Εξελίξεις στη φιλοσοφία των οχυρώσεων

Επει­δή κά­στρα και άλ­λα οχυ­ρω­μα­τι­κά δεν προ­στά­τευαν τους κα­τοί­κους από επι­δρο­μές, αλ­λά εί­χαν γί­νει αξιο­θέ­α­τα – με συ­νέ­πεια να αυ­ξά­νο­νται οι επι­δρο­μείς και γε­νι­κό­τε­ρα οι του­ρί­στες – ανέ­θε­σαν την άμυ­να της πό­λης σε μι­κρο­κα­μω­μέ­νους εν ζωή για­τρούς, τους έκτο­τε διά­ση­μους μι­κρο­βιο­λό­γους, το μέ­γε­θος των οποί­ων διευ­κό­λυ­νε τη διείσ­δυ­ση στα άδυ­τα σκο­τει­νών σκέ­ψε­ων. Με επι­στη­μο­νι­κό εξο­πλι­σμό εν­σω­μα­τω­μέ­νο, συ­νέ­λα­βαν την υπό­θε­ση μιας επί­θε­σης από αό­ρα­τες αι­τί­ες, που θα έδι­ναν την εντύ­πω­ση ότι εξο­λο­θρεύ­ουν αυ­τό­χθο­νες και δη­μιουρ­γούν κιν­δύ­νους με­τά­δο­σης σε ετε­ρό­χθο­νες, οι οποί­οι θα υπο­χρε­ώ­νο­νταν να δια­κό­ψουν τις επι­δρο­μές. Όταν κά­τι δια­κο­πεί, εί­ναι δύ­σκο­λο για τους επό­με­νους να θυ­μη­θούν πώς να συ­νε­χί­σουν δια­δρο­μές μιας πλέ­ον απά­τη­της πε­πα­τη­μέ­νης. Αυ­τό συ­νι­στά κε­κτη­μέ­νο. Αν τώ­ρα κά­ποιοι κά­τοι­κοι πράγ­μα­τι πέ­θαι­ναν, αυ­τό δεν εί­ναι κά­τι που μπο­ρεί να απο­φευ­χθεί σε πο­λιορ­κί­ες. Τα φρού­ρια τώ­ρα φαί­νο­νταν να προ­στα­τεύ­ουν τους απέ­ξω από τους μέ­σα, με τον ίδιο τρό­πο που το σκλη­ρό πε­ρι­τύ­λιγ­μα του εγκε­φά­λου προ­στα­τεύ­ει τους άλ­λους από τις σκέ­ψεις μας.