Η χρονιά του πιθήκου

Εί­χα λοι­πόν πα­ντρευ­τεί ένα πί­θη­κο. Και εγώ όπως οι πε­ρισ­σό­τε­ρες που ήξε­ρα.
Τα με­ση­μέ­ρια κα­τέ­βαι­νε από το δέ­ντρο για να φά­ει, δεν προ­τι­μού­σε τα γκουρ­μέ, ού­τε καν τα μα­γει­ρε­μέ­να, μα τα ωμά. Δεν ήταν κά­τι προ­σω­πι­κο αλ­λά όπως και να το δει κα­νείς προ­τι­μού­σε τις λα­χτα­ρι­στές μπα­νά­νες από λιν­γκουί­νι με θα­λασ­σι­νά.
Το πε­ρισ­σό­τε­ρο και­ρό τον περ­νού­σε με τους υπό­λοι­πους στο δέ­ντρο συ­ζη­τώ­ντας για πο­δό­σφαι­ρο, στις με­γά­λες ζέ­στες πή­γαι­ναν για μπά­νιο εμείς ετοι­μά­ζα­με τα φα­γη­τά.
Δεν ήταν από τους ωραί­ους πί­θη­κους της Ια­πω­νί­ας που τους φω­το­γρα­φί­ζει κό­σμος και ντου­νιάς ωστό­σο δια­τη­ρού­σε το ωραίο του τρί­χω­μα και τις ικα­νό­τη­τες τού μέ­σου πι­θή­κου. Από τη τε­λε­τή του γά­μου εί­χε πε­ρά­σει τό­σος και­ρός όσος για να ξε­χά­σω αυ­τά που έπρε­πε. Ανά δια­στή­μα­τα έπαιρ­να κα­μιά φί­λη από τη δου­λέια για τα­ξί­δι σε κο­ντι­νό προ­ο­ρι­σμό πά­ντα. Δε με ακο­λου­θού­σε πο­τέ. Δεν ήταν πά­ντα έτσι, βέ­βαια. Δη­λα­δή κά­πο­τε, κά­ποιοι πρό­γο­νοί του εί­χαν κα­τέ­βει από τα δέ­ντρα και έτρω­γαν μα­γει­ρε­μέ­νο φαί, στα πα­λιά τα χρό­νια. Οφεί­λου­με εξάλ­λου να σε­βό­μα­στε την εξέ­λι­ξη. Κά­ποιος παπ­πούς του να στε­κό­ταν στα δύο πό­δια αλ­λά τώ­ρα απλά χο­ρο­πη­δού­σε από κλα­δί σε κλα­δί βγά­ζο­ντας κραυ­γές. Δε ξέ­ρω αν όντως ήθε­λα να εί­μα­στε αυ­τό το ζευ­γά­ρι στην αρ­χή και δεν εί­χε και ση­μα­σία πια.
Η κα­τά­στα­ση στρι­μώ­χτη­κε όταν τα παι­διά έφυ­γαν για σπου­δές. Τι θα έκα­να ολο­μό­να­χη με ένα δέ­ντρο και έναν σύ­ζυ­γο με ου­ρά. Γρά­φτη­κα σε ένα το­πι­κό σύλ­λο­γο για τη προ­στα­σία του χα­ρου­πό­δε­ντρου και σε ένα άλ­λο για τη διά­δο­ση της δια­λέ­κτου της μαυ­ρό­α­σπρης γά­τας. Έφυ­γα κα­κήν κα­κώς.
Ήξε­ρα πως δε θα προ­χω­ρού­σε άλ­λο. Ή το δέ­ντρο θα έφευ­γε ή εγώ. Το ξη­μέ­ρω­μα της πρώ­της μέ­ρας του Ιου­λί­ου με βρή­κε να με­τα­κο­μί­ζω στο υπό­γειο.
Το τε­λευ­ταίο με­ση­μέ­ρι του Αυ­γού­στου εκεί­νος κα­τέ­λα­βε ότι έλει­πα αλ­λά βια­ζό­ταν να πά­ει σε ένα πο­δο­σφαι­ρι­κό αγώ­να και το θέ­μα ξε­χά­στη­κε εκεί. Κά­πως έτσι κύ­λη­σαν και τα υπό­λοι­πα χρό­νια. Κά­πο­τε μπο­ρεί να με ρω­τού­σαν πως πά­ει ο νέ­ος δια­κα­νο­νι­σμός, πά­ντα θα απα­ντού­σα πως αυ­τό ήθε­λα πά­ντα.