Ημερολόγια εξόδου

Τι μας αρέ­σει

Συ­ναυ­λί­ες από ορ­χή­στρες όπου το βιο­λί τους όλοι παί­ζουν από αλ­λού.
Ομα­δι­κά παι­χνί­δια με κά­θε αθλη­τή να σκο­ρά­ρει από τη δι­κή του οθό­νη.
Φυ­λα­κές με τους δε­σμο­φύ­λα­κες απο­μο­νω­μέ­νους στα δι­κά τους κε­λιά.
Τη­λε­συ­ζη­τή­σεις που εί­ναι πα­ράλ­λη­λοι μο­νό­λο­γοι, όπως ανέ­κα­θεν ήταν.
«Ήμουν τυ­φλός και βλέ­πω» να ακού­με τον Αντρέα Μπο­τσέ­λι να τρα­γου­δά.
Μας αρέ­σει πο­λύ η σύγ­χυ­ση που προ­κα­λεί­ται σε αρ­χαί­ες κα­τα­στά­σεις.
Τρώ­ες έτοι­μοι να ει­σβά­λουν στην Αυ­λί­δα για να σώ­σουν την Ιφι­γέ­νεια.
Ανυ­πό­μο­νος ο Νώε κα­τα­λή­γει στην κοι­λιά του κή­τους του Ιω­νά.

Τι δεν μας αρέ­σει
Τα ημε­ρο­λό­για κα­ρα­ντί­νας.

Το σχέ­διο μας ήταν απλό

Θα απο­φεύ­γα­με λά­θη που εί­χαν γί­νει προη­γου­μέ­νως. Θα επι­λέ­γα­με μία πό­λη με κα­λό συ­γκοι­νω­νια­κό δί­κτυο, σε πε­ρί­ο­δο που πολ­λοί τα­ξι­δεύ­ουν, όπως η κι­νε­ζι­κή πρω­το­χρο­νιά. Κά­ποιοι θα δέ­χο­νταν να μας πά­ρουν μα­ζί τους προς άλ­λες κα­τευ­θύν­σεις. Θα εμ­φα­νι­ζό­μα­σταν όπου μπο­ρού­σα­με σε αθλη­τι­κές διορ­γα­νώ­σεις, γά­μους, κη­δεί­ες, θρη­σκευ­τι­κές τε­λε­τές, πο­λι­τι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις ανό­η­των οπα­δών χω­ρίς ανο­σία από ηγέ­τες. Θα αφή­να­με σε άλ­λους την πρω­το­βου­λία με­τά­δο­σης απο­τε­λε­σμά­των από αγώ­νες και οι­κο­γε­νεια­κά συμ­βού­λια. Πε­ρι­με­τρι­κά από τις πό­λεις θα πε­ρι­κυ­κλώ­να­με την ύπαι­θρο. Θα επι­τρέ­πα­με στα που­λιά να ακού­γο­νται όταν τρα­γου­δούν, σε ζώα να κυ­κλο­φο­ρούν σε χώ­ρους άδειους από αν­θρώ­πους, σε φυ­τά ελεύ­θε­ρα να ανα­πτύσ­σο­νται. Η ζωή χρειά­ζε­ται ελευ­θε­ρία για να ανα­πτυ­χθεί.

Συν­θή­κες υπο­δο­χής
Ού­τε εμείς δεν φα­ντα­ζό­μα­σταν πα­ρό­μοια υπο­δο­χή. Φι­λο­ξε­νού­με­νοι οι ίδιοι, δεν πε­ρι­μέ­να­με πως όλοι θα ήθε­λαν να μας γνω­ρί­σουν, ανε­πι­φύ­λα­κτα να μας συ­στή­σουν στους δι­κούς τους, σε γεί­το­νες και φί­λους. Δεν μπο­ρού­σα­με να φα­ντα­στού­με ότι θα γι­νό­μα­σταν απο­κλει­στι­κό θέ­μα συ­ζή­τη­σης, πως τό­σο πο­λύ μας χρειά­ζο­νταν όλοι. Δεν μας περ­νού­σε από τον νου ότι θα εγκα­τέ­λει­παν τις δου­λειές τους για να ασχο­λη­θούν με εμάς. Ανα­φο­ρές στα τα­ξί­δια μας εί­χαν κα­τα­κλύ­σει τα δί­κτυα επι­κοι­νω­νί­ας. Άφη­ναν τα πά­ντα στην άκρη, λες και μο­να­δι­κό μέ­λη­μά τους ήταν η ανα­πα­ρα­γω­γή των δι­κών μας συ­ναι­σθη­μά­των. Ήταν αδύ­να­τον να μη νιώ­σου­με ευ­γνω­μο­σύ­νη, αί­σθη­μα κα­τ’ εξο­χήν με­τα­δο­τι­κό.

Τώ­ρα τι;
Μας έχει κά­πως κου­ρά­σει όλη αυ­τή η προ­σο­χή, όλο αυ­τό το στραμ­μέ­νο πά­νω μας εν­δια­φέ­ρον από άτο­μα που εντού­τοις η μα­ταιο­δο­ξία θα τους ξε­κά­νει, που πο­τέ δεν μπο­ρούν να φα­ντα­στούν πώς νιώ­θουν οι άλ­λοι. Πώς εί­ναι δυ­να­τόν να κα­τα­λά­βουν τα κί­νη­τρα άλ­λων; Πώς εί­ναι δυ­να­τόν να μην επη­ρε­α­στούν από την ενα­ντί­ον μας προ­πα­γάν­δα που διο­χε­τεύ­ουν, λες και εί­μα­στε οι χει­ρό­τε­ροι των αν­θρώ­πων; Δεν αρ­κεί εμείς να εί­μα­στε δια­τε­θει­μέ­νοι να δού­με το ζή­τη­μα και από τη δι­κή τους πλευ­ρά. Δεν αρ­κεί να ξέ­ρου­με ότι και εκεί­νοι επι­θυ­μούν να βγουν έξω. Γνω­ρί­ζου­με από δη­μο­σκο­πή­σεις το πρώ­το πράγ­μα που θέ­λουν να κά­νουν μό­λις νο­μί­σουν ότι όλα αυ­τά έχουν τε­λειώ­σει. 35% θέ­λουν να πά­νε σε κομ­μω­τή­ριο. 20% θέ­λουν να αγο­ρά­σουν ρού­χα και πα­πού­τσια. 11% θέ­λουν να αγο­ρά­σουν ηλε­κτρι­κές συ­σκευ­ές. Χρειά­ζε­ται σε­βα­σμός στις επι­θυ­μί­ες των άλ­λων, ση­μειώ­νου­με στα ημε­ρο­λό­για μας, που εί­ναι πά­ντο­τε συλ­λο­γι­κά, αν και πρέ­πει να βρε­θούν συγ­γρα­φείς για να τα ανα­πα­ρά­γουν, για­τί οι ιοί δεν έχουν την πο­λυ­τέ­λεια να γρά­φουν. Εν πά­ση πε­ρι­πτώ­σει, λέ­με μή­πως κα­λο­καί­ρι κά­νου­με δια­κο­πές. Μή­πως ξα­να­γυ­ρί­σου­με από το φθι­νό­πω­ρο.

Σχε­τι­κά κεί­με­να
Iός & παν­δη­μία της λο­γο­τε­χνί­ας: https://​www.​har​tism​ag.​gr/​hartis-​16/​sti​gmat​a/​ios-​pan​dhmi​a-​ths-​log​otex​nias?​anc​hor=sti​gma_​22865