TripleHipTrip {5}

[ ΟΙ ΔΡΑ­ΣΤΕΣ ]

Άρις Γε­ωρ­γί­ου: St Dominic’s Preview (Το γνω­στό hit του Van Morrison): {γραμ­μές / με­λά­νη}
———————————
Γιώρ­γος Χ. Πα­πα­δό­που­λος: Αντω­νυ­μί­ες του ορα­τού {λέ­ξεις / ερω­τη­μα­τι­κά}
——————————
Σά­κης Σε­ρέ­φας: U. {ρα­ψω­δί­ες}
——————————

Αντω­νυ­μί­ες του ορα­τού

ΠΕΡ­ΤΣΙ­ΝΙΑ

Επει­δή, ως γνω­στόν,
η βα­ρύ­τη­τα δεν αγα­πά­ει το απρο­ό­πτο,
το μό­νο κομ­μά­τι της κα­θη­με­ρι­νής δια­δρο­μής
με­τα­ξύ υπαρ­κτού και ανύ­παρ­κτου
για το οποίο δεν έχει να ανη­συ­χεί
ο πραγ­μα­τι­κός κό­σμος,
εί­ναι όταν ξε­κολ­λά­νε τα περ­τσί­νια
που σε συ­γκρα­τούν επί σκη­νής.

—————————————

U.

«Με λέ­νε Κο­ρί­να. Εσέ­να;».
Έτσι μου συ­στή­θη­κε στο πάρ­τι. Εμέ­να με λέ­νε μύ­γα, απά­ντη­σε η ψυ­χή μου. Όπως όταν τα­ξι­δεύ­εις με το αμά­ξι. Εί­ναι χει­μώ­νας, κλεί­νεις τα τζά­μια, ξε­κι­νάς, κι η μύ­γα μέ­σα. Μύ­γα του δρό­μου. Χτυ­πιέ­ται πά­νω στα κα­θί­σμα­τα, στο κα­θρε­φτά­κι, στο κα­ντράν. Πας πε­ντα­κό­σια χι­λιό­με­τρα πα­ρα­κά­τω, παρ­κά­ρεις, ανοί­γεις την πόρ­τα να βγεις, βγαί­νει κι η μύ­γα. Πε­ρι­πλα­νιέ­ται στον ξέ­νο τό­πο. Έτσι κύ­λη­σε και η σχέ­ση μας με την Κο­ρί­να. Ήμουν η μύ­γα της, μέ­χρι που φτά­σα­με κά­που κι άνοι­ξε την πόρ­τα.

Και να ’μαι τώ­ρα να πε­τώ στα ξέ­να ου­ρά­νια, πά­νω από τα­ρά­τσες.

Αντω­νυ­μί­ες του ορα­τού

ANAΠANTHTH

Την ευ­ε­ξή­γη­τη θε­σμι­κή προ­σή­λω­ση
στα ίχνη των χει­μώ­νων
που πέ­ρα­σαν,
τη δια­τα­ράσ­σει ενί­ο­τε
ένας ήχος ανα­πά­ντη­της κλή­σης
από το μέλ­λον.

—————————————

U.

Με ρω­τάς τι εί­ναι οι ψυ­χές, ε;

Ας πού­με, πας να κλεί­σεις την πόρ­τα του ψυ­γεί­ου και δεν κλεί­νει. Ξα­νά και ξα­νά, τί­πο­τα. Ανα­ρω­τιέ­σαι τι φταί­ει. Στρι­μώ­χνεις το τά­περ με την ψα­ρό­σου­πα πιο μέ­σα. Η πόρ­τα πά­λι δεν κλεί­νει. Τη σα­κού­λα με τα πορ­το­κά­λια. Δεν κλεί­νει. Σπρώ­χνεις την πόρ­τα πο­λύ απα­λά και κρυ­φο­κοι­τάς από τη μι­κρή φω­τει­νή σχι­σμή που απο­μέ­νει ανοι­χτή. Το βλέ­πεις τό­τε. Το μπου­κά­λι του κρα­σιού στο πλαϊ­νό ρά­φι ήταν. Έγερ­νε. Κι εμπό­δι­ζε.
Ε, έτσι εί­ναι και με την ψυ­χή σου. Άλ­λο νο­μί­ζεις πως φταί­ει που μά­γκω­σε ένα πρωί, κι άλ­λο εί­ναι. Πρέ­πει να πα­ρα­μο­νέ­ψεις. Να κρυ­φο­κοι­τά­ξεις μέ­σα της.

Με προ­σέ­χεις κα­θό­λου;

Ή μή­πως γύ­ρι­σες κιό­λας σε­λί­δα;

Αντω­νυ­μί­ες του ορα­τού

ΕΝ­ΝΟΙΟ­ΛΟ­ΓΙ­ΚΕΣ ΔΙΑ­ΚΡΙ­ΣΕΙΣ

Η ανή­κου­στη εν­νοιο­λο­γι­κή διά­κρι­ση
με­τα­ξύ δη­μιουρ­γί­ας και κα­τα­νά­λω­σης εμπει­ριών,
πα­ρου­σιά­ζει,
ακό­μη και στα μά­τια του πλέ­ον εμ­βρι­θούς
στε­νο­γρά­φου κοι­νω­νι­κών δια­φο­ρών,
τις ίδιες απο­χρώ­σεις δυ­σκο­λιών
με αυ­τές που έχει η ανώ­φε­λη δια­φο­ρο­ποί­η­ση
με­τα­ξύ ρα­κο­συλ­λέ­κτη και σκου­πι­δο­φά­γου.

—————————————

U.

Όταν σε έναν άν­θρω­πο τε­λειώ­νει μια ιστο­ρία
το βλέμ­μα του σκο­τί­ζε­ται, πα­θαί­νει απο­ρία
χα­ώ­νο­νται τα σπλά­χνα του όμοια με οσί­ου
δεί­τε τον (δια χει­ρός του Άρι Γε­ωρ­γί­ου)
αντί συ­κώ­τια και νε­φρά, σπλή­νες, χο­λή, πνευ­μό­νια
τον κα­τοι­κούν οι μνή­μες του, μια ύλη υπο­χθό­νια.
Τι βλέ­πε­τε; μία φιά­λη αλ­κο­όλ, ένα σφυ­ρί, τρεις νό­τες.

Μέ­θυ­σε και την βά­ρε­σε για­τί τον απα­τού­σε
κι ύστε­ρα πά­νω απ’ το πτώ­μα της σι­γα­νο­τρα­γου­δού­σε
σαν αοι­δός τα πά­θη του που έλει­πε στην Τροία
όσο κο­λά­ζο­νταν αυ­τή στην πα­τρι­κή εστία;
Ή μή­πως νο­σταλ­γεί μια πρό­σφα­τη ξε­πέ­τα
όταν υδραυ­λι­κός με σύ­νερ­γα γε­ρά και σα­λο­πέ­τα
μα­στό­ρε­ψε, σφυ­ρί­ζο­ντας, μιας σα­ρα­ντά­ρας το σι­φό­νι
και ύστε­ρα ξε­δί­ψα­σε με τού­το το μπι­ρό­νι;

(Πλά­στης εί­μαι, εί­πα να ξε­δώ­σω κι εγώ μ’ ένα τρα­γου­δά­κι.
Όπα τις!)