνέργεια αυτή και τα θαυμαστά, όπως προοιωνίζεται, αποτελέσματά της, συνηγόρησαν δυο ακόμη λόγοι πέραν της επερχόμενης συμπλήρωσης εβδομήντα χρόνων από το θάνατο του επιφανούς μουσουργού. Ο πρώτος έχει άμεση σχέση με την επέτειο αυτή. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο περί πνευματικών δικαιωμάτων, αυτά παύουν να ισχύουν με τη συμπλήρωση εβδομήντα χρόνων από το θάνατο του δημιουργού. Ο δεύτερος αφορά τη δωρεά, τον Ιούνιο του 2018, του Αρχείου Σκαλκώτα, το οποίο ήταν κτήμα του Ιδρύματος Αιμιλίου Χουρμουζίου και Μαρίκας Παπαϊωάννου, στη Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη» του συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής. Επομένως τα εφόδια για την επιτυχημένη υλοποίηση των προγραμματισμένων εκδηλώσεων είναι ισχυρά και αδιαπραγμάτευτα.
Ο Νίκος Σκαλκώτας αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση στην παγκόσμια ιστορία της μουσικής. Όταν το 1933, με την επικράτηση του ναζισμού, αλλά και εξαιτίας προσωπικών θεμάτων, αναγκάστηκε να φύγει από το Βερολίνο, όπου με υποτροφία είχε εγκατασταθεί το 1921 για ανώτατες μουσικές σπουδές, εγκατέλειψε εκεί τα χειρόγραφα 70 μουσικών έργων τα οποία είχε εντωμεταξύ συνθέσει. Μερικά ερμηνεύτηκαν εκεί, τότε, αποσπώντας ιδιαίτερα εγκωμιαστικά σχόλια. Η τύχη, ωστόσο, των περισσότερων από αυτά αγνοείται. Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα και μέχρι τον πρόωρο και απροσδόκητο θάνατό του, συνέθεσε, ζώντας σε μάλλον εχθρικό περιβάλλον, περισσότερα από 100 έργα αξιοθαύμαστα σε ποιότητα. Μόνο τρία από τα έργα του εκδόθηκαν, όσο ζούσε, ενώ ελάχιστα από τα έργα της αθηναϊκής περιόδου ευτύχησε να ακούσει ερμηνευμένα δημόσια.
Το έργο του υπηρετεί με περισσή αξιοσύνη και προσωπικότητα δυο εντελώς διαφορετικά μουσικά ιδιώματα: εκείνο της τονικής μουσικής γλώσσας και εκείνο της ατονικής. Η αναγνώριση του έργου του υπήρξε μεταθανάτια και οπωσδήποτε καθυστερημένη. Αρκεί να αναφερθεί ότι το σπουδαίο πρωτοποριακό συμφωνικό του έργο Η επιστροφή του Οδυσσέα – Εισαγωγή-Συμφωνία σε ένα μέρος, το χαρακτήρισε – έργο του 1942, ερμηνεύτηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ακριβώς τριάντα χρόνια μετά το θάνατό του (δηλαδή στις 19 Σεπτεμβρίου 1979) στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του κύκλου Παγκόσμιες Μουσικές Μέρες 1979 του Φεστιβάλ Αθηνών, από τη Συμφωνική Ορχήστρα της Δανικής Ραδιοφωνίας, με καθοδηγητή της τον αρχιμουσικό Μιλτιάδη Καρύδη, ενώ η νεοκλασικού ήθους μουσική μπαλέτου Η θάλασσα, έργο του 1949, παρά τις θεσπέσιες μελωδίες και τους σαγηνευτικούς ηχορυθμούς της, πρωτοερμηνεύτηκε στην πλήρη ενορχηστρωμένη μορφή της στις 14 Ιουνίου 1993, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών από την Ορχήστρα των Χρωμάτων σε διεύθυνση Μίλτου Λογιάδη. Το δυο αυτά έργα, αντιπροσωπευτικά των δυο διαφορετικών τεχνοτροπιών που υπηρέτησε ο Σκαλκώτας, αν και μνημονεύτηκαν με αφορμή μόνο την καθυστερημένη πρώτη ερμηνεία τους καταδεικνύουν μιαν αξιοζήλευτη ισορροπία μορφής και περιεχομένου και τεκμηριώνουν αξιοθαύμαστα κατακτημένη συνθετική τεχνική και μουσική ωριμότητα.